Ey aþk! Kanýmý tutuþturuyorsun. Göz kapaklarýnýn ardýndaki barajýn duvarlarýný çatlatýyorsun. Sen öyle bir virüssün ki, kendini her þeye kopyalýyorsun. Güzel bir þarký, ya da alýnan temiz bir nefes. Hiç farketmez. Her þeyde maþuða ait bir hatýra varmýþ, ya da yaþanacakmýþ gibi gösteriyorsun. Onsuz alýnan temiz bir nefes, içilen bir yudum tertemiz su ya da dinlenen güzel bir ezgi haram sana göre. Her yol ona çýkýyor mesela. Dokunulan her güzel þeyde ondan bir þey arattýrýyorsun. Bir damla su ya da bir demet sýcak ýþýkta o var mutlaka. Güzel þarkýlarýn tümünün týnýsý ona ayarlý. Tüm güzel sesleri onun sesiyle akort ediyorsun. Tüm dünya, hatta tüm evren ona kessin istiyorsun.

Ey aþk! Eskiden böyle deðildim ben. Ne yaptýn sen bana? Zihnimi masumlaþtýrýyorsun. Ýçimde sen varken zihnime masum bir çocuk gelip yerleþiyor. Bahar yeline uyup kelebeklerin ve çiçeklerin peþinden koþmak istiyorum. Kuþlara özenip göðe çekilmek istiyorum mesela. Sonra rengarenk balýklarla deniz dibine kumdan kaleler yapmak geliyor içimden. Hiç bir dalganýn gelip bulamayacaðý ve bulup yýkamayacaðý kaleler. Mütemadiyen baharda henüz açmýþ kýr çiçeklerinin kokusundan burnumun direði sýzlýyor. Hiç bir çiçeði koparmadan, canlýlýðýný ve kokusunu koruyarak, topraðýyla ve çiçeklerin hayatýyla birlikte ona sunmak istiyorum. Sonra sonsuz kýrlarýn huzuru gelip kaplýyor aklýmý ve orada kalýyor. Onu da paylaþmak istiyorum onunla. El ele koþmak, yan yana uzanýp kýrlara taze bahar yelini ciðerlerime çekmek istiyorum. Onun yüzüme dokunan parmaklarýnýn arasýndan sýzýp yüzümü okþayan bahar yellerine teslim etmek istiyorum onun parmaklarýnýn getirip kalbime yerleþtirdiði huzurdan yaptýðým renkli uçurtmalarýmý. Býrak diyorum, býrak kaplasýn gökyüzünü uçurtmalar. Sonra bir bebeðin annesinin kucaðýndayken ve karný tokken onu saran tatlý uykusu gelip sarýyor zihnimi. Ve en masum düþlere teslim oluyor bilincim.

Ey aþk! Her yürek atýmýnda seni içime dolduran o tatlý masal perisine teþekkür etmek istiyorum. Aldýðým her nefeste seni içime çekiyorum durmadan. Ve aldýðým her nefes dýþarý çýkarken onun adýyla çýkmalý ya da ona gerçeðin söyleyebileceðim kadarýný söyleyerek çýkmalý diyorum. Sonra aklýmýn arka planýnda yeni yeni programlar tasarlýyorum. Onu tanýmaya ve onu anlamaya ayarlý programlar. Ve onun adýyla kodlanmýþ programlar. Tüm programlarým aþk dilinde yeniden yazýlýyor. Hepsi onun yüzünden. Tüm evren aþka kesiyor ve tüm evren aþka sema dönüyor.

Ey aþk! Þimdi gidip yerleþ onun yüreðine. Yerleþki sözcüklerimin ne anlama geldiðini anlayýp yalnýzlýk çekmesin sevgili. Hiç kimse yoksa bile yakýnlarýnda, evrenin bir köþesinde onun için atan bir yürek olduðunu bilsin. Git ona söyle aþk bu yazdýklarýmýn tümünü. Bahar yeli ol, çocuk ol, bir bebeðin uykusu ol ve usul usul fýsýlda kulaklarýna sözlerimin tümünü. Ve söyle ona aþk. Ýyiki var, ve iyiki ben onu seviyorum.