Çok haykýrdým o yare “gitme kal” diye, ya beni hiç duymadý yada duymazdan geldi bilmiyorum. Zorla girmemiþtim hayatýna, kalmak için zorladým ama buda zorla olmadý iþte.
aþk… dertlerin en büyüðü o diyorum þimdi ben. Anladým ki üstelik aþkýn adaleti yokmuþ, sevilen hep kapý dýþarý edilirken býrakýp gidenler hep kýymet görüyormuþ. Aþk üç gün mutlu edip bir ömür aðlatýyormuþ. Ýnsanlarýn evine bile kapý çalmadan girilmiyorken aþk en mahrem yer kalbe “çat kapý” gelip giriyormuþ. Kýsacasý bu aþk, görgüde bilmiyormuþ…
aþk aklýna eseni yapýyor ya, caný sýkýlýncada çekip gidiyormuþ kalpten. Kýrdýðý kalbin hali, akýtýlan göz yaþlarý kimin umurunda. Yaralý ve ýssýz bir kalp kalýyormuþ geride, kime sýðýnacaðýný kime ne diyeceðini bilemeyen çaresiz bir kalp.
kalp sevdiyse eðer pes etmezmiþ ama. Sevdiðini geri getirmek için çabalayýp dururmuþ, umutla beklermiþ. Sessiz bir bekleyiþ deðil bu ama, sevgili sustukça, kaale almadýkça, o dahada çok haykýrýrmýþ sevdiðine. Sevdiði inatla sustukça, kalpte inatla devam edermiþ SESSÝZLÝÐE HAYKIRIÞ a.
bende haykýrdým sevdiðime, kural deðiþmedi o da bana cevap vermedi. Susmadým vede susmuyorum, SESSÝZLÝÐE HAYKIRMAYA devam ediyorum…