KADERÝ BOZUK PARA
Ýþte burada ömrüm son buluyordu. Hem de nerede? Bir kanalizasyon çukurunda! Halbuki kaç kere demiþti annesi ona “ Olum ver þu pantolonun cebini dikeyim. Bak düþüreceksin telefonunu falan .” diye. Yanýt hep aynýydý : “ Aman anne! Diðer cebime koyuyorum ben telefonumu. “ Eðer ýsrar devam ederse “ Tamam, tamam! Akþama dikersin .” 'le savuþturuluyordu annenin dýrdýrý. Ýþsiz güçsüz, babadan laf iþitmemek için anneden harçlýk alan, en büyük sorumluluðu akþam kahveden dönerken eve ekmek almak olan genç bir adamýn cep harçlýðý olmam yetmiyormuþ gibi; þimdi de o yýrtýk cepten düþüp bir mazgala doðru yuvarlanýyordum. Ben ne bahtsýz bir bozuk parayým! Çaðdaþlarým en güzel cüzdanlarý þiþirirken övünerek ya da benden yüzyýllar kadar yaþlý olanlarý müzelerde kurum kurum kurulurken; ben, zavallý ben, en trajik sonlardan birine kurban gidiyordum. Kaderin bana verdiði deðerden zaten kaybetmiþtim en baþtan. Benle ne alýnýrdý? Hah, evet! Ýki sakýz yada ucuzundan bir dondurma… Bir bütün olabilmek için bile, benim gibi olan baþkalarýna ihtiyacým vardý.
     Hayýr! Biri beni fark etti! Eline aldý. Deðerime bakmaksýzýn bana gülümseyip, beni cebine attý. Ýlk kez ýsýndý metalden kalbim; ilk kez sevdim yüzümdeki rakamlarý. Çünkü ilk kez ben de sevilmiþtim ve kurtarýlmaya layýk görülmüþtüm kaldýrýmlardan. Artýk mutlu ve güvendeydim.
     Kýzýn evi olduðunu tahmin ettiðim bir eve geldik. Evin salaþlýðýndan öðrenci evi olduðu belliydi. Öðrenci takýmýný da pek sevmem; ama bu kýz baþka… Evet, evet! Bu kýz kesin baþka… Bir kere duyarlý. Benim hayatýmý kurtardý. Bir dakika… Beni , ‘þýkýrd‘ diye bir kumbaranýn içine attý. Aman Allah’ým! Sadakalarýn en aranan baþrol oyuncusu ben… Ben… Þimdi kumbaralarda saklanacak kadar deðerli olmuþtum! Ekmek parasýný tamamlamak için orada burada, mont ceplerinde, raf üstlerinde aranan ben, þimdi bir amaç uðruna vardým artýk. Kim bilir hangi hayal için biriktiriliyordum? Kim bilir hangi güzel þeye ulaþmanýn aracýydým? Araç? Ne aracý? Ben amacým! Hayallere, arzu edilen nesnelere giden yol benken, daha fazla benden olsun diye kaç kez çabalarýný, kendilerini kölem yapmadým mý insanlarýn? Yaptým. Ben çok deðerliyim. Yüzümdeki rakamlardan, sýrtýmdaki gülümseyen adamlardan daha deðerli… Ulaþýldýkça, ulaþýlmaz olan tek þey…
     Kýz, her gün yenilerimizi ekledi üstümüze. Bu karanlýk ve sýkýþ tepiþ yerde güzellik uykumun keyfini sürüyordum. Ayda bir de, kýz, yarý zamanlý iþinden kazandýðý maaþýn bir kýsmýný hemen bizim yanýmýza atýyordu. Çoðunlukla kaðýt paralar oluyordu bu maaþ günü atýlanlar. Öyle düþerken ‘þýkýrd’ sesini çýkarmazlar, kumbaranýn deliðinden geçerken yýpranýrlar, kumbaranýn içinde iki büklüm dururlar. Ne olduklarýný sorsanýz, övüne övüne “Kaðýt parayým “ derler. Peh! Ne benim kadar saðlamlar ne de havalý… Zaten bu dünyada insanlar ne zaman kaðýtlar üzerine yazýlanlara deðer verdiler ki… E tabi haklarýný yememek lazým en deðerli kaðýt parçalarý bunlar; ama söyleyin bir felsefe kitabýndan, bir edebiyat klasiðinden ne farký var bunlarýn ilahi! Hepsi ayný hammadden… Kitaplarda da harfler, rakamlar, resimler var bunlarda da… Para dediðin altýndan, gümüþten, bilemedin demirden olur. Benim gibi…
     Ben, hayatýmýn rolüne hazýrlanýrken gün gün; rahatsýz olduðum tek þey, bizi biriktiren kýzla ev arkadaþýnýn kavgalarýydý. Neredeyse her akþam tartýþýrlar, birbirilerini suçlar, bir çözüm aramaz, açýk kollarlar, buluttan nem kapýp art niyet ararlardý her yapýlanda. Hýrslarýný alamazlarsa da kapýlarý çarparlardý. Bence beni biriktiren haklýydý. Çünkü o, iyi ve duyarlý olansa; diðeri kesin, kötü ve suçlu olandýr. Bana yakýn olan iyiydi bundan eminim; e, o zaman diðeri kötü olmalýydý. Evet, evet; diðeri suçluydu. Þirret bir kýzdý o. Terbiyesizin tekiydi caným!
     Bir gün, uykumdan bir baðrýþla uyandým : “ Böylece çekip gidemezsin! Bu ayýn kirasý n’olacak? Yarýn ödeme günü! “ . Çirkef olan , “ O da senin problemin! “ dedi umarsýzca. “ Ýyi de bir aydýr sen de burada oturuyorsun! Bu ayki kiranýn yarýsýný ver öyle def ol git! “ dedi benimki son bir hýrsla. Kötü olan intikamýn yolunu bulmuþ, benimkinin çaresizliðinin tadýný çýkarýyordu : “ Geçen ay elektrik, internet faturalarýný ben ödemiþtim, onlarý daha vermemiþtin bana. Üstelik geçen ay, eve yüz elli milyonluk alýþveriþ yapmýþtým; oradan da düþtüm! Hesap eþitlendi. Kirayý sen veriyorsun! “ . Benimki odasýna girip kapýyý var gücünle çarptý. Hýrsýndan yataða atýp kendini aðladý. Aðlamaya tüm gece devam etti. Ne satýnca para yapacak bir þeyi vardý ne de para isteyebileceði kimsesi… Bizden baþka hiçbir þeyi yoktu. Biz yarým kira ederdik; ama bir daha nasýl geri gelirdik? Baþý aðrýyýncaya kadar düþündü bizi kiraya kurban etmemenin yolunu? Hatta gizlice evi boþaltýp kaçmayý bile… Ama olmazdý ki öyle… Kötü bir düþünce olarak geri attý o fikri beynin gizli yerlerine. Çare yoktu. Yurtdýþý hayalleri þu güne kadar lira lira gerçekliðe yaklaþýrken, þimdi sýfýr kuruþa düþmüþtü; yani koskoca bir hayale…
     Ya ben ne olacaktým? Kumbaradan hunharca çýkarýlýp, basit bir kira mý olacaktým yani; vize harcý olmak varken ya da uçak bileti? Cimriden hallice, hacý bozmasý bir ev sahibinin ellerine mi sayýlacaktým? Rutubet kokan bir evde, eskimiþ ve az yýkanan bir pantolonun cebinde ekmek parasý mý olmayý bekleyecektim yine? Hayallere giden yoldan bozuk paralýða mý düþecektim? Bu nasýl bir dünya böyle? Ýnsanlar bozuk! Kader bozuk! …