"Olmasaydý keþke" dedim. "bir zamanlar", kendime; "þu neþeli çocukluðum". O zaman bilmezdim büyük bir ihtimalle; mutluluk neymiþ ve aramazdým da belki þu yalan ama gerçek dünyada.
Bakýyorum þimdi sokak çocuðu olarak bilinen o þanslý bulduðum insanlara ve biliyorum; ne kadar þanslý olsalar da var bu þevkat isteði insanýn doðasýnda. Olsun, en azýndan kaybettiklerinde deðil, bulduklarýnda tanýþacaklar; sevgi ve huzurla. Tabii sandýðým kadar sanþlýlarsa.
En baþýndan verdi bize hayat; içten olan öpücüðün sýcaklýðýný. Arýyoruz artýk, körelen o saflýðý...
Sevgili dediklerimiz birer otobüs yolcusu, bizlerse zavallý þoförler... Ýlk dört koltukta varsa oturan kafamýza göre, bakýþlar atýp dikiz aynasýndan, çaylar ýsmarlýyoruz molalarda. Aldýðýmýzý kar, kaybedileni kumar sayýyoruz. Arka koltuklarda oturanlarsa, nefeslerini duyduðumuz halde hayatýmýza giremeyen endamlýlar. Sadece iniþ-biniþlerde yanýmýzdan geçen renkli gözlüler.
Olsaydý bir boyacý sandýðým ve yaþasaydým kaldýrýmlaýn soðukluðunu ciðerlerimde, iþte o zaman belki olurdum þanslý. Belki o zaman olurdum otogarda bekleyen sevdalý. Belki o zaman yaþardým bir kere ve saðlam aþký. Belki!..

(not:Sayýn okur, yukarýda okumuþ olduðuz yazýnýn ÖYKÜ olduðunu hatýrlatýrým. Yorumlarýnýz olacaksa, lütfen yazýnýn içeriðine deðil, yapýsýna olsun. Teþekkürler)