Kýrmýzý karanlýk

Kýrmýzý karanlýk’ý okuyunca…
Kýrmýzý karanlýk’ý okuyunca þairin ne anlatmak istediði hiç de umurumda deðildi. Çünkü þair bu kitapta ne anlatmak/yazmak istediðini zaten anlatmýþ/yazmýþ…
Benim için önemli olan, henüz mürekkebi kuramamýþ ekmek sacýndan yeni inmiþ ve taze ekmek gibi kokan bu þiir kitabýnýn beni ne kadar doyurabileceði ve þiir açlýðýmý ne kadar giderebileceðiydi…
Ve her þair-yazar okuduðu kitabý -muhtemelen- bu duygularla okur…
Yine her þair, yazar okuduðu kitapta lüzumsuz laf ve söz kalabalýðýndan rahatsýz olur. Hem söz ve laf kalabalýðýndan öteye geçmeyen tüm kitaplar, bilinçli okuyucusu için bir züldür.
Ben kendi þahsýma, Kýrmýzý karanlýk’ý bu perspektiften okudum/inceledim…
Peþinen ifade edeyim; kitabýn ismi çok çarpýcý geldi bana…
Kapak tasarýmýný pek sevemedim, iyi olabilir ama beni sarmadý…
Bir baþka önemli husus; kitabýn þairi benim Türkçe/edebiyat öðretmenim olduðu için kitap hakkýnda kanaat belirtmek bana biraz zor geliyor ama bu, doðruyu söylemeyeceðim anlamýnda -kesinlikle- anlaþýlmasýn…
Kýrmýzý karanlýk, bir oturuþta yazýlmýþ bir kitap deðildir ki, hiçbir þiir kitabý bir oturuþta yazýlmaz. Yalnýz þiir deðil roman ve hikâye kitaplarý da bir oturuþta yazýlmaz. Bir kitabýn yazýlýþý aylar, yýllar sürer lakin okurken bana öyle geldi ki; Hocam Kemal Deniz’in “Kýrmýzý karanlýk”ý bir ömre sýðdýrýlarak yazýlmýþ bir kitap…
“Kýrmýzý karanlýk, bir ömre sýðdýrýlarak yazýlmýþ bir kitap zira bu kitap þaire ilham geldikçe yazdýðý þiirler…
Kemal Deniz’in gazetecilik-yazarlýk yönü herkesçe malum ama onun þair kimliðiyle yeni yayýnladýðý Kýrmýzý karanlýk þiir kitabýyla tanýþmýþ oluyoruz. Hem yýllarýný yazý ve þiir tasnifine veren bir edebiyatçýnýn þair olmasýndan daha doðal ne olabilir.
Ýnanýn ben “Kýrmýzý karanlýk”ý bu duygularla okudum…
Kýrmýzý karanlýk’ý okuyunca öyle laf kalabalýða ve fahiþe kelimelere takýlmadým.
Ben Kýrmýzý karanlýk’ý okurken, bekâreti bozulmamýþ kelimelere en çok önem verdim, saygý duydum…
Hani -þairin tabiriyle de- þiir; þairin kiþisel duygularýný yansýtan, tamamen öznel bir ürün, gönüllerde çaðlayan sevgi ýrmaðý” idi ya …
Ýþte ben Kýrmýzý karanlýk’ý okurken çaðlayan bir sevgi ýrmaðýnda yüzdüm…
“Karýnlýk kýpkýrmýzý” da, “Aradým seni her köþesinde Malatya’nýn/Açlýðýmý yaþadým sana doyamamanýn/Ve sana acýktým…” mýsralarý çarptý beni…
“Ve sana acýktým” kelimesi sizce de orijinal ve þaire özel bir kelime deðil mi?
Ve buna benzer baþka kelimelere çarptým. (Çarptým derken ‘meftun oldum’ demek istedim galiba…)
Bu kelimelerin bir kaçýný hatýrlatacak olursak: “Çýldýrtan kokunla dolu”, “Yanaklarýn gün ýþýklarýna eþ”, Bir seni sevdim, bir de seni…”, Derelerde çimmeyi severim”, “Benden baþkasýný seversen töremeyesin”, “Çok parlaktýr/Malatya’nýn yýldýzlarý/Siyaha çalan mavi gökyüzünde…”, “Öyle aðla, öyle yan ki kül olsun etin kemiðin.”, “Býrakýrsan seni ýþýðým sönsün”, “Bir sevda istiyorum/Anlatýrken Kaf Daðý’ný/Büyülesin beni…”…gibi cümleler bekâretini koruyan ve þiire yakýþan cümlelerdir bana göre…
Birde þairin torununa yazdýðý bir þiir var ki…
“Kim derdi bu kadar, tatlý olacak?
Sevgisi gönlüme, hemen dolacak.
Kýyamam öpmeye sanki solacak.
Almila bu sevda, beni azýtýr.
Dedenin ömrünü, torun uzatýr.”
Vallah dedelik duygusunu henüz tatmadýðým için bilemem, lakin dedesinin bir tanesi minik Almila’yý ben de tebrik ediyorum bu þiiri yazacak kadar dedesine ilham olduðu için…
Ve; “Bu Fýrat eskiden deli akardý/Sularý hep taþtan taþa çarpardý/Bakýnca beynimde þimþek çakardý.” ama o eskidendi sevgili Kemal Hocam. Çünkü “Vurdular Fýrat’a beþ yerden dizgin.” Kemal Hocam.
Biliyorum siz deðerli okurlarým þimdi benden final cümleyi bekliyorsunuzdur ama -sýrf bir kereciðe mahsus- müsaadenizle bu yazýnýn final cümlesini de Kýrmýzý karanlýk kitabýn þairine býrakýlým…
“Keten gömlek Hekimhan’ýn cevizi.
Eþsiz olur Yeþilyurt’un kirazý.
Dutun kayýsýnýn ilaç, çoðu azý,
Malatya’m, Malatya’m güzel Malatya’m.”