- Lütfen oturun.
   - Çay alýr mýsýnýz?
   - Peki çok güzel.
   - Bakar mýsýnýz? Biz iki çay alabilir miyiz?
    Aslýnda anlatmaya nereden baþlayacaðýmý bilmiyorum...
    -Tabi tabi not tutabilirsiniz!
    Ee, evet, galiba nereden anlatmaya baþlayacaðýmý biliyorum. Bundan yaklaþýk otuz beþ sene önceydi. Babam o zamanlar saðdý... Onunla birlikte gelmiþtim buraya. Burasý daha yeni açýlmýþ bir yerdi. Masalar yeni, camlar temiz ve içerideki þu gördüðünüz raflarda toz bile yoktu. Ýlk kez çayý burada içmiþtim. Sonra býrakamadým...
    -Sigara alýr mýsýnýz? Buyrun ateþ...
    Þu sigarnýn en çok yaktýktan sonra özlediðim dostumun kokusunu içime çekermiþ gibi dumanýn çekmesini seviyorum. Þu dumanýmýn yükseldiði yerler bomboþ araziydi. Daha sonra tam arkanýzdaki alana o devasa binayý yaptýlar, ne iþe yaracaksa! Buralarda binalar arttý, benim de yaþým. Oralar her zaman kalabalýklaþýrken benim çevrem hep azalýyordu. Oradaki en eski binalardan bile yaþlýyým ben. Lütfen havayý içinize çekin. Ýþte bu hava eskiden böyle deðildi. Ýçinize çektiðinizde lanet bir gaz kokusu deðil, tertemiz çiçek kokularý alýrdýnýz.
    Neyse hikayeme dönelim.
    O ilk günden sonra buraya hep geldim. Hep bu masa ve bu sandalyede oturdum. Çayý ilk günkü gibi lezzetli... Çayýn ve anýlarýn tadý hep ayný lezzette olur burada.
    Bir de kalfa vardý, genç bir delikanlýydý. Týpký sizinki gibi, siyah gözler, kalýn ama ona asalet katan kaþlarý, seyrekte olsa uzun saçlarý vardý. Tam bir sigara tiryakisiydi. Beni çok severdi, ben de onu. Onun elinde büyüdüm desem yalan olmaz. Ben de çok emeði vardýr...
    Neyse yýllar ilerledikçe burayý daha çok sevmeye baþladým. Gazete okuma alýþkanlýðým buradan gelir. Saðolsun kalfa her gün gazete alýrdý, ben de onlarý okurdum.
    Hayatýmda sadece bir gün, ne gazete okudum ne de de buraya geldim. Babamýn öldüðü gündü o gün. Annem feryat figan içinde, ben ne yapacaðýmý bilmez bir haldeydim. Çok geçmedi annem de kendini astý.
    Bana siyahý sorsanýz, o gün gözüme inen ve beni günlerce terketmeyen þey olarak tanýmlarým. Annem öldükten sonra benim tek evim vardý, orasý da burasý. Ne evlendim, ne de kýzlarla tanýþtým. Ýçeride yatardým, kalfa da yeni sahibiydi dükkanýn. Ýþte yeni babam da oydu. Sigaraya da burada baþladým. Gazete, çay ve sigara... Hayatýmý ancak bu üçüyle anlatabilirim size. Bunlar olmasaydý bilin ki ben de olmazdým herhalde.
    Yine bir sabah kalktým, tam dükkaný açacaðým, ortalýkta asker...
    12 Eylül sabahýydý. Sokaða çýkmak yasak. Bizim kalfayý içeri almýþlar. Burayý da aradýlar ama bir þey bulamadýlar. Ben daha on yedi yaþýndayým o yýllar. Kalfa dükaný bana emanet etti, bir kaç ay sonrada iþkenceden öldü.
    Artýk yalnýzdým ve bu masadan baþka da mal varlýðým yoktu.
    Özal zamanlarý, altýn çaðýný yaþadý burasý. Evler artýnca müþteri de arttý. Ama bu masaya benden baþka kimse oturmadý...
    Hayatýmda ilk kez aþýk olmayý denedim. Tüm cemreler düþmüþtü ve az da olsa bahar çiçeklerinin kokusunu aldýðýnýz vakit, bir kýz gördüm. Karþýdaki dükkanda çalýþýyormuþ. Tam yanýna gideceðim gün; öðrendim ki, gitmiþler. Ee þanssýzdým! Takmadým, hayat devam ediyordu. Ben de onun akýþýna býraktým kendimi. Ama hayattan asla þikayet etmem. Çünkü hayat bana buralarý tanýma fýrsatý verdi.
    Þu karþýda bir cami vardý. Müezzini, makamýnca ezan okurdu. Cumalara oraya giderdim. Sonra onu depreme dayanýksýz diye, yýktýlar; yenisinide yapmadýlar. Ben de pek cumalara gitmez oldum o zamandan sonra.
    Bugünlere kolay gelmedik. Aslýnda birilerine borç vermeyecek kadar, akýllanmam gerekirdi en azýndan. Ama akýlnanamamýþým.
    - Bakýyorum da ne çabuk vakit geçmiþ. Benim otuz beþ seneye sýðdýramadýðým anýlarý taþýyan eþyalarý, bir saatte toplamýþsýnýz.
    -Sýra buraya geldiyse tabi kalkarým. Her þeyi aldýnýz! Bari bu masayý bana býraksanýz! Çünkü biz birlikte yaþadýk ve birlikte ölmemize müsade etmelisiniz!
    - Ýþte bu da dükkanýn tapusu. Tüm borçlarým bitti.
    Size bir masanýn hikayesini anlattým. Umarým kafanýzý aðrýtmamýþýmdýr. Masalar da yaþar unutmayýn!


Ýnsancýl- Ekim 2011