• İzEdebiyat > Deneme > Yaşam |
1681
|
|
|
|
|
Zaman, anın değeri bilindiği sürece anlam kazanır. Geri gelmeyecek olan anlarımızı en iyi şekilde yaşayabilmek dileğiyle... |
|
1682
|
|
|
|
|
Bir sotun bir dota mektuplarına devam... |
|
1683
|
|
|
|
|
Yarısı çocuk yüzümün…
Masum,yalnız ve hayat dolu…
YARISI ÇİZDİĞİ HAYATTA ALABİLDİĞİNE KARANLIK...
|
|
1684
|
|
|
|
|
İİnsanın içine dönük mistik bir tarzda kaleme alınmış bir yazıdır. İnsanın yaşamında biriktirdiği onca şey artıklar olarak aktarılmıştır. |
|
1685
|
|
|
|
|
Kişinin gerçek sermayesini sorguluyor bu yazı, nedir insanın en önemli sermayesi sorusuna cevap arıyoruz |
|
1686
|
|
|
|
|
Ruhumuzun sancısına eşlik ediyor melodiler, zaman geçmiyor
İçimiz geçiyor, biliyoruz
Şeytan usulca -çek git – diyor, dinliyoruz
|
|
1687
|
|
|
|
|
Zaman...Kimi zaman bir küçük çocuğun pabuçlarını bağlaması kadar yavaş;kimi zaman da kahvaltıdaki çayınızı yudumlar gibi hızlı geçer.
Bazen eylül esintilerinden kopan sarı mı sarı yaprakların toprakla buluşmaya gidişi gibi,hem sevinçli,hem de hüzünlüdü |
|
1688
|
|
|
|
|
Huzur, sükun ve sükut sözcükleri buğulandı demliğin nefesiyle. Semaver ateşle ünsiyet etti çayın hatırına. Asırlar sürecek bir dostluğa merhaba dedi dudaklar. Kısa günde kırk kere hatırlandı bu ünsiyet. Vefa sözcüğünün sıcaklığı sardı sineleri.
|
|
1689
|
|
|
|
|
Denedim... Halbuki ben alışkındım... |
|
1690
|
|
|
|
|
Leyla’nın saçları ıslanır suda.
Demliğin hayali buğu buğudur.
Berrak gamzesiyle peri uykuda.
Cam zarafet ehli soylu kuğudur. |
|
1691
|
|
|
|
|
Bugün geçti, yarın gelmekte.
Ya dün, düne ne kaldı bugününüzden? |
|
1692
|
|
|
|
|
Bu bağlar öylesine zayıftır ki kaza sonucu sakat kalan ya da imkanlarını kaybedip yaşam şartları değişen, dolayısıyla artık karşısındaki kişinin beklentilerine yanıt veremeyen kişi, gördüğü ilgi ve sevgiyi kaybeder. Çok sevdiğini söyleyen kişi, bu konuma gelen insanla, değişik bahaneler ortaya koyarak tüm bağlarını koparır. Dinden uzak insanların yaşadığı sevginin, gerçek olmayan ‘sözde sevgi’ olduğu çok açıktır. |
|
1693
|
|
|
|
|
Yalnız ve mutsuz insanlık, modern yaşamın sanal aşklarında, sahte kahramanlarında ve ‘yapay gökyüzü’lerinde çare arıyordu dertlerine. İşte o güç böyle doğdu...O güç popüler-kültür’dü. |
|
1694
|
|
|
|
|
Hiçbir şey için vaktimiz yok. Ama Attila İlhan’nın Bıçak Sırtı romanındaki kahraman Suat’ın dediği gibi ;
“Yassı, somurtkan bir yaşantının ağır ağır ufaladığı bir kadın; Bir yandan kocasının kaprislerine, bir yandan ev işlerinin ahmakça düzenine bağlı, çamaşır günü, ütü günü, büyük temizlik günü, kabul günü! Dehşetli yemek yapabildiğine, dolaplarını çekmecelerini tiril tiril tuttuğuna , banyoda iki gündür damlayıp duran musluk aklından çıkmadığına göre , belki de sıradan bir ev kadını olmuştu”
|
|
1695
|
|
|
|
|
Başarısız... Beceriksiz... Yetersiz insanlar...
Başarılı... Becerikli... Yeterli kişileri eleştiriyorlar hep!
Neden mi yapıyorlar?
Hasetlerinden? Evet...
Saplantılı egolarından? Evet...
Ama... Ama en çok neden? Biliyor musunuz?
Dertleri merak uyandırmak!..
Öne çıkmak!
Önemsenmek, belki de en çok!... |
|
1696
|
|
|
|
|
Mutluluklar da geçer üzüntüler de. |
|
1697
|
|
|
|
|
Doğum günüm, zor günler... Kalemden dökülen gereksiz bir yazı... |
|
1698
|
|
|
|
|
Yine titretiyor gönlümü yaşanmış türküler; yine rutin bir acı veriyor gönlüme. “Lambada Titreyen Alev Üşüyor” yine. Ben üşüyorum… |
|
1699
|
|
|
|
|
Zor gelmez elbet bir isim verebilmek hayata. Tıpkı doğduğun günün bir anlamı ve paylaşımlara açık bir ismi sahiplendiği gibi. Hayat aslında insana gereken ismi çoktan vermiş olur zamana yenik konumlamalarında..... |
|
1700
|
|
|
|
|
Herşeyin bir sonu vardır.Ben sondan başladım..Başladığım yerde bitirmek istedim,fakat bitiremedim.Devamı gelecek umarım.. |
|
Anasayfa
