Sazlıkların Sessiz Öyküleri
Volga Koçak
Şiir > Öyküsel
Varsayalım!
Bir yanılsamayla tuttun ellerini onun.
Karanlıktı yüzünü seçemedin.
Ses tonu bana benziyordu,
Ve döndün iki ay, ya da beki iki gün öncesine.
Ve belki yerine koyabilirim dedin. Eksilmiş olanın.
Denedin!
Heyecanlanmıştın.
Öpüşü dudaklarını ve sarışı kollarıyla seni,
Anımsatıyordu beni ve girdin yatağına bir adamın.
Kapatmıştın gözlerini,
Ve bal rengi, biraz da yeşil olan,
Güneşin altında aylarca salkımında direnmiş
[DEVAMI]
|
Anasayfa
