BÝR FOTOÐRAFA...
Karþýmdasýn iþte...
Bana bakmasan da oradasýn, görüyorum seni.
Ah benim sevdasýnda bencil, yüreðinde saðlam sevdiðim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbasý oldu yüreðim.
Týkandýðým o an,
elimi nereye koyacaðýmý þaþýrdýðým o an iþte,
aklýmdan o kadar çok þey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boþlukta, ben darda kaldým.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldým.
Bir senfoni vardý kulaðýmda çalýnan,
bitti artýk hepsi...
Köþeme çekildim, hani hep kaldýðým köþeme.
Bakýþ açým belli oldu yine.
Geride kalan, ardýndan bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarým dahi kalmadý benim.
Daðlara çarptým her esiþimde.
Yollara küfrettim her gidiþinde.
Demiþtim sana hatýrlarsan:
"Önemli olan
'zamana býrakmak' deðil,
'zamanla býrakmamak'týr..."
Þimdi bana, geçen o zamanýn
Unutulmaz sancýsý kalýr.
Gittiðim eðer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...
Nazým Hikmet
|
