Yaþamýn ve ölümün yaratýlma nedenini, "O, amel (davranýþ ve eylem) bakýmýndan hanginizin daha iyi (ve güzel) olacaðýný denemek için ölümü ve hayatý yarattý..." (Mülk Suresi, 2) ayetiyle bildirir Yüce Allah. Ýnsan dünyada kendisi için belirlenmiþ olan yaþamý süresince bu konuda imtihan olur.

"Ben iman ettim" demek yeterli deðildir. Kiþi, Allah’a olan imaný, baðlýlýðý, kararlýlýðý, sabrý ve özel olarak yaratýlan olaylarla sýnanýr.

Allah’a kulluk, yaþamý Allah korkusu ve O’nun hoþnutluðu üzerine inþa etmektir ve "…Þüphesiz benim namazým, ibadetlerim, dirimim ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah’ýndýr." (Enam Suresi, 162) ayetiyle dikkat çekildiði üzere insanýn tüm yaþamýný kapsar. Vicdanlý ve samimi bir insanýn yapmasý gereken, kulluk bilinci taþýmak, yaratýlýþ amacýný düþünmek ve tüm yaþamýný Yüce Rabb’imizin bildirdiði þekilde, O’nun sýnýrlarýný koruyarak geçirmeye çalýþmaktýr.

Allah’ýn verdiði nimetler, Allah’ýn hoþnutluðunu kazanabilmek için yalnýzca birer araçtýr. Dolayýsýyla insanýn ölümü, yapayalnýz Allah huzurunda sorgulanacaðýný, cennet ve cehennemi unutarak yalnýzca dünyevi çýkarlar peþinde olmasý büyük yanýlgýdýr.

Þeytan insana imaný yaþamayý zor ve sýkýntýlý gösterir. Ancak Allah, samimi kullarýna imaný sevdirir ve onlarý karanlýklardan çýkararak Kendi dosdoðru, aydýnlýk yoluna iletir. Dolayýsýyla sinsi karakterli þeytan, Allah’a kullukta samimi çaba içinde olan müminleri verdiði telkinlerle kandýramaz, yaþadýklarý aydýnlýktan kendi bataklýðýna çekemez.


Gerçek sýkýntý ve eziyet, “…Kim Allah’a ortak koþarsa, sanki o gökten düþmüþ de onu bir kuþ kapývermiþ veya rüzgar onu ýssýz bir yere sürükleyip atmýþ gibidir.” (Hac Suresi, 31) ayetiyle bildirildiði üzere, þirktedir. Sahte ilahlarýný terk ederek Allah’a yönelen bir insan, boþlukta sürüklenmekten kurtulur, tek gerçek ilah olan Allah’a sýðýnarak, yalnýz O’na kulluk ederek huzur ve güven içinde yaþar. Þirkin karanlýklarýndan –Allah’ýn dilemesiyle- nura çýkar.

Þirk, yalnýz birtakým eþya ya da putlara tapmakla sýnýrlý deðildir. Allah’tan baþka varlýklardan yardým beklemek, onlarýn hoþnutluðunu aramak ve Allah dýþýnda baþka bir varlýðýn rýzasýný Allah rýzasýna tercih etmek; bunlarýn tümü, Allah’tan baþka ilah edinmektir, þirktir. Ýnsanýn kendisini bu durumdan uzak/müstaðni görmesi büyük hatadýr.

Hýrsla dünyevi hedeflere yönelen insanýn, þuurunda olmadýðý bir baþka gerçek daha vardýr. Dünya hayatýnda kulluk ettiði onlarca putu býrakýp yalnýzca Allah’a kulluk etmediði sürece asla gerçek huzuru bulamayacaktýr. Çünkü insanýn nefsi sýnýr tanýmaz ve bitmek tükenmek bilmez tutkulara sahiptir. Bencil tutkularýnýn tatmini için yaþayan kiþi, herþeye sahip olsa da, nefsi asla tatmin olmaz. Sahip olduðu herþey daha da tatminsiz olmasýna yol açar; çünkü hepsinin daha iyisi ve daha kusursuzu vardýr. Sürekli bir baþka tutkunun peþinde koþarak azgýnlaþan birinin kuþkusuz mutlu bir yaþamý olmayacaktýr.

Ýnsanýn, kendisiyle ilgili olumsuz bir þeyi duyduðu anda deðiþtirmesi gerekir. Ayette iman sahipleri, ”Ýþittik icabet ettik” derler. Ýnsan þirk koþuyorsa, ”tamam sonra düzelteceðim” demesi samimiyetsizliktir. Anýnda deðiþtirmelidir; çünkü vakti olmayabilir. Aksini düþünüyorsa, Allah korkusunu gözden geçirmelidir.

Ýnsanlarýn mutluluk ve nimetler içinde yaþayabilmelerinin tek yolu, yalnýzca Allah’a kulluk etme bilincini taþýmalarýdýr. Bu gerçek unutulduðunda ahlaki dejenerasyon, insan iliþkilerindeki yozlaþma, çýkar ve beklentilere dayalý iliþkiler, güçlünün zayýfý ezmesi, acýmasýzlýk, zalimlik, sahtekarlýk ve düþmanlýða hayat sahasý açýlýr. Allah’ýn buyruklarýný terk edip, kendi hevalarýna uymalarý, insanlarý ciddi dejenerasyona sürükler.

Bu þuurla, yaþamlarýný Allah’ýn hoþnutluðunu kazanmak doðrultusunda sürdüren insanlar, dünyayý bencil tutkularýný gerçekleþtirebilecekleri bir mekân olarak görmezler. Nefislerini tatmin etme gibi bir hýrs içinde olmaz; Allah’a gereði gibi kulluk etme konusunda samimi istek taþýrlar. Ölümün yakýnlýðýný, cennet ve cehennemi tefekkür ederler… Allah’ýn gizlinin gizlisini bildiðinden ve yaptýklarýndan haberi olduðunun farkýndadýrlar ve bu nedenle davranýþlarýnýn her zaman Kuran ahlakýna uygun olmasýna titizlik gösterirler.

"Ben, yalnýzca Allah’a kulluk etmek ve O’na ortak koþmamakla emrolundum. Ben ancak O’na davet ederim ve son dönüþüm O’nadýr." (Ra’d Suresi, 36)