ÝÞTE BU DA BENÝM BABAM!

Hayata en çok þimdi ihtiyaç duyuyorum varlýðýna. En çok þimdi bir kere de olsa sitem ediyorum yaþamamýþlýna. Baba… Beni senin kolunda yürürken göreceklerdi oysa. Baba kýz düþman çatlatýp Eskiþehir’i gezecektik kol kola.

Ýþte görüyorsun sen de oralardan olmadý, olamadý. Ne bana geri kalan hayatýnda bunu yaptýn ne de hayattayken yapmaya kalktýn. Sana dair hayallerimde bile kabuslar ile uyandým. Ne sahipliðini bildim ne de korumaný bildim hayatýn karmaþasýndan. “Baba”… Bu ismi kaç kaz duyabildin aðzýmdan?

Gülüþlerinin arkasýndaki hüznü görür korkardým senin ile birlikte gülmeye… Kaç insan bildi ki benim de bir babam olduðunu biliyor musun fýrsat kalmadý kimseye bir gün öldüðünü söylemeye!
Her þeye inat duvarlara yumruklar atardýn… Oysa o duvarlara attýðýn yumruklarýn duvar arkasýndan bir karþýlýðý oldu hep… Küçücük yumruklarýmla yumruklarýna karþýlýk veriyordum ardý sýra… Küçüktüm duvar arkalarýna gizlendim ve kim bilir aðlarken hýçkýrýk seslerimi yorgan altýnda bile gizlediðimi bilmiyordun. Evet küçüktüm ve seni severken senden korkmuþtum.

Büyüyüp de içimin sana nasýl burulduðunu göremedin… Ýsyanlarýmý, keþkelerimi, sitemlerimi ve sana olan özlemimi göremedin. Onca þeye raðmen seviyordum iþte hala seni. Mezarýndaki biriken otlar sevilip de dua edilmediðinin bir simgesiydi. Ama ben her sana geldiðimde o otlarý ellerimde yolar “Hayýr sevmediðimi sakýn düþünme!” derdim.

Biliyor musun belki de yaþasaydýn bana babalýk edecektin. Sorsalardý bana istemezdim. Ne sahiplenmeni ne de kolumda yürümeni. Kendi kendimin de sahibi olmayý baþarabildim zamanla. Hayat büyütürken eðitiyormuþ da baba.

Büyüdüm kalbim yolunu buldu, büyüdüm kalbim onu buldu. Çok kýrgýnlýklar yaþayan içim onunla doldu. Ve yokluðun gene varlýðýn gibi bana çok pahalýya mâl oldu.

Ýstemeye geldiklerinde “Ýþte bu da benim babam!” diyememek, ve senin yýllarca cüzdanýmda saklayýp da bakamadýðým resmini kocaman büyütüp salonumun baþ köþesine asmak. Ama ne olurdu ki hayatýnda bir kez bana “babalýk” yapmýþ olsaydýn. Evlenip çýkýp giderken sanki o evde sen de geride kalacaksýn, ardýmda kalacaksýn.

Keþke yaþasaydýn. Göðsünü gere gere “Ýþte bu da benim kýzým! Vermiyorum” deseydin… Ben de sana sarýlýr “Ýþte bu da benim Babam!” derdim…