Sonsuz bir yolculuðun emekleme döneminde titrek ve ürkek adýmlarým. Üstlendiðim misyona katabildiðim ancak acizane bir yürek. Boþ sözlerin, kuru lakýrdýlarýn viran döngüsünde, bir nakkaþ titizliðinde göz nuru döktüðüm, ilmek attýðým, emek verdiðim bir sonun baþlangýcýnda, kendi rýzamla köþeme çekilip, bir baþýma omuzlarýmdaki gönüllü aðýrlýðý özgürlüðüne doðru uçurmaktayým.


Devri daim bir bayrak yarýþýnýn ne ilk neferi ne de son süvarisiyim. Kýyýsý olmayan bir okyanusun, boþlukta kaybolmuþ, sýradan naçiz bir damlasýyým. Tevafuklarýn tesadüflere galebe çaldýðý sýra dýþý bir evrende her sonda bir hayýr uman, her baþlangýçta gözü kara/ cahil cesareti kuþanmýþ savaþçýsýyým.


Belki bu yüzden gül biter yaralarýmýn üstünde. Bu yüzden belki dikenlerin açtýðý yaralar iyileþir birden. Ha bire yelkenler fora…Zamaným yok geriye dönüþlere. Heyemola…


Sancýlý baþlangýçlar arkamda izi kalan, doðrusu/ yanlýþýyla safiyâne bir ilerleyiþin tertemiz ayak izleri. Etten kemikten, baþlý baþýna bir dünyayý þekillendirmek çok zor…Bunu sadece ben deðil, benim gibi bu misyonu üstlenen her varlýk bilir, bilirim. Belki de insanýn en aciz zamaný þekillendirdiðin varlýða artýk gücünün yetmediðini hissettiði andýr, baþka mekanlar ve baþka algýlayýþlarla kabuk deðiþtiren her varlýk gibi…


Vazgeçilmesi mümkün olmayaný ötelemek , gönül gözün üzerinde, varlýðýný hissettirmeden kendi ayaklarýnýn üstünde görebilme umudu taþýmakmýþ yüreðinde. Gel/gitlerine tanýk , ama bihabermiþ gibi umarsýz davranmayý öðrenebilmekmiþ…Göz göre göre yanlýþý kabullenebilmek, doðruyu sineye çekip, içinde saklayabilmekmiþ.


Umutsa bir dost sesinden bade içebilmekmiþ. Eriþilmez olana dualarla bir fincan nur katabilmekmiþ.. ‘’ Kesinlikle her güçlükle beraber bir kolaylýk vardýr!..’’(*) diyen sonsuzluðun sahibine, bir kader çizgisinde lal, teslim olabilmekmiþ…




(*)Ýnþirah Suresi 6. ayet