Yataða sýnýrlarýmýn çizildiði tatil günümün ilk sabahý kendi kendime “gel de þimdi Ankara’yý arama demiþtim”. Ne de olsa kara ikliminde doðmuþ ve büyümüþ bir insaným. Benim için “sýcaðýn bir dirhem fazlasý kabusla eþ deðerdir”. Havanýn, hiç üþenmeden sabaha karþý tenime geliþigüzel nemlendirici sürmesi pek de hoþuma gitmiyordu. “Gülü seven dikenine katlanýrmýþ” atasözünü günün her saatinde tekrarlayarak, sýcak basmýþ yüreðime soðuk su serpmeye çalýþýyordum.

Her ilacýn az veya çok yan etkisi nasýl bulunuyorsa tatilin de oluyordu iþte. Sivrisinek ýsýrýklarý, güneþ yanýklarý her türlü önleme raðmen deriye tutkal gibi yapýþýveriyordu. Vücudumun açýkta kalan her yerine ilaç sürmeme raðmen sivrisineði bir türlü kendimden uzaklaþtýramýyordum. Ýlerleyen günlerde vücudumdaki küçük kýrmýzý puantiyelere aldýrmamaya bile baþlamýþtým. Tatilde sorun çýkarmak olur muydu hiç. “Madem kanýmý çok sevmiþler o zaman doya doya içsinler bakalým” diyordum kendi kendime.

Sanýrým dördüncü gündü. Pencere kanatlarýnýn birbiriyle buluþurken çýkardýðý büyük gürültüyle gözlerimi aralamýþtým. Uykum en güzel yerinde bölünmüþtü ama bu durum umrumda bile deðildi. Mutluluk; dudak kývrýmlarýnda, göz yamaçlarýmda ve yanak kýyýlarýmda sanki tekne turu yapýyordu. Nasýl mutluydum anlatamam. Rüzgâr, bir reanimasyon hemþiresi edasýyla canýma can katýyordu. Ýçinde biriktirdiði havayý cömertçe dýþarýya veriyordu. Tertemiz havayý; insanýn teninde, saçýnda, içinde hissetmesinden güzel ne olabilirdi ki. Rüzgâr gelmiþ hoþ gelmiþ safalar getirmiþ diyordum ama biraz daha beklersem pencere ile camýn macuna kýydýrdýðý nikahtan tek celsede boþanacaðýný düþünerek ayaða kalkmýþ ve cereyan yapan pencereleri istemeyerek de olsa kapatmýþtým.

Beni uyandýran rüzgârýn mýþýl mýþýl uyuyan eþim ve çocuklarýmý uyandýrmasýna müsaade etmemiþtim. Güneþin doðuþunu izlemek, gökyüzünün mavisini çalan denizin kokusunu solumak, incir aðaçlarýnýn yelpaze etkisi yaratan el kadar büyük yapraklarýný izlemek için sabýrsýzlanýyordum. Spor ayakkabýlarýmý bir hamlede ayaðýma geçirerek dýþarýya çýkmýþtým. Oksijen yüklü havayý taze demlenmiþ çayý yudumlar gibi içime çekmiþtim.

Sahilde yürüyüþ yaptýktan sonra dönüþte gazete, simit ve ekmek alarak eve gelmek ve güzel bir kahvaltý sofrasý hazýrladýktan sonra aile fertlerini uyandýrmanýn zevki de bir baþka oluyordu. Bu zevki mümkün olduðunca kimseye býrakma niyetinde deðildim.

Devasa büyük çam aðaçlarýnýn gölgesinde, toprak üstünde, araç gürültüsü olmadan kuþlarýn þarkýlarý eþliðinde yürüyüþ yapmak harikaydý. Yürürken, baþýmý sýk sýk kristal gibi parlayan denize çeviriyor, çizgi halindeki daðlarýn üzerinden gözlerimle bir kat da ben geçiyordum.

Tatilde olduðum her gün binlerce kez Yaradana þükrettim: “Misket kadar küçük iki gözün derya gibi denizi, uçsuz bucaksýz gökyüzünü, renk renk çiçekleri, kanat çýrpan kuþlarý, canýndan çok sevdiði ailesini ve tüm sevdiklerini görebilmesi kadar muhteþem bir þey var mý” diye.

Döndüm hâlâ þükrediyorum. Çünkü tabiat her yerde ayrý güzel. Yeter ki tat alalým. Sevdiklerim yine yanýmda ve þu anda en çok sevdiðim þeyi yapýyorum. Yazýyorum ve saðlýðým müsaade ettiði sürece de yazmaya da devam edeceðim.