Kristal þekerlik, koca bir yýl özlemini çektiði rengârenk þekerlerine kavuþmanýn tatlý sarhoþluðunda büfede yerini almýþtý. Gümüþ tabak da ayný yerde pýrýl pýrýl parlýyor sanki "ben de beyaz bademlerimle sütlü çikolatalarýmla buradayým" der gibiydi. Hemen yaný baþýnda arzý endam eden desenli antika kolonya þiþesi ise limon ferahlýðýný üç gün boyunca damla damla yaþatmak için can atýyordu.

Terlikler, az sonra teþrif edecek misafirleri ayakkabýlýkta beklerken oldukça sabýrsýzdý. Mutfakta ise hummalý bir çalýþma sonrasý büyük bir sessizlik hakimdi. Camlar açýk olmasýna raðmen enfes kokular evin her bir köþesini sarmýþtý. Servis edilmek üzere tepsilerde bekleyen þerbetli tatlýlar, borcamdaki zeytinyaðlý dolmalar da iþtahla yenmek için kapý zilinin komutunu bekler gibiydiler.

Salona yüzey temizleyicisinin lavanta kokusu tüm güzelliðiyle sinmiþti. Tüller kar gibi beyazdý. Aile fertlerinin hepsi tertemiz giysileri ile koltuklardaki yerlerini almýþlardý. Fakat yüzlerine gri bulutlar çökmüþ ve hepsinin de bakýþlarý sözleþmiþcesine hüzünlüydü. Çünkü bir bayrama daha buruk bir biçimde giriyorlardý. “Keþke keþke!” diyordu ailenin en küçük kýzý Nergis ve cümlesi tamamýna ermeden býçak gibi oracýkta kesiliveriyordu. Büyükler , boþluklarýn hangi kelime ile dolacaðýný biliyorlar ama sadece “ah keþke!” demekle yetiniyorlardý. Ama böylesi bir boþluðun hiç bir þekilde dolmayacaðýný adlarý gibi biliyorlardý.

Sofrada, aile büyükleri yemeðe baþlamadan bir lokma bile aðzýna almayan küçükler tutamadýklarý gözyaþlarý ile bildikleri bütün kurallarý ihlal ediyorlardý. Nergis, ellerini yüzüne kapatýyor ama hýçkýrýklarýnýn duyulmasýna mani olamýyordu.

"Çok özür dilerim babacýðým. Ýzninizle odama geçebilir miyim?"

Çetin Bey, buðulanan gözlük camlarýný cebinden çýkardýðý mendille silerken onaylar bir biçimde baþýný sallýyordu.
Kardeþinin salondan çýkýþýný adým adým izleyen Nazan, gözyaþlarý arasýnda suskunluðunu bozuyordu.

"Dile kolay babacýðým, rahmetli anneciðim aramýzdan ayrýlalý tam beþ yýl oldu ama daha dün gibi. Hatýrlýyorsun deðil mi? Her bayram arifesinde her þey mükemmel olsun diye nasýl da geç vakitlere kadar iþ yapardý. Bizlere de her ne olursa olsun kapýnýza gelene hizmette kusur etmeyin derdi. Ama çok zor be babacýðým! Onun nasihatleri olmasa inan hiçbir þey yapmayacaðým kapýyý da kimseye açmayacaðým."

"Kýzým öyle deme! Günaha giriyorsun. Dinimiz ölünün arkasýndan aðýt yakmayý deðil dua etmeyi emreder. Anneniz yüreðimizde ve bizden sadece dua bekliyor. "

Sözlerin bittiði yerde sessizlik derinleþtikçe derinleþir ta ki kapýnýn zili çalana kadar.

Çetin Bey yutkundu ve derin bir nefes aldýktan sonra “Siz annenizin çocuklarýsýnýz! Þimdi o kapýyý açýn ve her kim gelmiþ ise en iyi þekilde aðýrlayýn. Anneniz emin olun bunu hissedecektir!”

Kýzlar, antreye doðru ilerlediklerinde kapýnýn ardýndaki konuklarýn sesi içeriye o kadar net geliyordu ki.

"Tüh! Herhalde yoklar. Geldik bulamadýk diye not mu yazsak acaba? "

Nazan ve Nergis gözlerini iyice sildikten sonra yüzlerine alelacele yerleþtirdikleri bir tebessüm ile kapýyý açtýlar.

Misafirler içeriye doðru adým atarken “Kapý açýlmayýnca yoksunuz diye düþündük. Neredeyse dönüyorduk” dediler sitemli bir þekilde.

“Kusura bakmayýn zilin sesinde sorun var herhalde. Hoþ geldiniz. Nergis! Caným terlik ver misafirlerimize!”

Nazan’ýn güler yüzü ve tatlý dili, misafirlere kapýnýn geç açýlmasýný unutturmuþtu. Hayat acýsýyla tatlýsýyla devam ediyordu hem de tüm hýzýyla. Terlikler ayaklara, þiþe içindeki kolonya avuç açan ellere, gümüþlüðün içindeki çikolatalar ise misafirlerin damaklarýna çoktan kavuþmuþtu bile.

Sohbet bir süre sonra yine ayný kelimede uzun bir mola vermiþti. Bu sefer “Keþke!”diye cümleye baþlayan misafirlerdi.

Aysel AKSÜMER