Þehrin bir ruhu olur; siz ne zaman onu tanýr, sokaklarýný, yollarýný,insanlarýný, sizinle yaþlanan aðaçlarýný benimserseniz. Dostlar geçmiþle bir olur, o her sözünü önceden tahmin ettikleriniz geçmiþin sisli perdeleri ardýnda yiter,uzak olurlar . Ýnsanlar yeni girmiþtir hayatýnýza, yani tanýþýklýðýnýz yakýnlaþýklýða dönüþmüþ, yeni isimleri de dostlar olmuþtur.

Birde zamana raðmen o vardý. Uzun düz saçlarý ve yüzüne yayýlan büyük gülümsemesi... Bu kadar. Bir insan hiç böyle tarif edilir mi, demeyin. Size onun gözlerinden, yüzüyle uyumlu burnundan, çenesinden bahsetmeyeceðim.
Ýnsaný insan yapan yalnýz bunlar deðildir. Ýnsanýn iç güzelliði nerde kaldý , diyebilirsiniz Tamam. Öyleyse beni dinleyin.

Okulun bence, bizce, hepimizce en güzel kýzýydý. Uykunun uyuþukluðunu henüz atamamýþ bedenlerimiz onu sýra sýra dizilmiþ öðrenciler arasýnda görünce kendine gelir; gözler iyice açýlýr, pür dikkat kesilirdik. Bu on beþ dakikalýk zaman dilimi bizim uyanýþýmýz, ergen bedenlerimizin uyarýlýþý olurdu. Çocukluk ve gençlik aþklarý genelde öyledir. Yani onun kaþýna gözüne, gülüþüne, yürüyüþüne ama illaki fiziksel güzelliðine vurulur insan.

ÇOK SONRA

Otobüs terminalinde aylak aylak seðirtirken biri sýrtýma dokundu. Kafamý hafifçe yana dönderip baktýðýmda kimseyi görmedim. Birisi deðdi zannedip yoluma devam edecekken, bu sefer omzumdan tutup beni kendine çevirdi. Gülümseyen yüzüne bakarken þaþkýn bakýþlarým yerini yüzümdeki mutlu tebessüme býraktý. Þaþkýnlýk ve sevinçle iyice gülüyordum artýk.
"Nereye böyle? dedi. Bir þey diyemedim, daha doðrusu kekeledim. Büsbütün gülüverdi.
Hani bazen olur ya bir an boþ bulunursunuz, zayýf bir anýnýzdýr, iþte öyle, ona karþý hislerim onu görür görmez tamamen beynime hücüm etmiþti.

Otogarlarda öyle garip olurdum. Nedenini þimdi düþününce anlýyorum. Þair " Aklýmýn nakliyesiydi asýl yoran taþýyýcýlarý" demiþ. Benimkiyse daha farklý bir durumdu. Aklýmý evde býrakmýþtým. Her gidiþimde farklý bir dünyaya gelmiþim gibi çift karakterli bir hale bürünürdüm. Ýstanbul da farklý biri, Ceyhan da daha baþka. Otobüs terminallerinde ise aklým beþ karýþ havada gibiyimdir, iki farklý karakter arasýnda bekleme odasýnda gibi.

"Otobüsünün kalkmasýna ne kadar var? Zamanýn varsa þurada oturup biraz laflayalým." dedi.

"Olur." diyebilmiþtim.

Birbirimize nerede okuduðumuzu, hayatýn nasýl gittiðini, yaþadýðýmýz þehirleri sevip sevmediðimizi, yeni arkadaþlarýmýzý ve buna benzer hayatýmýza dair ne varsa, uzun zaman görüþmeyen eski dostlar gibi, konuþtuk.
Çenemiz düþmüþtü. Ben kendiminkini toplayýp acelece otobüsüme yetiþmek için vedalaþamadan öylece koþmaya baþladým çünkü otobüs hareket etmeye baþlamýþ, gidiyordu. Neyse, kendimi otobüse atabildim. Koltuðuma oturduðumda kafamda þimþekler çakarak, telefon numarasýný almadýðýmý farkettim. Her þey öyle hýzlý olmuþtu ki yalnýzca giderek küçülen görüntüsüne el sallayabilmiþtim.

Yol boyunca gelgitler biçiminde ,geçen yýllarýn ardýndan, ona karþý hislerimin sarhoþluðu ve dikkatsizce aniden ayrýlmamýz sebebiyle numarasýný alamamýþ olmamým kahredici piþmanlýðýyla baþbaþaydým.
O zamanlar facebook gibi bir sosyal paylaþým sitesi yoktu yalnýz e-posta hayatýmýza girmiþ fakat internetin yaygýn olmamasý ve e-postalarýn sýklýkla kontrol edilmemesi nedeniyle vazgeçilmez bir iletiþim aracý olmaktan uzaktý. Geleneksel mektup artýk kullanýlmaz hale gelmiþti ama ...
Neyse uzatmadan... Ona ulaþmam için biraz uðraþmam gerekti. Bilmiyorum benim becereksizliðimden mi yoksa yeterince uðraþmadýðýmdan mý? Yaklaþýk dört ay sonra, galiba aklýmdan çýkmýþken, bir tesadüf eseri ona,telefon numarasýna ulaþabildim.

Telefon numarasýna baktým. Sayýsal kafiyeli bir numaraydý. Arayýp aramamak arasýnda bir çýkmaza düþtüm. Kendime kýzdým. Neydi beni aramaktan alýkoyan? Böyle anlarda arýzanýn sebebinin bilinçaltýmda yatan bir veya birkaç çekinceden kaynaklandýðýný bilip, onun üzerine giderim.
Þimdi daha iyi biliyorum, beni korkutan o karþýlaþmamýzda ki gibi sýcak davranmama ihtimaliydi.

Her þeyi göze alýp numarayý çevirdim. " Nasýlsýn? " dedim. " Ýstanbuldayým. Cadde bostanda... Hadi gel " " dedi, lise aþkým. Terlemeye baþladýðýmý hatýrlýyorum. Ben olduðumu nasýl bilmiþti? Müsait miydim sormamýþtý bile. Nasýl giyindim, kapýyý çekip nasýl çýktým, hatýrlamýyorum.

Caddebostaný severdim. O öðleden sonra da her zamanki caddebostandý: Deniz kýyýsýnda, cývýl cývýl bir þeyler içen gençler, yürüyüþ yapanlar, basketbol oynayanlar, kaykay, bisiklet sürenler, kumandalý model arabalarýyla ilgilenenler, denizde rüzgar sörfü yapanlar ...
Migrosun orada buluþtuk. Bu kýz bu kadar çok konuþur muydu? Ne çok yakýþýyordu ona. Kýpýr kýpýrdý yüreðim. Ben de ona eþlik ediyordum.

Ýçeceklerimizi aldýk, onu her zaman oturduðum yere götürdüm. Arayanýn ben olduðunu nereden biliyordu? Ýstanbul da ne yapýyordu? Neden yalnýz gelmiþti? Hepsini konuþtuk, anlattý.
Görüþmediðimiz kýsa zaman zarfýnda babasýný yitirdiðini, annesinin derin bir yas içine girdiðini anlattý. Onun umursamazmýþ gibi görünen, konuþkan ve neþe saçan halindeki farklýlýðý sezmiþtim ama bu görünüþünün altýnda böyle büyük bir acýnýn yattýðýný anlayabilecek kadar tanýmýyordum onu. Durgun bir deniz gibi kalakaldý, susuverdi.

Ona karþý duyduðum yakýnlýk ve þefkat... Öyle onu bir anda kollarýmla sarýverdim. Gözünde biriken yaþ yavaþça yüzünden akýp çenesinden koluma damladý. Bir eliyle yüzünü silerken hafifçe gözlerini bana dönüp tebessüm etti. Biz, Türkler, acýlarýmýzý gülümseyerek gizleriz. O da öyleydi.
O günlerimin derin yalnýzlýðý ve onun babasýnýn ardýndan tutuðu yas, düþmemek için nasýl bir yere tutunursak öyle, birbirimize tutunmamýzý ve yakýnlaþmamýzý saðlamýþtý.

Ýnsan olgunlaþýnca ergenlikteki fiziksel beðeniye dayalý aþklarý gibi olmaz, bir insaný tanýdýkça severdiniz. Onu bir daha fakat bu sefer öyle, farklý þekilde sevmiþtim.
Lise aþkým kollarýmdaydý. Adamakýllý gülümsüyordu, ben onun uzun, düz saçlarýný okþarken.