• ÝzEdebiyat > Deneme > Yaþam |
1001
|
|
|
|
|
Sandýðýn kadar deðil tam ortasýndayým. Ýki arada bir derede bir yaþanmýþlýðýn, bir geçiþin tam ortasýndayým. Köprünün üstünde durup kah geriye kah ileriye kah havaya bakan avanak it sürüsünden biriyim iþte. Zorlama fazla – yaþýn küçükçeyse 3-5 ekle, saçlarýn kýrlaþtýysa 3-5 eksilt. Oradayým iþte. |
|
1002
|
|
|
|
|
Çalýþmakta en zorlandýðým, þekeri fazla olduðunda hiçte þeker olmayan þeker gibi müdürüm M. Vedat Eren'in anýsýna...
gözlerimde yaþlar, sýcak sýcak anýlarým ve piþmanlýklarým var... |
|
1003
|
|
|
|
|
Esip geçiyor beklediðin taze ve mutluluk verici günler.. Ellerinde, eskileri talan edip, yeniden ruhuna dokunan anýlarýn ötesine geçen yeni seçenekler ! Anladýðýn, son kez uçarcasýna göklerde, yanýna sokulan huzurlu aþklar.. Kalbinde belirlediðin ateþten sarsýntýlar..
|
|
1004
|
|
1005
|
|
|
|
|
Kim bu içimde ki baðýran! |
|
1006
|
|
|
|
|
Bir türkünün düþündürkleri |
|
1007
|
|
|
|
|
Hayat hakkýnda, doðumdan öncesi ve ölümden sonrasý hakkýnda nerdeyse herþeyi bildiðini düþünen insanoðlunun, var olduðundan beri “acýtan, üzen, kýrýp döken” yaþamý olmasý ilginçtir. Bu kadar çok þey biliyorsak neden acýyý sonlandýrmýyoruz? |
|
1008
|
|
|
|
|
"Çocuklar bakýn bu orman þiirini Âþýk Veysel ÞATIROÐLU yazmýþ diyorum. Boþ boþ bakýyorlar. Sonra elimle "Saz" canlandýrmasý yaparak, hani diyorum kör, saz çalýyor ya o iþte. Buðra hemen atlýyor; evet öðretmenim yetenek sizsinizdeki adam di mi?"
|
|
1009
|
|
|
|
|
Ben hiç büyümedim anne!...
Her zaman senin kollarýnda buldum tarifi imkânsýz huzuru… Hayat denizinin korkunç dalgalarý arasýnda boðuþurken sen bana güvenli bir liman oldun her zaman. Yaðmur ve dolu aman vermediði zamanlarda sevgi þemsiyesini açtýn üzerime. Sen ýslandýn beni yaðmurdan korumak için. Zemheri soðuklarýnda üstündeki yýrtýk pýrtýk paltoyu çýkarýp, üzerime giydirdin. Üþüdüðünü belli etmemek için diþlerini kerpeten gibi sýktýn. Çoðu zaman sofradan yarý aç kalktýn. Çocuklarýn aç kalmasýn diye tok insan rolü yaparken ne kadar da zorlanýrdýn.
|
|
1010
|
|
|
|
|
Çevremizdeki kýymetli insanlar ve bize kazandýrdýklarý |
|
1011
|
|
|
|
|
Benim gibi her duyguyu ya da algýyý bir koku, bir nota ya da bir renkle kodlama meraký olanlar bilirler. Her mevsimin bir rengi, bir kokusu ve ritmi vardýr. O koku, renk ve ritm mevsimin ruhunu tanýmlar. Ve o ruh insaný kendi doðasýna uygun sarýp sarmalar. |
|
1012
|
|
|
|
|
mutluluk yalnýzken de kendine yetebilmektir..:) |
|
1013
|
|
|
|
|
Üþüyorum ben. Sanki çýplaðým. Sanki korunmasýzým. Sanki ben, ben deðilim. Sanki anlamsýz her þey. Dost kuytumu arýyorum böyle zamanlarda. Beraber aðlayabilirim onunla. Anlamasa da benimle aðlar, beni sarar, ýsýtýr dost kuytum. |
|
1014
|
|
1015
|
|
|
|
|
Sen dikili çiçeklerin esiri, ne bilirsin ki ezilen toprakta bir çiçeði yeþertmeyi… Sen çýkmaz yollarýn adamý... |
|
1016
|
|
|
|
|
Ellerim yanýyor yüreðime deðemeyen ellerim aðlýyor.... |
|
1017
|
|
|
|
|
Nasýl olurda havalar benim moralime karar verir, bir türlü anlayamam. Hele bir de kiþiliðimi yönlendirdiklerinde, artýk bir “dur” deme zamanýnýn geldiðini fark ederim... ama... diyemem. Tutsaðý olmuþ bir þekilde havalarýn, buluttan parmaklýklara sarýlarak bakarým hayata, kendime... Her an deðiþebilen anlýk moralime... |
|
1018
|
|
|
|
|
Daldan dala sýçramalar... Akvaryumlar, balýklar, okyanuslar..
Maskeliler, maskesizler... Onlar ve biz; garipler...
Sözde aydýnlar,yozlaþmýþlýklar ve herþeye raðmen taptazeliði ile
yaþanmayý bekleyen hayat... |
|
1019
|
|
|
|
|
Ýçine kapanýk ve depresyon sýnýrlarýnda gezilen bir vakitte, kendini ortaya atývermiþ bir yazý... |
|
1020
|
|
|
|
|
Daha düne kadar kullanýlmakta olan papuçlarýn sanki yarýn yeniden giyilecekmiþcesine tertemiz silinmiþ boyanmýþ bir þekilde sokaða terk edilmesinin bir nedeni olmalý, öyle deðil mi? |
|
Anasayfa
