21.08.09
Anlamsýz bir iç çekiþle…
Kelimelerden kaçarak yine kelimelere sýðýnmaya çalýþmak… Hissettiði tüm kelimelerin daha önce bir yerlerde hissedildiðini, yaþandýðýný bilmiþ olmanýn verdiði durgunlukla yine kelimelerden medet ummak… Anlatmak için meramýný…
Yoruldum… Tekrar tekrar okumaktan yabancý kelimeleri, yabancýlaþan kelimeleri… El deðmiþ kelimelere dokunmaktan yoruldum… Hani benim kalbi olan, o saf, o yalýn, o yalnýzca benim olan kelimelerim?.. Neden baþka ellerde, neden harcanmýþ daha öncesinde?… Büyük bir bencillikle küsüyorum aslýnda masum olan kelimelere… Suçlu aslýnda zaman mý? Suçlu geçmiþ mi? Ya da bir suçlu yok mu ortada… Belki de tek suç bunu böylesine irdelemektir benim yaptýðým gibi… Kabullenememek… Teklik, yalýnlýk savaþý vermektir belki de… Ya da durup durup acýsý taze bir yarayý deþmek… Aslýna bakarsanýz suç çok, ama suçlu yok ortada…
Ah Tanrým, geçmiþten hesap sormak ne anlamsýzca bir iþtir! Yaþanmýþlýklardan sual edilmeyeceðini bile bile içini acýtmaya devam etmek, bu yükü sessiz sedasýz taþýmaya devam etmek ne acý bir iþtir!.. Kaygýsýz olmak nasýl bir þey ki hiç nasibimde olmadý… Oysa bu endiþe denizinde boðulmaktan yoruldum… Yoruldu tüm benliðim içimi acýtarak nefes almaktan… Dahasý alamamaktan… Kimseye haykýramamak, kimseye kusamamak içindekileri… Sürekli içinde biriktirmek bir þeyleri… Ýþte tam bu noktada kelimelerden nefretim baþlýyor… Sonra susuyorum, masum olan hiçbir þey hak etmiyor bunu… Zavallý benliðim öylesine acý bir hýrs içinde debelenmekte ki… Hiçbir þeyin deðiþmeyeceðini bile bile… Var olanýn daha fazlasýna, daha baþkasýna sahip olamayacaðýný bile bile… ve hiç kimsenin yerinde olamayacaðýný, hatta yerini dolduramayacaðýný bile bile…
Nasýl bir savaþtýr bu? Yoksa kendimle mi savaþýyorum? Elimdekilerin kýymetini göremeden, hep elimde olmayanlara mý üzüntüm yoksa? Neden hep dünle boðuþuyorum? Bu kýyas, bu anlamsýz hesap, bu geçmiþi yadsýmak da neden? Düþlerime bunca kýrýklýðý sokmaya hakkým var mý? Hani ardýmýza bakmadan yürüyecektik… Ah kalbim, neden bütün bunlar söylesene?.. Neden bu kabullenemeyiþ? Gurur deðil mi tek cevabý… Gururum izin vermiyor kabullenmeye… Tek olamamanýn verdiði ezikliði yaþatýyor her defasýnda geçmiþ… Gururum ise katý bir benlik savaþýyla karþý çýkýyor tüm olanlara… Ama her þeyin sonrasýnda deðiþen hiçbir þey yok… Deðiþen bir tek bizleriz… Dün ayný þekliyle kalmaya devam ediyor…
Son söz hiçbir zaman olmayacak sanýrým…
Tüm sanrýlardan kurtulana kadar…