Gün Sönerken

Sönmeye duruyorken gün
Kapatırken,
Bir şehrin çıkış kapısını!
Renksiz ve griye çalıyor
Tüm şehir çıkışları
Kazağımda!
Senden kalan bergamot
Mutedil ve yangınsı…
Parmağımda!
Geceden yer etmiş
Nikotinin kokusu…
Başım geriye son kez dönmüyor
Saklı durur
Gözlerimde sağanak korkusu…
Yine eskiyecek
Yol şeritlerinde zaman
Bir kez daha demleneceksin
Başımda duman duman
Varacağım şehir kadar
Saatler dolusu…

Sönmeye duruyorken gün
Kapatırken
Bir şehrin çıkış kapısını!
Sorarım kendime
Sen bende eskiyebilecek misin?
Kaç kez girip çıkmışlığın var
Ömrümün çöplüğüne?
Bir sormalı
Ayak izini saklar mı hala
Gönlümün arka sokakları?
Ellerimde ayazın
Burnumda özlemin sızısı
Yollarda!
Yüreğim gibi
Sallanıp duruyor şimdi,
Telgraf tellerinde tarla kuşları…

Sönmeye dururken gün
Kapatırken
Bir şehrin çıkış kapısını!
Adettendir
Kendine iyi bak! demek
Aslında bilsen
Ne zalimdir çok sevmek
Vuslat’a sorsan
Bin dereden bin su getirir
Şehre sorsan
Çıtı çıkmaz sessizliğin
Bilmem bu ellerim
Bir daha ellerini tanır mı?
Şimdilik hoşça kal!
Ömrümün kilometre taşı
Beni bilirsin
Sevemedim gitti
Böyle ansızın gelip
İklim dağıtan, beni savuran
Zamansız kara kışı…

Deniz Güney