• ÝzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aþk |
1481
|
|
|
|
Seni bir daha göremeyeceğimi biliyorum. Bir daha sesini duyamayacağımı.. Bana sarılmayacağını.. Ama bilmek kabul etmek demek olmuyor bazen. |
|
1482
|
|
|
|
Korkuya açtýk yelkenimizi , neden ve nasýl korktuðumuzu bilmeden . Gecelerin hayatýn öznesi olduðu gerçeðinden , gerçeklerin en büyük yalanlarýn en güzel kýlýfý olduðunu sezerek kaldýk ortasýnda bir karabasanýn . Sevgiler getirdik uzak diyarlardan , kendi |
|
1483
|
|
|
|
Var sanýlan aslýnda her zaman yoktur. Bazen yanýmda dediðin aslýnda çoktan yok olmuþtur. |
|
1484
|
|
|
|
Ayrýlýpta yeniden barýþan sevgililerin kendilerini bulabilecekleri bi yazý.. |
|
1485
|
|
|
|
çýk içimden kötü tarafým..... |
|
1486
|
|
|
|
Ayaklar iðrençtir aslýnda bazý zamanlarda. Ýnsaný hatalara götüren, akýlsýz baþýn derdini çeken et yýðýný ucu bir beþlik edilmiþ ama deðeri yerine göre bin beþlik eden ayaklar. Ayrýlýk zamanlarýnda insanlarý taþýyan, o anda bir kere olsun yolunu þaþýrmayan, o anda dünyanýn en gereksiz beden uzuvlarýndan biridir iþte. |
|
1487
|
|
|
|
Acýya aþýk yüreðim gidiþinin þerefine yaralarýna tuz basýyor bu gece. Dahada kanatýyor kendisini, kýzgýn þiþlerle daðlýyor sensiz düþleri.
Ve acýya eþlik eden tek varlýðým... Sabrým...Sabrým, Yakubun sabrýný kendine nasýlda hayran býrakýyor... |
|
1488
|
|
|
|
Þiddetli bir þimþek çarptý.Birkaç saniye sonra Yaðmur baþladý. Aðaçlar aðlýyordu, gökyüzü aðlýyordu,boynumdan yükselen ses küçük bir kýzýn çýðlýklarýydý. Balkona inþaat sesleri damlýyordu. Birileri kulaðýmýn dibinde hiç durmadan, acýmasýzca bir kaðýdý parçalýyordu,göðsümden kedi sesleri yükseliyordu. Tüm bu ses karmaþasýna yenik düþüp, kalemi býraktým. |
|
1489
|
|
|
|
YAÞAMAK GÜZEL ÞEY HER ÞEYE RAÐMEN |
|
1490
|
|
|
|
Aþkta mutluluk yok, aþktaki mutluluðu, aþký yaþayan kahramanlar yaratýr. 18 yýl sonra bile olsa.....
|
|
1491
|
|
1492
|
|
|
|
Acý bazen umutlarý yok eder ya;bir sevgiye ihtiyaç duyarýz.hiç yoktan bir sevgi.Sýkýca sarýlamk ve sarmak isteriz.Gözyaþlarýný kalbimize hapsederiz.Kaldýramayacaðýný bildiðimiz halde bütün acýlarý kalbe yükleriz..... |
|
1493
|
|
|
|
Güneþin doðumunda yoktun. Yaðmurlar ýlgýt ýlgýt yaðarken sokaklara, parmaklarým ýslanýrken sen yoktun ellerimde. Þiirlerimin duygusu sendin; fakat ezberimde yoktun. Acýlarýn vardý, mutluluðun yoktu. Mum ýþýðý, þarap, masa örtüsünün dantelleri vardý. Sarhoþluðumda sen yoktun. Nemdin duvarlarýmda, yýkýntýlarýmda ise yoktun. Gümüþ tepsilerde, altýn varaklarda senin güzelliði vardý; fakat muhabbetin yoktu. Aþkýn bir býçak keskinliðinde yanýmdayken, damarlarýmda sen yoktun. Ruhum gibi beni terk ettin ey sevgili. |
|
1494
|
|
|
|
Dingin bir liman gibidir gece oysa sýðýnmamýza izin verir ama yinede ne kadar kaçabiliriz kendimizden ne kadar saklayabiliriz içimizde biriktirdiklerimizi? |
|
1495
|
|
|
|
insan her damlada iniþ ve çýkýþlar yaþar. neden mi ? çünkü her insan bir liman arar ve bulana kadar çabalar buluncada kaybetmek istemez ...ama bir gün : elinden kayýp giderse yok olursa ölür ,ölümü göze alýr . ah ah |
|
1496
|
|
|
|
Piminin çekilmesini bekleyen bir bombayým. Senin narin ellerine yakýþmam. Sen git çiçek topla. Ben senin coðrafyanda bir gül bile olamam. O ellerin bana yakýþmaz. Sen git yiðidim diyenlerle el ele tutuþ. Ben yiðidim diyenlerin tespihi bile olamam. Sen git onlarýn ellerine tut. Çünkü ben el deðmemiþ dað çiçekleri kadar gururluyum. Birinin eline düþsem bomba gibi patlarým. Sen git günlük kahramanlarýn eline tutuþturulan ödül ol. Onlar yanýnda masal kahramaný gibi dolaþsýn. Benim gerçeklerim seni paramparça eder. Senin ellerin eldiven içine saklanýr, benim parmaklarým hep kapý aralarýna sýkýþýr. |
|
1497
|
|
|
|
Yalana olan tutkunun verdiði hazlara bulanmýþ insanlýðýn yitirilmiþliði canlandý kapýmda. Yalanýn içinde yok oluþun hengamesi dürüstlüðün bitiþ noktasýna denk getirilmiþ. Ýnsan olmanýn anlamý yalanla yaþayabilmeye eþ deðer olmuþ |
|
1498
|
|
|
|
Biliyordu, yine cevap gelmeyecekti ama bir kez daha yazdi. Bir kez daha satirlara doktu hislerini. Iki dakika gecmeden her zamanki gibi son gorulme yazisi ekraninda belirdi. Sasirmamisti ama incinmisti. |
|
1499
|
|
|
|
4 yýllýk bir vefanýn, bekleyiþin acý neticesi... |
|
1500
|
|
|
|
içten yazýlmýþ mektuplar.. |
|