sonunda gülmeyi de unutturdular ya ...
insan gülmeyi de unut mu?
aðlamak kaderimizmiþ gibi
her an aðlattýlar acýmadan...
önce kalýplara koydular bizi;
ruhumuz istedikleri þekli alýnca,
bir etiket ile yaftaladýlar
ve fiyat biçtiler canlarýmýza...

utanma refleksleri yoktu,
utanmadýlar da zaten...
dörtlü duvarlara kapattýlar bizi...
her isyanýmýzda, boynumuzda hissettik
ayak tabanlarýný ve alýþtýk;
sevmesek de duvarlarý ey can,
yanlýzlýðýmýzda duvarlara sarýldýk.

içimizde kurduklarý zindanlara hapsettiler bizi
köle olalým diye mutluluðu unutturdular...
son gün dönümünde gecelerin
bizi tekrar ve tekrar karanlýða gömdüler...
her fýrsatta oynadýlar mayamýzla,
içimizden çalýp neþeyi,huzuru
duygusuz birer rot yaptýlar bizi...
hiç düþünmediniz mi, bir düþünün
belki de bu yüzden kesiyoruz birbirimizi...

gülmek insani bir eylem deðil mi
hatýrlayan var mý sahi aranýzda;
bir anlatsýn...
anlayýn; gülmek istiyorum...