Mahallenin arka sokaklarýnda biri… Sokaðýn en sonundaki evin tek kanadý açýk penceresinde dýþarýlarý seyreden gözler… Burasý Anadolu’nun herhangi bir þehrinin herhangi bir mahallesi. Ve herhangi bir evi. Bir tanýdýk görme edasýyla mýdýr, içerinin verdiði hüznü dýþarýnýn enerjisinde eritmek için midir bilinmez, yorgun gözlerin arayýþ sebebi. Kimbilir hangi yaþanmýþlýklarýn anýlarý vardýr, hangi gerçekleþmesine ramak kalmýþken bitivermiþ ümitlerin özlemi bekleþmektedirler bu meskun dimaðda þimdi. Ellerin birbirine kenetlenmesi, birbirinden ayrýlamamasý hangi zemheri soðuðun hediyesidir acaba? Yoksa yaþama olan sýmsýký baðlarýný mý dillendirmiþ, aðacýn yeþilinin yanýnda. Sanki biraz da kýzmýþ aðaca, pencereye eðilip evinin en mahrem yerlerine bakmaya çalýþtýðýndan. Belki de ona inat olsun diye dýþarýlarý, öteleri izliyor gözleri. Bu mahallede ip atladýðý, seksek oynadýðý, koþuþturduðu, evlendiði, çocuklarýný sokaktan çaðýrdýðý ve yemekler sofrada baba yolu bekledikleri o anlar geçiyordur gözünün önünden þimdi. Ýþte þu köþeden -tam da þuradan- döner ve ceketi omzunda, sefer tasý elinde aðýr adýmlarla yaklaþýrdý eve merhamet abidesi, hayat yoldaþý. En çok da etli kuru fasulyeyi severdi ya. Nasýl da özlemiþti. Belki de kokusunu duysun kuru fasulyenin de hemen geliversin diye açmþtýr bugün pencereyi. “Gelir mi ki?” diye sormadan da edemez yanýbaþýndan hiç ayrýlmayan tek dostu, kediciði Sadýk’a. “Bugün de bekliyorum. En sevdiði yemeði yaptým, saçýmý onun istediði gibi taradým… Aðacýn altýndaki pencereye çýktým, her zamanki yerimde bekliyorum bak. Hý, ne dersin? Gelir mi ki bugün Sadýk?” Cevap veremez ki ona Sadýk. Verecek olsa bile veremez iþte. Bulutlar susturur onu, rüzgar susturur, çocuklar susturur… Sadýk susar yine mecbur. Þimdi gözler uzakta, uzaklar yakýnda, yakýn ise ötelerdedir. O yüzden bakýþlarý hep ufkadýr. Beklenenin geleceði, hem de sevdiklerin gittiði yöne…

Yaþar Çetinkaya

19.07.2011

(Alýntý yaptýðýnýzda lütfen kaynak ve isim belirtiniz.)