Gün geceye giderken,
Kuþ seslerini kaybediyordu dallar yavaþ yavaþ.
Ve geceye kabule hazýrlanýyordu bir yaný yer yüzünün.
Bitmiþti yine masal tadýnda güneþli bir gün,
Býrakýyorrdu yerini suskun geceye.
Iþýksýzlýklarýndan utanýp,
Saklanýveren yýldýzlarýn hepsi
Birer birer üþüþtüler gökyüzüne yokluðunda güneþin.
Hele o arsýz mehtap!
Büsbütün kapladý da gökyüzünü,
Ay dedesi oluverdi çocuklarýn masal masal.
Birer birer uykuya gömülürken güneþin çocuklarý,
Tümüyle cýlýz seslerindi gece.

Yer yüzü çekti kara peçesini,
Simsiyahtý gecenin peçesinin kanatlarý,
Ve karanlýk diyorlardý adýna kanatlý kara peçenin.
Karanlýk sardýðýnda dünyayý büsbütün,
Uykuya yattý gündüzün çocuklarý.
Sonra ýþýl ýþýl çýktý yýldýzlar,
Iþýk ýþýk okþadýlar dünyayý usul usul.
Ve bir hayat söndürmek için kaydý bazý yýldýzlar.
Ve ölüme dilek tuttular el ele,
Gecenin çocuðu uykusuz sevgililer.

Hoþ geldin gece!
Issýzlýðý özlemiþti ruhlarý sevgililerin.
Hoþ geldin gece!
Karanlýkta eller elleri arayacaktý.
Hoþ geldin gece!
Özlemiþlerdi masal seven çocuklar,
Masal tadýndaki mehtabý, ay dedelerini.
Hoþ geldin gece!
Nerede kaldýn,
Özlemiþtim seni.