Söz vermiþtim
Gitmeliydim, ihmal ettiðim kadar sevinmeliydim
Mahcubiyetimi aþikar eylemeliydim, içimin titrediðini belirtmeliydim
Ne kadar korkum varsa, artýk terk etmeliydim, haþyet zekedene meyletmeliydim


Yýllar geçmiþti
Ayrýlýk rüzgarlarý hiç söylemeden birden esmiþti
Keder yüreðimde sökün etti, gözyaþlarým hiç dinmedi, fakat yetmedi
Özlemin, firkatin, sevginin, vefanýn, þefkatin mürebbisi olan can ne kadar sessizdi


Arefe günüydü
Herkezin bir telaþý vardý, kaygýlar nasýl býrakmazdý
Bayramlýk bekleyen çocuklar sanki birer meraktý,hiç sabýrlarý kalmadý
Hane kalký temizlik konusunda cefakardý, soluk soluða kalacak kadar çabadaydý


Neydi bunun farký
Aþk ve ölüm hangi kalp için vuslattý, ruh niye vardý
Dünya ve nimetlerine bu kadar düþkünlük niçin gönüllerin terini aldý
Düþünmek enson tercih edilen bir fýrsattý, akýl danelik neden bu kadar etraftaydý


Bayram namazý
Nasýl bir heyecan ve de huþu, farzý ayýn olan emirler içimizde bir sýzý
Ne kadar ihmal edersek, nasýl ki tevbe kapýsý açýktýr diye söz söylesek neden acý
Kalp ferasetin mevkii, ruh aidiyetin dirliði, her lahza haberdar eden, müthiþ sancý


Kabristana gittik
Her yer yemyeliþ, sanki cennet misali ne kadar berak ve sakin
Kuþlar bayaram ediyor, sesleseriyle sevinçlerimize iþtirah eyliyor, þen ve þakrak
Nazar ettiðim her mezarlar, ne kadar mahzun ve suskun, lal olan hal ile bakýyorlar


Ýçimde derin bir sýsý baþlýyor
Çocuklar gözlerime bakýyor, zevcem boynunu bükmüþ okuyor
Oðullarým, ayrýk otlarýný temizliyor, torunlarým sessizce þaþkýnlýk yaþýyor
Sukut etmek bana kalýyor, tilafet edilen ayetler dikkatimi çekiyor ve alýp götürüyor


Bir burukluk var içimde
Her ne kadar hakkýyla þehretmeye malik olarak aþikar etmesemde
Nefesin rikkati azalýyor, kalbin inþiraha muhtaçlýðý önüme çýkýyor,söylemesemde
Ölüm içimde yaþayan engin bir nida, nefsim anlamasa, aklým tutukluk yaþasa da



Mustafa CÝLASUN