Analardýr adam eden adamý
aydýnlýklardýr önümüzde gider.
Sizi de bir ana doðurmadý mý?
Nazým HÝKMET

“Ne zamandýr bu halde?” diyor esmer bir adam.
“Dün bu halde buldum.” Kadýnýn sesi hüzünlü geliyor. Biri göz kapaklarýmý kaldýrýp bakýyor. Sararmýþ parmak aralarý sasý sigara kokuyor. Sesler uzaklaþýyor kulaklarýmdan ve kendimden geçiyorum. Ne zamandýr bu haldeyim bilmiyorum. Yaðmur yaðýyor dýþarýda. Çinko çatýda dans ediyor damlalar. Ben yine uyuþuk beynimle mücadele halindeyim.
Kilolu kadýn yine gelip baþýma dokundu. “Caným” dedi usulca. Kim bu kadýn? Tanýmýyorum. Zihnimdeki görüntülerde o, hiç yok. Sis iniyor zihnime, buðulu her taraf. Usulca bekliyorum.
Esmer adam bugün yine geldi. Bir kâðýda bir þeyler karaladý ve kadýna verdi. Kadýn Ýlaç falan, dedi. Anlamadým gerisini, dýþarý çýktýlar. Baþým aðrýyor. Beyaz bir sývý getirdi kadýn. Burun kývýrdým anlamadý. Zorla dayadý aðzýma. Genzime kaçtý, öksürdüm. Sonra da kustum. Uðraþmasa benimle ne olur ki. Ben bunlarý düþünürken birden pencerenin camlarý titremeye baþladý. Kadýn koþup sarýldý bana. “Korkma!” dedi. Bana mý yoksa kendisine mi dediðini anlayamadým. Camýn sarsýntýsý kadýna geçmiþ gibi kadýn titredi.
Korkuyorum þimdi. Kanlý bir kol geliyor gözümün önüne, baðýran, kaçýþan çocuklarý görüyorum. Toz, toprak ve insan bedenleri yaðýyor önüme aðlýyorum. Kadýn kollarýnýn arasýnda tutuyor beni ve seslerin durmasýný bekliyoruz. Tek atýþlýk
-mahalle arasý- insan avýna dönüþüyor sesler. Üstümüze örttüðümüz battaniyeyi atýyor kadýn ve kayboluyor. Az sonra bir tas suyla geliyor. Ýtiraz etmiyorum ve lýkýr lýkýr içiyorum suyu. Derin bir uykunun kollarý beni sararken kendimce gülümsüyorum yanýmdaki meleðe.
Uyandýðýmda güneþ yüzüme vuruyor. Gözlerimi açamýyorum. Burnuma taze ot kokusu doluyor. Emre’yi hatýrlýyorum. Gök gürültüsünden çok korkardý Emre. Varlýðýmla onu sakinleþtirirdim. Nerede þimdi Emre? Hatýrlayamýyorum. Kadýn “Uyandýn mý?”diyor. Þarký mýrýldanýyor baþýmý okþarken. Aðlamak istiyorum. Burnumun içi sýzlýyor. Emre’yi düþünmek istiyorum. Annesini, babasýný, evimizi hatýrlamaya çalýþýyorum. Sirenler çalmaya baþlýyor. “Hülya koþ!” diye avazý çýktýðý kadar baðýrýyor adam. Sarsýlýyor, savruluyorum. Önümüzdeki iki katlý ev büyük bir gürültüyle patlýyor. Herkes savruluyor bir tarafa. Kadýn sýkýca tutuyor beni. O an hatýrlýyorum her þeyi, Emre’nin ölümünü. Onu ve arkadaþlarýný uyarmaya çalýþtýðýmý hatýrlýyorum. Ama mayýna basýyor Emre ve yer sarsýlýyor, toprak saðanak olup yaðýyor. Emre’nin ve yanýndakilerin bedenleri parçalanýp kana bulanýyor. Önüme bir kol düþüyor ve yüreðimdeki acýyla durmadan koþuyorum ve sýðýnýyorum bir dam dibine, gerisi büyük bir boþluk.
Kendime geldiðimde her yer karanlýk. Kesik kesik öksürüyor biri; biri bir dua mýrýldanýyor. Sadece Âmin sesi net duyuluyor. Kimseyi göremiyorum. Aðlama sesi var ve çok derinlerden geliyor. Dudaðýma ýslak bir þey deðiyor. Ne olduðunu bilmeden içiyorum.
“Kocasý mücadele edenlerdendi. Allah rahmet eylesin. Ýyi insandý.”
“Bu milletin çektikleri yetmedi mi? Ne olacak bu ülkenin hali?”
“Hülya ne yapacak þimdi? Bu acýya dayanýlýr mý? Vah yavrum vah!”
Kapý çalýnýyor. Kadýnlar ayný anda susuyorlar. Biri yalpalaya yalpalaya yürüyor. Ayak seslerinden iki kiþi olduklarýný anlýyorum.
“Dünkü saldýrýda mý? Allah rahmet eylesin.” diyor bir adam.
“Amin!” sesi odanýn her köþesinden ayný anda yankýlanýyor.
Yaþlý bir kadýn sesi; “Bu kadar da olmaz caným. Kocasý ölen kadýn yas tutar, bir þey düþünmez. Býrak caným, at bir kenara. Yok, o ne yapýyor doktor çaðýrýyor. Yazýk ya yazýk!”
Bir erkek sesi “Ýnsanlýk ölmedi teyze. Acýnacak ya da ayýplanacak halde olanlar insanlýklarýný yitirenlerdir.” diyor.
Biri dokunuyor bacaðýma ve acý kemiklerime yayýlýyor. “Bacaðý kýrýlmýþ.”
Metal sesi geliyor kulaðýma ve acýyla haykýrýyorum. Acý dayanýlýr gibi deðil. Karnýma ve boynuma bastýrýyor biri , “Kýzým uslu dur!” diye fýsýldýyor biri kulaðýma. Gözlerime deðiyor parmaklar, þaklama sesi duyup sese doðru baþýmý çeviriyorum. Kýrpýyorum gözlerimi ama karanlýktan baþka bir þey göremiyorum.
“Gözleri göremez teyze. Þarapnel parçalarý saplanmýþ.”
“Vah yavrum vah!” diyor cýlýz bir ses. Beni istemeyen kadýnýn sesi olduðunu anlýyorum. Görmeyen gözlerimi kapatýyorum. Seslerin kulaðýma dolmasýna izin veriyorum.
Her gün ayný iþkenceyi yaþýyoruz. Bana bir þey yedirmeye çalýþýyorlar. Bir gün süt, bir gün ciðer, bir gün peynir getiriyorlar. Kemikli et bile getirdiler, yemedim. Çok zayýfladý diye dert ediyor kadýn. Adý Hülya’ydý. Evet, Hülya dert ediyor kendine. Her gece aðlýyor. Benim karanlýðým, onun karanlýðýyla ayný. Þehrin sokaklarýný saran düþman askerleri onun ve benim dünyamý mahvettiler. Þimdi açlýk kol geziyor þehirde ama o bulduðu her þeyi bana getiriyor. Ýyileþmem, ona can yoldaþý olmam için elinden geleni yapýyor. “Ýyi ki varsýn. Ýyi ki seni ben bulmuþum,” diyor. Masal anlatýyor, þarký söylüyor. Ben tepkisiz ve çaresiz ona karanlýðýmdan baþka bir þey veremiyorum.
Bir gece kapý tekmelendi. Uyanýktým sesimi çýkarmadan bekledim. O da uyandý sarýldý bana. Nefes almadan bekledik. Kýmýldamadan dakikalarca bekledik. Pencerenin önünden çatýrtý sesi geldi. Nice sonra silah sesleri duyuldu sokakta. Hülya’nýn aðladýðýný hissettim. Sabah bahçede bir adam cesedi bulunmuþ. Güvenlik güçleri alýp götürmüþler. Osman’mýþ. Kocasýnýn arkadaþý sýðýnmak için buraya gelmiþ. Hülya vicdan azabý çekiyor. “Nereden bilebilirdim ki anne. Keþke baksaydým. Keþke bu kadar korkak olmasaydým.” Sesi aðlamaklý ve piþman…
“Yavrum takdiri ilahidir. Allahýn hükmüne kimse engel olamaz.”
Günler birbirini kovalýyor, sýkýlýyorum. Bacaðým iyileþmeye baþladý. Yavaþ yavaþ yürüyorum. Adýmlarýmla evi ezberledim bile. Oturma odasýna ve dýþ kapýya duvara sürünerek gidebiliyorum. Bir gün kapýnýn önünde oynarken keskin bir ter kokusu geldi burnuma. Hülya mutfakta bulaþýk yýkýyordu. Kulaklarýmý dikip evi dinlemeye baþladým. Kapýya bir kere yavaþ sonra hýzlý hýzlý üç kere vuruldu. Hülya mutfaktan koþarak geldi. “Þeker, sen burada mýydýn?” diyerek kapýyý araladý. Ter ve tütün kokusu gözlerimi yaþarttý.
“Hülya bacý iki güne kadar þehri terk ediyoruz. Hazýrlýðýný yap. Ama yanýna az eþya al.” dedi. Baþýmý kaldýrýp neler olduðunu anlamaya çalýþtým ama sessizlikten ve pis kokudan baþka bir þey algýlayamadým.
“Olmaz. Ben gelemem.” dedi. Adam onu ikna etmeye çalýþýyordu. “Þehirde toplu katliamlar olacak. Volkan’ýn emanetisin bize.”
“Ben memleketimi, Volkan’ýn mezarýný düþmana býrakýp gidemem. Gitsem ne olacak?”
“Aklýný baþýna al. Anneni düþün, gelecek güzel günleri.”
“Güzel günler mi? Yaþamak istemiyorum ki kaçayým.”Burnunu çekmesinden aðladýðýný anladým. Kýsa bir süre sonra boðuk bir sesle; “Ölüm benim için ödüldür.” dedi. Adamýn huzursuzluðu ayaðýný sandalyeye vurmasýndan anlaþýlýyordu. “O zaman hakkýný helal et! Haber vereceðim yerler var daha.” Sinir bozucu sessizliði kapýnýn gýcýrdamasý bozdu. “Annemi sizinle yollayayým. Ama ona benim gelmeyeceðimi söylemeyin.” Sözcükler titrek çýkýyordu aðzýndan. Adam gidince uzun süre evin içinde sessizlik hakim oldu. Hiçbir þey anlayamadým. Sezebileceðim en ufak bir ses veya koku duyabilmek için bütün evi gezdim ama yok oluþun acýsýndan baþka bir þey algýlayamadým.
Saatler sonra yufka ekmeði sarýp çýkýna koyduðunu söyledi. Gece yattýktan bir süre sonra anneyi karanlýða doðru yolcu ettik.
“Anne, biliyorsun ben bebekli bir kadýna eþlik edeceðim. Yol uzun, ne olur ne olmaz hakkýný helal et!”
“Sus! Öyle konuþma. Hiçbir þey olmadan kavuþacaðýz.” Ayak sesleri boþ sokakta yankýlandý.
“Þeker içeri gir.” dedi. Sabah uyanýnca mezarlýða gideceðimizi söyledi. Sabah erkenden yola koyulduk. Guguk kuþlarý sabahý müjdeliyordu. Volkan’ýn mezarýnýn kenarýnda dur, dedi. Kýmýldamadan onun aðlama sesini, ardýndan okuduðu dualarý dinledim. Eve döndüðümüzde kapý açýkmýþ. Evdeki bütün eþyalar ortalýktaymýþ. Ben kokudan birden fazla kiþi olduðunu anladým. Hülya sabun kokulu bir sývýyla kendini ve beni yýkadý. Sudan kaçmaya çalýþtým. Týrnaklarýmla kollarýný yýrttým ama pes etmedi. Kurulayýnca beni “Acýkmýþsýndýr.” diyerek yemek yedirdi. Yemekten sonra þarký söyledi. Sarýldý, öptü. Sonra odadan çýkýp gittiðini duydum. Yataða büzülüp sessizce onu bekledim. Nice sonra gelip uzandý yanýma. Uyandýðýmda üþüdüðümü hissettim. Hülya’ya sokuldum. Buz gibiydi. Soðukluk bütün evi sarmýþtý. Kaç gün geçti bilmem kapý tekmelenerek açýldý. Rap rap sesleri odayý doldurduðunda askerlerin geldiðini anladým. Bir asker “Burnunuzu tutun” dedi, diðeri “Koku iðrenç.” derken öðürüp kusmaya baþladý. Ortalýkta bir hareket, bir koþturma vardý. “Ýntihar etmiþ.”dediler. Karnýma tekme geldiðinde ne olduðunu anlayamadým.
Bir adam “Pis leþ yiyici kedi, ortalýkta dolanýp durma!” dedi. Koþup bahçeye çýktým. Görmeyen gözlerimle, kýrpýk kýrpýk bakmaya çalýþtým. Yaðmur damlalarýnýn beni ýslatmasýna izin verdim. Belki arýnýr, temizlenir, zihnime bulaþan insanlýktan kurtulurum diye yaðmurun altýnda bekledim.