-Kumara filmine iki öðrenci verir misiniz?
-Ah...Üzgünüm hiç yer kalmamýþ.
-Nasýl olur ya! Biz çok uzaktan kalktýk geldik bu film için.!
-Üzgünüm dedim ya, üstelik be baðýrýyorsunuz ki, ben miyim suçlu?
Yine bir densizin tekine haddini bildirmeden tutabilmiþti kendini tam “ Ýyi ki de yer yok senin gibi ayýlara” diyecekken. Selma suratýný balýða benzettiði, sanki duvar boyasýyla dudaklarýný kýpkýrmýzýya boyamýþ, kendini prenses zanneden sözüm ona adamýn sevgilisi kýzý süzdü tiksintiyle. Uzun ve mor ojeli týrnaklarýyla yabani kedi gibi gözüküyordu. Adam kýza doðru isteksiz adýmlarla ilerledi, ona yaklaþtý ve yabani kedinin tutsak eden bakýþlarýyla durdu. Kýz derin bir nefes aldý o anda. Üflemek için adamýn aðzýndan çýkacak ilk heceyi beklermiþ gibi o “sev” der demez, içindeki karanlýk maðarada biriktirdiði, yarý sigara, yarý nane kokan nefesini pofff diye suratýna üfleyiverdi. Adamýn birkaç saç teli hareketlenirken tüm bu olanlarýn trajikliðine gülesi gelmiþti Selma’nýn. Adam kalakalmýþtý öylece bir açýklama yapamadan. Bir zafer edasýyla, çýlgýnca “Ýyi ki de yer yok senin gibi ayýlara” diyebildi bu sefer. Allah’tan o anda salonlarýn birinden gelen bir güm sesi kendi sesini bastýrabilmiþti. Büyük bir merak duydu adamýn aðzýndan çýkacak bir sonraki olasý heceye Selma.

Bir sinemada bilet satýcýsý olmaktan memnundu memnun olmasýna ama; insanlar onu çileden çýkarýyordu. Ona göre insanlarýn ayaklarýný basabildiði her mekan, her zaman ve belki de her þey kirliydi. Küçükken annesi tutuþturuverirdi eline bir tel süpürge, “Hadisene kýzým ne sallanýp duruyorsun, baþla süpürmeye!” derdi de, lanetler yaðdýrýrdý misafirliðe gelecek teyzelerine ve amcalarýna. Eve gelecek her misafir bükük belindeki sýzý, bitmek bilmeyen temizlik demekti ona göre. Ýçi o kadar tozluydu ki Selma’ nýn...Elinde olsa bir süpürgeyle içini güzelce bir süpürüp gübürlerini sobada yakardý. Üstüne ýslak bir bezle silerdi içini, hatta hindistan cevizi aromalý tütsüler bile yakardý dört köþesine. Ýçi çok fazla ürkütücü olmalýydý ki, uzun zamandýr misafir uðramamýþtý. Aslýnda içini kirleten yine misafirlerin ta kendileri deðil miydi? Bu duyguya aldýrmýyordu Selma. Temizlenmeye ihtiyacý vardý o kadar. Kendini insani temaslardan soyutlayan tek þey her yerini saran cam kabiniydi. Belki de para alýp verdiði küçük penceresini pek açmak istememesinin nedeni de buydu. O bir metrekarelik kabini evi olarak benimsemiþti zamanla. Küçüklüðünden beri hayalini kurduðu cam evine girdiðinde, zamanýn sevimsizleþtiðini unutuyor, hayat bir çocuk oyununa dönüþüveriyordu. Her farklý günde evciðinin içinde çok sayýda kýtalar keþfedebiliyorken, önündeki çekmecede duran rengarenk hayalleri ve büyük dünyasýný sever olmuþtu. Ne sýk sýk kendisine yöneltilen çýkma teklifleri, ne film afiþlerindeki yakýþýklý aktörlerin hayatlarý ilgisini çekiyordu. Sigara üstüne sigara yakýp filmin baþlamasýný bekleyen, uþak çaðýrýr gibi garsonlarý çaðýrýp pahalý kahveler ýsmarlayan insanlar yerinde olmayý hiç mi hiç düþünmedi. Eline kocaman bir kutu dolusu patlamýþ mýsýr alýp kendinden birkaç saatliðine uzaklaþmak, ya da loþ bir ayrýlýk sahnesinde kimseler görmeden aðlamak istediði de olmuyor deðildi. Hele bir gece seansýnda romantik bir filmi sadece o ve misafiriyle izlemenin hayali o kadar çok usuna düþüyordu ki... Ne olmuþtu da bu kadar çoraklaþmýþtý...Yüreðini kurumuþ ve incelmiþ, yanmaya yüz tutmuþ bir çýta gibi hissediyordu. Bozkýr, neredeyse içinin tüm odalarýný kaplamýþtý. Duygusuzluk bazen onu çok ürkütüyordu. O, yaðmur yaðdýracak misafirini bekliyordu aslýnda. Yeþillenebilmeyi, yüreðini parmaðýyla dokunurcasýna hissedebilmeyi, “eskisi gibi”leri istiyordu. Uzun zaman önce içinin kapýsýný týklatan fakat içeri girmeyi istemeyen o adam neredeydi acaba...Selma sýkça okunan kutsal bir dua gibi o günü tekrarlardý göz kapaklarýnýn ardýnda defalarca...



Selma bir sabah iþe geç kalma korkusuyla hýzla evden çýkarken gözlüklerini çantasýna koymayý unutmuþtu. Ne kadar kötü bir baþlangýçtý; sona uymayan bir baþlangýç. O gün biletler sattý, kavgalar etti, nice aldatýlan kadýnlara ve erkeklere acýdý, insanlar kýrkikindi yaðmurlarý gibi geldiler ve gittiler. Derken gece olmuþtu. O günün son seansý baþladýktan sonra kabinin küçük penceresini kapattý; içi rahattý: Ertesi günün sabahýna kadar insan akýmýný atlatmýþtý. Tek yapmasý gereken vardiyasýnýn bitmesini beklemekti þimdi. Dünya dönerken çýkarttýðý gýcýrtýlar, topuklardan çýkan takýrtýlar, patlamýþ mýsýr makinesinin uðultusu, yapýlan dedikodularýn duvarlardaki yansýmalarý, her þey birden kesiliverdi pencerenin ani ve sert kapanýþýyla. Ýþte bu anlarda Selma için kendi sinemasýndaki bir seans zili çalardý. Hayalleri yansýrdý beyaz perdesine bundan sonra. Dakikalar sonra bir týk týk sesi duydu camdan gelen. Kan beynine sýçradý o an. Uykudan zorla kaldýrýlmýþ bir asker gibi yerinden hýþýmla doðruldu. Buruþuk bir suratla gözlerini dýþ dünyadan gelen uyartýnýn geldiði yöne doðru çevirdi. Küçük pencereye doðru eðilmiþ bir þeyler söylemek isteyen bu adam da kimdi...Adamýn yüzüne odakladý bakýþlarýný. Acelesi, çaresizliði, masumiyeti...Ne kadar da çok anlam çýkardý bu bulanýk yüzden. Hemen pencereyi açtý.
-Buyurun? Adam soluk soluða cevap verdi:
-Pardon Kumara baþlayalý ne kadar oldu acaba?
-Mmmm...Yaklaþýk on dakika.
-Peki bundan sonraki seans kaçta?
-Bu son seans, diyebildi baþýný iki yana sallayarak.
Bir süre durakladýktan sonra adam,
-Olsun ben bir bilet istiyorum lütfen, dedi. Selma bileti keserken bunu kendisi için ve o adam için yapýyormuþ gibi heyecanlýydý. Hayalleri insaný hiç beklemediði bir anda nasýl buluverirse, kader aniden dansa kaldýrmak istemiþti Selma’ yý. Hep hayalini kurduðu gibi el ele patlamýþ mýsýrlarýný alýp salondan içeri gireceklerdi. Seyircilere “Çýkýn gidin evinize. Bu gece bizim bu yer. Sadece kendisini uzun zamandýr beklediðim misafirim ve benim!” diye haykýracak, makinist þeridi sadece kendileri için döndürecekti. Film bittikten sonra yine el ele sinemadan çýkacaklar, bir yandan sokaktan satýn aldýklarý kestaneleri aðýzlarý yana yana yerken diðer yandan filmin en güzel sahnesini seçeceklerdi. Selma çözülmüþtü hücrelerine kadar bu rüyanýn içinde. Pencerede büyük bir sabýrsýzlýkla bilet bekleyen ele doðru uzandý, yavaþça hatlarýna dokundu, hissetti ve belki de unutmamacasýna ezberledi. Sanki elin içinde rüzgarý aniden kesilmiþ bir yelkenli gibi öylece kalakaldý Selma’ nýn eli. Adam buna bir anlam veremedi ama, yetiþmesi gereken bir film çoktan baþlamýþtý; bu yüzden üzerinde duramazdý bunun. Hýzla bileti aldý, parasýný býraktýktan sonra tam birkaç adým atmýþtý ki, elindeki bilete þöyle bir baktý. Selma gidiþini zihnine kazýrcasýna adamýn arkasýndan bakarken ,adam sertçe geri dönüp kendisine doðru yürümeye baþladý. Selma’ nýn þaþýran yüreði ikinci kez ritimsiz ve olacaklarý merakla atýyorken adam “Siz iki bilet vermiþsiniz de...” dedi. Gülümseyerek biletin fazlasýný pencereye býraktý ve uzaklaþtý.