Kadim yýllardan geriye kalan,
Yalnýzca umut ve gözyaþýydý.
Ve þiir diyorlardý sýðýndýðým karaltýya,
Oysa aydýnlýktan gözlerim kamaþýyordu.
Hayata giden yolda
Ölümdü soluk soluða içime çektiðim.
Sonsuz uçurumlardan aþýrýp getirdiðim zamaný
Sýmsýký ellerimde tutuyordum ölüme inat.
Ve yalnýzca sendin aslýnda
Kadim zamanlardan bana kalan.

Ama þimdi yoksun!
Ve ben her zerresinde seni arýyorum koca evrenin.
Þeytanýn günahýnda,
Meleðin saflýðýnda seni arýyorum.
Bir bebeðin gülüþünde,
Kýrbaçlanan bir kölenin acý çýðlýðýnda seni arýyorum.
Kýzýl ateþin dumanýnda,
Kutuplarýn soðuðunda seni arýyorum.
Martýnýn telaþýnda,
Balýðýn korkusunda seni arýyorum.
Ama yoksun ey sevgili,
Ne çýðlýktasýn,
Ne korkuda,
Ne ýsýtan güneþtesin,
Ne de karlar altýnda...

Kadim zamanlarda baþlayan sürgün
Sensizlik zýndanýnda uzayýp gidiyor
Yokluðunun kýrbacý daðladýðýnda tenimi;
Çýðlýk çýðlýða arayan bir köleyim sensizliðe tutsak
Tutsaklýðýn her adýmý sensizliðe,
Ve sensiz alýnan her nefes yeni bir tutsaklýða sürüyor beni.
Efendi arayan bir kýzýl deriliyim,
Elyordamýyla tuttuðum her dal kýrýlýyor.
Ve kýrýlan her dal
Bir kere daha gösteriyor sensizliðin sonsuz uçurumunu...

Hayatý anlamaya adadýðým aklýmý yitirdim,
Kaybolup gitti sensizliðin sonsuz dehlizinde.
Neredesin? seni arýyorum,
Sana koca bir kucak umut getirdim.
Belki yoksun,
Belki hiç olmadýn,
Belki hiç olmayacaksýn.
Belki varsýn,
Hayattasýn,
Belki buradasýn.
Duy artýk sesimi ey kadim sevgili,
Ebedi dost ve tanrýsal mihrap
Duy beni ve artýk anla.
Anla ki doðum ve ölüm sende,
Anla ki hayat sensin.
Ve bir kucak emanetin var bende,
Þimdi seni arýyorum ey sevgili
Söyle bana, neredesin?