Kaðýdý, kalemi elime almayalý nice zaman olmuþtu. Artýk hiç yazmýyorsun demiþlerdi. Evet, doðruydu bu. Ama bütün bunlarýn bir nedeni vardý elbet. Korkar olmuþtum kelimelerden…

Kelimeler artýk hayattan korkularýmý çarpar olmuþtu yüzüme…

Korkuyordum gelecekten ve neler getireceðinden…

Korkularýmýz ve biz… Ne çok yan yanayýz, ne çok ayrý… Halýnýn altýna süpürülen tozlar gibi bir gün mutlaka gün yüzüne çýkacaklarýndan haberdarýz. Belki de bu yüzden mutluluklarýmýzý dahi doyasýya yaþayamýyoruz. Bir gün kaybedeceðiz korkusundan…
Ben artýk mutluluktan da fazlasýndan korkuyorum… Mesela baðlanmaktan… Bir þeye, bir yere, birine baðlanmak fazlasýyla yoruyor beni artýk. Bir çýkmaza dönüþüyor hayatým ve olduðum yerin bir adým ötesine gidemiyorum… Oysa bildiðim tek bir gerçek var ki, baki olan yalnýzca ‘O’.

Böyle kaygýlarým yoktu eskiden… Eskiden hüzünlerim de farklýydý… Etrafýmdaki kalabalýklarýn birer birer azalmasý mý buna sebep? Ya da baþka bir þey… Bilmiyorum… Ne tuhaf deðil mi, hep “eskiden” diye baþlýyoruz cümlelerimize, ya da yazýlarýmýzýn bir kýyýsýnda mutlaka oluyor geçmiþten izler…

Geçmiþte takýlý kalýp, gelecekten kaygý duymak… Ýþte en büyük korku bu… Hepimizi es geçtiði þey ise “aný yaþamak”. Þu sýralar aný yaþamam için çok güzel bir nedenim var… Ýþte bu yüzden tekrar sarýldým kaleme, kaðýda. Biliyorum ki her aným özel ve güzel… ve geçip giden hiçbir anýmýn tekrarý olmayacak… Yaradan neylerse güzel eyleyecek…
Korkularýmý þimdilik askýya alýyorum…
Ve aný yaþýyorum…
Yaþantýmý deðerli kýlan her þey adýna…