.
O sabah uyandýðýnda kafasý karmakarýþýktý. Önceki geceden, uykusundan,yolculuðundan ve rüyalarýndan kalmasý gereken acýlarý yoktu. Hiçbir þey yoktu!.
Dýþarýda adam mý yoksa kadýn mý olduðunu kestiremediði birisi mahellenin köpeði ile konuþtu. Herhangi birisi!..
Bu ses onu hiçbir yere götürmedi. Anýlar tazelenmedi. Kafasý yastýkta, kýsa perdenin altýndan görünen gökyüzüne doðru süzülen kuþlarýn hangi türden olduðunu bilmeden ve hiçte merak etmeden, doðuda, karanlýk bir ülkenin ýþýklý þehrindeki ölüleri hatýrladý. Yarým kalan duygular, iç çekiþler... Sonbaharda, soðuk ve yaðmurlu bir günde býrakmýþtý o þehri ve ölülerini.
Lavaboya gitti, elini yüzünü yýkadýktan sonra sandelyenin üstündeki elbiselerini giyindi.
Odanýn içinde bir ileri bir geri gidip geldi. Sigarasýný yakýp dýþarý çýktý. Köþebaþýndaki gazeteciden deðilde, daha uzaktaki istasyondan aldý gazeteyi. Sigarasý biterken bir içim daha. Acý!
Gelirken karda býraktýðý ayak izlerine basarak geri dönüyordu. Her þey ters döndü bir ayakabý tabanýnda. Arabalar geçti ve hiçbirinden bakan olmadý. Karþý kaldýrýmdan bir kýz çocuðu el salladý. Bir saða bir sola zýplayarak yoluna devam etti. Bir çiçek gibi narin parmaklarý vardý...
Yaþasaydý oda bu yaþlarda olacaktý...
Çocuðun arkasýndan uzunca bir süre baktý. Gözlerini yumup onun neþesini hissetti. Gözlerini açtýðýnda baþka þehirlerin ýþýklý sokaklarýnda yaðmur altýndaydý. Çocuk ufacýk bir ayrýntý gibi duruyordu bembeyaz karýn üstünde. Baþka çocuklar yanýna yaklaþmadan, arkasýna dönüp adamýn olduðu yere baktý. Sonra çocuklar kendi aralarýnda þakalaþtýlar ve gözden yittiler. Bir kez daha dönse... Ölmese...
Ahmet’in dedesi, yüz yaþýna kadar yaþayacaðýndan emin, doksanüç yaþýna kadar yaþadý.
Anlattýðý masallardaki gibi... Masallarýn hiçbirini unutmaz ya da karýþtýrmazdý. Belkide onlarý
gerçek sanýrdý. Derken; gecelerden bir gecede, doksanüç yýldýr alýp verdiði soluklarýn birinde
ufak kýz çocuklarý gibi o da uyuya kaldý! Artýk yeni dünyasýnda baþka çocuklara da anlattý masallarýný. Sonra uyanmadý.... Hayat masal mýydý, yoksa o mu öyle olduðunu sanýyordu? Evvel zaman içinde gerçek neydi? Ölülerin uyanmasýný beklediði o uzun yedi yýl boyunca yalnýzlýðý yaþadý, þimdiki gibi. Mezarlýklar beyazdý ve sessizdi her kar yaðýþýndan sonra...
Her sabah ayný saatte uyanýyordu. Sanki geç uyansa bir daha hiç uyumayacaktý. Belki de masal olacaktý! Bu korkuyla aylardýr hep erkenden uyanýp, gündüzün geceye, bu þehrinde kuzeydekine ulaþtýðý ‘o aný’ beklerdi.
Ahmet her gün ‘o anýn’ gelmesini bekler. Ahmet garip adam, garip insan!
Çay iki kere soðumuþ, iki kere ýsýnmýþtý. Her zamanki gibi, yine okumadý gazetenin ilk sayfasýný. Baþlangýçlarý sevmezdi. Ölü çocuklarýn gözlerindeki usul usul baþlangýçlarý... Adamýn karýsýný býçaklayýp, kendisini altýncý katýn camýndan kuþlarýn mavisine attýðýna benzer haberden; liderin son maçýnda yediði, yine hakem hatalý gole kadar geçen sayfalarý hayretle okudu.Beþ yýl iþ tecrübesi olan bayan eleman arayan bürolar, ölüm ve baþ saðlýðý ilanlarý, birçok þey vaad eden banka reklamlarý... Hepsinde de doðal olmayan bir þeyler vardý. Ýlaný verende, okuyanda bunun farkýndaydý aslýnda! Ne yediðini, nasýl yediðini bilmeden kahvaltýlýklarýn artanlarýný kaldýrýrken gözleri buðulandý yalnýzlýðýna ve masallara. Geçliðinin onunkine benzediðini söyleyen dedesi geldi aklýna. Buruk bir hal aldý eli, çaydanlýk. Son sürat zaman geçti bir yerlerden ve yolculuklarý unutturdu silik harfler misali.
Ahmet’in dedesi, askerlik yaptýðý üç yýl dýþýnda hiç rüya görmemiþ, hiç yalnýz kalmamýþ. Askerden önce evlenmiþ, döndüðünde de oðlunu konþuyor ve yürüyor buluvermiþti. Artýk, uykularý kimsesizlik, sahipsizlik bilmez. Tek üzüntüsü: Kanadý kýrýk kuþlar gibi, uzak diyarlara gidememekti. Bunun dýþýnda sadece düþler, masallar ve toprak kokusu.
Bulaþýklarý yýkadý. Ortalýðý temizledi. Çarþýyý gezip yemeklik aldý. Domatesi ve ekmeði
unutmadý ama sigarayý unuttu. Yalnýzlýðý onu unutmadý, tuttu. Döndüðünde vakit gelmiþti.
Oysa yarým kalmýþ masallardaydý. Dedesi yaþasa ve mümkünsüzlüðü görse! Veya çocuk ufacýk parmaklarýyla ýlýk yaþlarýný silse, elleri pamuk pamuk yüzünde gazinse, yanaðý yanaðýna deðse...
‘O an’ geldi! Yine yolculuk vakti! Bu þehri diðerine götüren, gündüzü geceye baðlayan trene bindi. Sonsuz mutluluk, garip hisler, ölüm; hepsi hýzlanan trenle birlikte toprakta kaybolup görünen köstebekler misali gidip geldiler.
Son durakta indiðinde yine hiçbir þey hatýrlamýyacaktý. Ama yaðmur tüm olanlarý bile- cekti. Her þeyi unutmanýn tek yolu o tren ve o andý...Yeni bir trene binip gündüzün þehrine ulaþtý tekrar. Hergünkü gibi, yine yataðýna uzanýp, aðýr bir iþ yapmýþ gibi uykuya daldý...
Rüyasýnda her þeyi yalnýzlýðý ile nam salmýþ masallar þehrine anlattý.