“Sen o karlar ülkesine göç etmeden yüzyýllar önce baþlamýþtý bu hikaye. Kimse sormadý, anlatmadým ben de. Ama þimdi vakit sözcükleri bir bir ortaya dökme vakti Zahir. Beni affet...”

Daldýrýp bakýþlarýný semaya
Göðüs gererdi cümle azgýn fýrtýnaya
Gözü pek, alný açýk duygularý giydirip yüreðine
Kan yerine gözyaþý yüklerdi keskin kýlýç darbelerine.
Ýþleyince o hüzünlü masalý yazýcý bir gergef gibi alnýna
Tutamadý kendini kýyýverdi yüreðinin nazenin dallarýna.
Ve ardýndan doldurunca ciðerlerini edep ve huþunun tertemiz havasýyla
Bir göç þarkýdýsýr tutturdu Kaf daðýndan bu yana.
Hesap soran olmadý ne de gitme diyen bir kiþi dýþýnda
Adý Zahir soyadý Bâtýn
Yoktur namýný bilen tek bir can ona yakýn
Duramam artýk bu cümle kapýsý çok kýrgýn
Aldý sözü kavruk bakýþlý güzel kýz
Çizdi ölüm fermanýmý elinde mürekkepten koca bir yangýn


“Ben kavruk bakýþlý güzel kýz!
Bakýþlarýmdan korkan rüzgarlar kadar yalnýz ve de ýssýz
Dilimde bir göçün nahoþ duygusu, öylesine tatsýz.
Söyleyin kimdir beni yüzyýllardýr susturan o yüzsüz hýrsýz?
Ben ki yazýcýsýna kafa tutmuþ o tek kahraman
Yeni uyanan gözlerime çöken bu rehavet hangi rüzgardan.
Zahir bir sevdayý batîn kýlan
Yüreðimin tahtýna oturttuðum o sultaný alýp yerlere çalan
Söyleyin hangi makamýn sedasýdýr ruhumu daðlayan?
Volkanlara eþti sevdamýn þiddeti
O bir gel dese durulurdu aþkýmýn hiddeti.
Bir köleyken kelimelerde gizli
Azad etti beni yazýcým görünce sevgimin gözündeki cevheri.
Heyhat! Koca bir yalanmýþ semada yankýlanan
Zahir sevdamý çalarak yazýcý, bâtýn etti beni
Sen ki ölümlü bir nefessin nasýl seversin onu
Beni yalan uçurumuna iterek nasýl üzersin onu
Kalmadý mý hiç merhametin bu nasýl bir masal
Silinmiþ izlerim Zahir aklýnda kalmamýþ tek bir lisan-ý hal?

Günler onunla bir mum gibi erirdi
Zahir’e gam deyse gönül telim titrerdi.
Ben ki bir Züleyha gözüm aþka deydi
Söylesene yazýcý o hangi kuyunun esiriydi?

Yazdýkça var ettiðin aþkýmý
Sustukça yok etmektesin
Çok sürmez bir kaç satýr daha bu aþký hatmetmelisin.
Gel al hadi damarlarýmdaki kaný mürekkep niyetine
Tek sevdiðim,Zahirim çiçek açsýn kýzýl günlerde.
Belki de yaþatmaktasýn onu gönlünce bir serapta
Neden çok görmektesin sahrada bu mecnunluðu bana
Ýsterim ki güneþ gibi parlasýn çöllerde sevdiðim
Kýskansýn ýþýklar bu nasýl bir suret-i naim.
Kumlar seyre dursun , doðrulsun serinlik ezelden
Kavli sen et , tüm ýzdýrýplar benden.

Varlýðý dünyalar dolanýr , saadetin adýdýr Zahir
Yokluðu cânýmý törpüler, derde devadýr Zahir
Sen ki yazýcý düþmanýmsýn alýrsýn onu benden
Aþkýn hiç ayak basýlmamýþ karlý ovalarýdýr Zahir.
Ýki ayna gibi dururuz onunla karþý karþýya
Sýrlar peydahlanýr konuþan gözlerimizde
Sanma ki silerek unutturabilirsin onu bana
Ezelde içime düþen þimaldir Zahir...

Bilmem fazla söze en hacet eðer aþksa bahis
Beni hapsettiðin bu yalandan cennette yazýcý sen misin tek his?
Kapadýn kapýlarýmý önümde Kaf Daðlarý
Gitme Zahir gitme bu yolculuk pek figanlý.
Gitme sevdiðim gitme bu yolculuk pek figanlý...”


“Ben yazýcý. Zalimliðim hýrsýmdandý. Nereden bilirdim bir masalýn iki kahramana dar geleceðini. Nereden bilirdim aþkýn insaný böylesine aciz býraktýðýný. Affet beni Zahir..Affet beni...”