Hiç abartmadan, tek bir cümleyle söyleyebilirim ki, gerçek entelektüellerin beklediði, haset duygularýndan arýnmýþ, bu ülkenin insaný için bir þeyler isteyen ve adýný hiç duymadýðýmýz o yazar geldi. Romanýnýn adý da 'Þair'.

'Bu sözler yükselecek ve üzerine hiçbir söz çýkamayacak. Altýnda kalanlarsa ezilecektir.'
Rafet Elçi, bugüne kadar adýný duymadýðým genç bir yazar. Kitabý elime ulaþtýðýnda uzun süre evirip çevirdim. Bir türlü kapanýp okumaya baþlayamadým. Bir iki sayfa okuyunca bu tarih romanýnýn, bahsettiði yedinci yüzyýlý canlandýrmak için ancak Flaubert'in Salambo'sunda görülebilecek bir titizlik ve ciddiyetle çalýþmýþ olduðunu gördüm.
Satýrlar arasýndan duyulan 'o gizli ses' kendine olan güvenini hiç kaybetmeden beni Doðu Roma Sasani harbinden bir Farisi tüccarýn kervanýyla Arabistan'ýn çöllerine sürükledi. Ýslamiyetin henüz doðmuþ olduðu Arabistan'ýn çöllerine... Ýþte þimdi kliþelere boðulup takýlacak derken 'baþka bir niyetim' var diyerek beni iki bedevi þairin sevdikleri kadýn için giriþtikleri 'þiir ve belagat yarýþmasýna' götürdü. Arap kaside formatýnda þiirler yazma cüretini de gösteren þair beni bunlarýn Arabistan'ýn en güzel þiirleri olduðuna da inandýrdý. Üstelik Türkçe yazýlmýþ þiirlerle...
Ve arkasýndan bahsedip durduðu o güzeller güzeli hikayenin düðümünü getirip koydu önüme. Artýk romancýya güveniyorum onun tarafýndaydým ve baþladýðý bu 'büyük iþi' yüzünün akýyla bitirmesini bekliyordum. Roman her sayfada her bölümde giderek büyüdü ve bittiðinde bugüne kadar okuduðum en büyük üç dört romandan biri olduðuna kesin olarak karar verdim. Yazar kendi sanat kudretiyle oynadýðý kumarý kazanmýþ yirmi birinci yüzyýlýn ilk þaheserini yazmýþtý.
Jason Goodwin 1964 Sofya'da yapýlan bir þiir sempozyumunda kendisinden 'Klasik Türk þiirini' tanýtmasý istenen bir Türk þairin ters bir þekilde 'Bizim klasiklerimiz yoktur' dediðini ifade eder. Bu þairin kim olduðunu bilmiyorum fakat müthiþ bir aþaðýlýk psikolojisi ile bunlarý söylediði aþikardýr. Zira bir 'Klasik Türk þiiri' kesinlikle vardýr. Misal getirmeye lüzum duyulmayacak kadar açýktýr bu. Fakat ayný sorunun 'klasik Türk romaný' þeklinde deðiþtirilerek sorulduðunu düþünelim; kaçýmýz bu soruya dilimiz tutulmadan, duraklamadan cevap verebiliriz?
Elbette tartýþmalý bir mesele...Ama edebi vicdan ne der?
Edebiyata sirayet eden siyaseti; küreselleþmeyi, markalaþmayý, ticari faaliyetleri bir yana býrakýp evrensel ve kadim olandan bugüne ve yarýna bakarsak, sahiden, bu soruya nasýl yanýt veririz?
Edebiyat evrenseldir, büyük sanatçýlar dünyanýn ortak hazinesidir evet ama ne zaman bir Fransýz ile edebiyat hakkýnda konuþmaya baþlasanýz hemen 'Balzac, Hugo...' diye saymaya baþlar, bir Rus 'Dostoyevski, Tolstoy...' der fakat pasaportunda Türkiye Cumhuriyeti yazan bizler? Ne Türkiye'den ne de baþka bir doðu ülkesinden bu isimlerin yanýna konabilecek bir romancý bu güne kadar çýkmamýþtý. Doðrusu bu birbiri ardýna kitaplarý basýlan, müthiþ bir reklam ve tanýtým bombardýmaný ile kendilerini bize pazarlayan romancýlardan gurur duyabileceðimiz bir þey ortaya koymalarýný beklemek de hayalcilik olurdu. Adýný hiç duymadýðýmýz bir yabancý bir gün ortaya çýkacak, koltuðunun altýnda bir kitapla gelecek ve 'Ýþte cevap veriyoruz' diyecekti. Hased duygularýndan arýnmýþ, bu ülkenin insaný için bir þeyler isteyen gerçek entelektüellerin hissiyatý ve beklentisi bu yöndeydi. Hiç abartmadan tek bir cümle ile söyleyeyim ki; o yazar geldi. Romanýnýn adý 'Þair'.
Belli ki yazar bu romanýn konusunu kendisi bulup düþünmemiþ her büyük eserde olduðu gibi 'bir þey' ona bu hikayeyi fýsýldamýþ. Doðrusu o da bu 'semavi hediye'yi zayetmemek için her þeyi yapmýþ. Yarýþtýrdýðý iki efsane þairin þiir kudretini göstermek için onlarýn diliyle Arap üslubuyla sayýsýz þiir yazmýþ bu iþi taçlandýrmak için Türkçe'de benzerini hiç görmediðim Arap kaside formatýnda birisi 60 beyitlik iki dev kaside kaleme almýþ. Yedinci yüzyýlýn üç büyük imparatorluðu Doðu Roma, Sasani ve Batý Türk imparatorluklarýnýn tarihini devlet teþkilatlarýndan; ordularýndan; medeniyetlerine kadar canlandýrmýþ.
Üç büyük kadim halkýn; Araplar, Ýranlýlar ve Türkler hakkýnda çoðu tarihçinin bile cesaret edemeyeceði bir iddia ile hükme varmýþ. Bedeviliði ve kadim Arap dini hakkýndaki çocukça yorumlarý bizzat putperestlerin dilinden bozguna uðratmýþ, Ýranlýlarý romanýn geçtiði çaðýn en medeni en zarif en ileri toplumu olarak yansýtmýþ ve Türkleri yani Ýslam öncesi Türkleri 'yaðmacý kültürsüz yarý-barbar' yaftalarýndan sýyýrýp 'zýrhlý ordularý ile dünyayý titreten, gururlu zengin ve müreffeh' bir millet olarak ortaya çýkarmýþ. Yani Zeyd b. Talha'nýn sürgünü hem bir þiir ziyafetine hem sýký bir tarih felsefesine hem de katýksýz felsefeye dönüþmüþ. Zira 'bir' ve 'sonsuz' üzerine çok çarpýcý bir tartýþma da bekliyor okuyucuyu. En büyük sürpriz ise 'þair'likle suçlanmýþ bir peygamberin mücadelesine temas etmesi.
Romanýn harcýna gömülen bu kadar þeye raðmen sayfalar boyunca iki þeyden uzaklaþamýyorsunuz; gerçek þairlerin büyüklüðünden ve Allah'ýn her þeyi aþka alet ettiði gerçeðinden.
Rafet Elçi'nin Þair'ini okumadan iddiamý yanýtlamayýn.

Serdar AKÝNAN