Ezberi bozulmuþ dilin sahibinin dudaklarýndan çýkan iki kelime varlýðýn dibine iner her nefeste. Sonu gelmeyen bir özlem sarar varlýðýn varlýðýnda bile. Kaderi kurban edip elleriyle yazar yaþlanan bedene yaþ katacak her aný.

Sonsuz boþluklarda arar bulur. Yaðan yaðmurun yarattýðý tozlu topraklý çamur olmuþ sellerinden yakalar çýplak elleriyle olta misali. Ben bir balýk ve hepi topu üç saniye unutulacaklarýn unutuluþu ve hatýrlanacaklarýn ziplenmiþ halidir yine üç saniye. Bir ömrü sýðdýrabileceðimdir üç saniye;

Bir: senden önce
Ýki: senli benli biz
Üç: bizden sonrasý varsa da zaman durmuþ bir kere, dudaklarým, yüreðinde nefes alýþ veriþlerinde…

Gecemi kalýr, gündüzün boðazýnda
Yaðmur mu kalýr, bulutun kucaðýnda
Umutsuzluk mu kalýr, aþkýn kucaðýnda
Mutsuzluk mu kalýr, dilin yamacýnda
Ben, sana, hayat dedim sevgili
Ve hayat yaþanmakta
Acýsý çöp poþetlerinde
Tatlýsý gönül gülümsemelerinde

Doyumuna ramak kala aþka, ýsýtýlýp biraz daha aþk… Týpký çayýmýn þekeri gibi tatlandýkça tatlanan, her yudumda dilimde býraktýðý tat gibi gönül baðýmýn üzümlerinden þarap timsali yýllandýkça tatlanan…

Üç saniyeye sýðdýrabildiðim ve üç kelimeyle yürek dolusu aþk yaðdýrabildiðim ve bir mevsimi olan uçsuz bucaksýz dünyam benim. Ben sana hayat dedim...

Yýldýzsýz gecelerde güneþ dediðim, kar altýnda yaz dediðim, sevdasýna dünyalarý verdiðim. Ben sana hayat dedim…

Öznesini yüklemine baðladýðým, imgesini yüzüme gülümseme diye astýðým, aþkýna adaklar adayýp zamaný durdurabildiðim ve sensizliði kurban ettiðim, ben sana hayat dedim...

Yeri göðü yaratan tanrýya ant içtiðim, sensizliði cehennem, senliliði cennet bildiðim, dünya makamýndan sýrat köprüsüne sýrtýmda taþýmayý görev edindiðim, ben sana hayat dedim sevdiðim.

Hayat, iki kelimeyle baþlayan üç saniyelik bir yaþammýþ, gözlerin gözlerime bakarken “seni seviyorum” deðiþlerinde zaman tik-tak-la-rý-nýn kulaklardan baþlayýp gönüllerde son bulan ses kesilmesiymiþ ve ses kesilmesinde;

Yürek çarptýrýp düþ
Düþ yaktýrýp kül
Ve
Küllerinden yeniden doðmakmýþ
Ve
Acýlý bir hayattan tatlýya susamýþlýklarda yanýp sönen bir deniz feneri görüp bütün hüzünleri üzerinden çýkartýp çýrýlçýplak buzlu bir denize dalmakmýþ…

Üþümüyorum, ellerimde yüreðinin sýcaklýðý ile beyaz sayfalarý yakýyorum ve çýkan alevlerle aþkýndan sýrýlsýklam olmuþ bedenimi yakarcasýna ýsýtýyorum.
Ve seni seviyorum…
Ve kahretsin, yine yazamýyorum..