Saymayý býrakmýþken, son sözü hoþça kal’ la,
baþladým yeniden günleri saymaya.
Saydýkça günleri; günler yüzlere, binlere ulaþtýkça,
o ‘hoþça kal’ kutsallaþtý zamanla.
O son kelimeleri söylerken;
yüz hatlarý, dudaklarý, bakýþý ve arkasýný dönüp gidiþi,
saydýðým her günde yeniden bir merasim oluþturuyordu.
her gece yirmi bir on beþte
merasim vardý yüreðimde,
ruhumda, beynimde…
gidene saygý zamanýydý o saat;
þimdi onu sürekli düþünenim
ve her akþam yirmi bir on beþte
buz kesen biriyim.
saat geçtiðinde yirmi bir on beþi
tekrar hatýralarla ýsýnan bir gönülleyim.
***
zamaný gün olarak hatýrlýyorum, perþembeydi.
soðuk bir kýþ günüydü.
ilk randevu ve sýcacýk bir aþktý baþlayan
karþýmda o, terliyordum.
bakýþý ve kelimeleriyle sýcacýk dokunuþ gibiydi.
bir ömür boyu ýsýtýr mýsýn diye sorduðumda,
sen soðuk deðilsin ki demiþti.
uðradýðýnda o aþk,
dileðim; böyle sýcacýk kalsýn dünyam oldu.
dileðim eksik kalmýþ meðer, demeliymiþim;
o da sýcacýk biri olarak ömür olsun bana
o zamanlar on yedi yaþýndaki bir gence,
geçerken uðrayan bir arkadaþ gibiydi sanki aþk
fakat aþk uðradýðýnda gerçek yaþ otuz yediydi.
düþününce otuz yedi yýllýk, geçerken uðrayaný
tecrübesiz miydim aþk konusunda diye sorguluyordu kendini.
o otuz yedi yýllýk, þimdi kýrk yedi yýllýk oldu
hala sorguluyor;
geçerken uðrayýp gidenden sonra yaþamak yaþamak mý diye.
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)