Aklýma ara ara Romalý Düþünür Seneca nýn sözü gelir:

"Ey yaþam senin bunca deðerli oluþun ölüm sayesindedir."

Gerçekten öyle midir?

Ýnsanýn ölümsüz bir canlý olduðunu düþündüðümde, iþin içinden çýkýlmaz bir hal halýyor.

Hiç ölmeyecek olduðumu bilsem, belli zamandan sonra hiç birþeyin anlamý kalmayacak. Ne okuduðumuz kitaplarýn ne nefes aldýðýmýz havanýn ne de taradýðýmýz saçlarýmýzýn.

Acaba insan öldürülmeye dayanýklý bir canlý olsa, öldürme teþebbüsünde bulunanlar bile öldüremese hýrslar insanlarý hangi yöne çeker?

Her gün bu kadar acý ölüm haberleri karþýsýnda nasýl haberler bizi bekler?
*
Bazende Livaneli 'nin halen sakladýðým köþe yazýsýnda izlediði bir belgesel üzerine yazmýþ olduklarý gelir aklýma:

"65 milyon yýl önce ölmüþ olan bir dinozorun iskeletini bulmuþlar.

Kafasýnda, ölümüne neden olan bir yara izi varmýþ.

Þimdi bilim adamlarý hummalý bir çalýþmayla, dinozordaki bu yaranýn nasýl oluþtuðunu anlamaya çalýþýyor.

Acaba baþka bir dinozorla kavga ederken mi yaralanmýþ, yoksa baþýný bir yere mi vurmuþ?

Bilim adamlarýnýn bu merakýna saygý duymamýz gerekiyor.

Onlardaki bu merak olmasaydý, bugünküyle karþýlaþtýrýlamayacak kadar geri bir dünyada yaþýyor olacaktýk.

Ýþin bu yanýný hiç unutmamakla birlikte benim aklým, dinozorun son gününe takýlýyor.

Belki de bir et parçasý için kapýþtý baþka bir dinozorla, belki bir diþi yüzünden ölümcül kavgaya girdi.

Gözü bir anda karardý ve hiçbir þey düþünmeden öfkeyle saldýrdý.

Þimdi kafasý bir laboratuvardaki masanýn üzerinde duruyor ve bir takým insanlar röntgenini çekerek onun son gününü tahmin etmeye çalýþýyor.

65 milyon yýl sonradan baktýðýmýzda dinozorun dertleri ne kadar küçük görünüyor deðil mi?

65 milyon yýl sonra, bizim dertlerimiz de öyle görünecek. "
*
Bazende yolda yürürken gördüðüm eðlenceli gruplarý düþünür, aklýma kilometrelerce uzaklýkta baþka bir mekan takýlýverir. Bazende en süslü yemeklerle donatýlmýþ masalarda yemek yerken, kýyýda köþede kalmýþ ve bir kuru ekmek ile karnýný doyurabilecek insanlar gelir aklýma.

Kýsacasý bazen çok þey gelir aklýma...

Eskilerde en önemli haberleþme aracý "Mektup" idi.

Postacý dört gözle beklenirdi.

Þarkýlar söylerdik:

Bak postacý geliyor selam veriyor

Herkes ona bakýyor,merak ediyor. .

Çok teþekkür ederim postacý sana ,

Çok sevinçli haberler getirdin bana.

Bugün artýk bu kadar darýlmayýnýz,

Yarýn yine gelirim hoþça kalýnýz

Haydi git,güle güle uðurlar olsun,

Ellerin dert görmesin,kýsmetle dolsun

*
Þimdi ne postacýnýn bir anlamý kaldý ne de mektuplarýn...

Jetonlu telefon klübelerine gidip sevdiklerimizi arardýk...

Bazen sinir olurduk; jeton atardýk, jeton aþagýdan geri düþerdi...

Jetonun o cýlýnk sesini bile özledim.

Þimdi her cepte telefon,

Her evde televizyon.

*
Dün gibi hatýrlýyorum annemin posta kutumuzdan çýkarýp okuduðu mektubu...

Dayýn Alamanyalardan mektup yollamýþ.

Bak okuyayým ne yazmýþ...

Ýçinden de bir fotoðrafý...

Siyah beyaz, kar altýnda çekilmiþ bir fotoðraf.

Arkasýnda biricik yeðenimizin doðum gününü kutlarýz el yazýsý...