Son görüþmemiz deðilmiþ. Çünkü Pazar günü, Sibel beni aradý. Öðleden sonra müsaitsem hastaneye gelebileceðimi söyledi; ayrýca önceki konuþmamýzla ilgili yazdýklarýmýn çýktýsýný alýp ona götürmemi istedi.

Hastaneye geldiðimde, müracaattaki görevlilerin nasýl davranacaðý konusunda zihnimde sorular vardý. Bir öncekinin tam aksine çok iyi davranarak endiþelerimi yok ettiler.

Sibel, önce yazdýklarýmý okumamý rica etti. Okudum.

-Keþke son kýsmý, yani hastane macerasýný yazmasaydýnýz. Dedi.

-Ýsterseniz o kýsmý silebilirim. Dedim.

-Hayýr, silmek olmaz. Çünkü yayýmlanmýþ. Sizden önemli bir ricam olacak: Benim þu anki durumumu ve odamý lütfen okurlara anlatmayýn. Zaten bunlar okurlarý pek fazla ilgilendirecek þeyler de deðil. Dedi.

Nasýl isterse öyle yazacaðýmý söyledim ve konuþmaya baþladýk. Odada bizden baþka kimse yoktu.

-Aydýn’la geçen yýllarýmý, yaþarken hiç saymadým. Böyle bir þey aklýmdan geçmedi. Bu yýllarýn bir gün biteceðini de hiç düþünmedim. Sonsuza kadar sürecek sanýyordum. Buna sebep sanýrým biraz da Aydýn’ý kendisiydi. Çünkü o ölümle ilgili pek konuþmazdý. Mesela bana “Ben öldükten sonra þunu þunu yap.” Gibi herhangi bir vasiyette bulunmadý. Sadece bir kere ölüm konusu açýlýnca bana dedi ki:”Bak Sibel! Hayatta, dünyada ve tabi evrende birbirinin zýttý olan çok þey var. Ýþte ölüm ve hayat da bunlardan biri. Ýnsan bu zýtlardan birini seçmeli. Yani ya ölümü ya da yaþamayý. Hem yaþayýp hem de ölü gibi davranmak acemice rol yapmaya benziyor.” Bu konuda hatýrladýklarýmýn hepsi bu… Aydýn’la evliliðimizin ilk altý ayý Türkiye’nin ve dünyanýn birçok yerini gezmekle geçti. Evde kaldýðýmýz sadece birkaç gündü.

-Gene atlayarak anlatýyorsunuz galiba.

-Anlatacak o kadar çok þey var ki aslýnda. Düþüncelerimi derli toplu bir hale getirip ifade edemiyorum. N’olur kusuruma bakmayýn. Aydýn, evliliðimizden birkaç gün sonra elime bir banka hesap cüzdaný tutuþturdu. “Bu ne?” diye sorduðumda: “Senin adýna bankada bir hesap açtýrdým. Yalnýz bankaya gidip bir-iki yeri imzalaman gerekiyor. Ýmzadan sonra hesap iþlerlik kazanacak.” Dedi. Deftere baktým, oldukça büyük bir paraydý. “Ben bu kadar parayý ne yapacaðým?” diye sordum. “Ýstediðini yap. Ýstersen eþya al, istersen yatýrým yap, istersen birisine ver, istersen bir yere baðýþ yap. Para senin. Ne yapacaðýný bana sorma. Üstelik sen baþarýlý bir iþkadýnýydýn da.“ Dedi. Bol bol harcamama raðmen ben bu paranýn faizinin yarýsýný bile tüketemedim. Aydýn, para kazanmayý seviyordu. Ancak harcarken cimri de deðildi, müsrif de deðildi. Alacaðý þeylerde lüks olaný deðil, ihtiyacý olaný seçerdi. Gösteriþten hep kaçýndý. Bir müddet sonra kendisine giysi almaktan da vazgeçti. Çünkü çorabýndan kravatýna kadar her þeyini ben alýyordum. O bu durumdan çok memnundu.

-Bayanlar alýþveriþte erkeklerden daha baþarýlýlar.

-Aldýðým her þeyi beðenirdi. Bir tanesine bile dudak kývýrdýðýný görmedim. O, bambaþkaydý. Dünyada böyle bir insanýn olabileceðini bana anlatsalardý inanmazdým. Aðzýndan bir kere olsun býrakýn küfürü, bir kötü söz, bir hakaret ya da argo bir sözcük çýkmadý. Çok iyi bir eðitim almýþ. Ailesi sonradan görme deðil, Ýstanbul’un eski zenginlerinden. Kültürlü, hoþgörülü, anlayýþlý. Aydýn’dan küçük bir erkek kardeþi vardý. Evliydi, ama çocuklarý olmuyordu. Karý-koca bunu kendilerine dert etmemiþlerdi ve oldukça da uyumluydular. Kardeþinin hanýmý Aydýn’a “Abi” diye hitap ediyordu. O da gelinlerini kýzkardeþi gibi seviyordu. Çünkü arada sýrada karý-koca arasýnda küçük ihtilaflar olursa Aydýn, hemen gelinlerinin safýnda yer alýyor; aðabeyinin bu saf tutmasý kardeþini de daha ileri gidebilecek bir tartýþma yapmaktan alýkoyuyordu.

-Mutlu olmak ne kadar zor; ama ne kadar da kolaymýþ, deðil mi?

-Evet. Aydýn, benim koruyucu kalkanýmdý. Kötülüklerden, yanlýþlýklardan beni hep korudu. Güzelliklerin bulunduðu ortamlarda yaþamamý saðladý. Bütün bunlarý yaparken bana belli etmemeye çalýþýyordu. Ama ne yaptýðýný veya ne yapmak istediðini seziyordum. Keþke her mutlu olmak isteyen kadýnýn Aydýn gibi bir kalkaný olsa… O bana gerçekten aþýktý. Bunu sýk sýk söylerdi. Bir gün ona “Aþk nedir?” diye sordum.”Aþk vazgeçmektir.” Diye sorumu cevapladý. Altýncý ayýn sonunda hamile kaldýðýmý ona söylediðimde çok sevindi. Hemen bir hastaneye gidip gerekli kontrolleri yaptýrdýk. Doktorlar, bu hamileliðe karþý çýktýlar. Yaþýmýn ileri olmasý ve bazý bünyevi sorunlar nedeniyle bu bebeði doðuramayacaðýmý söylediler. Aydýn da doktorlarýn tarafýný tuttu. “Bebeðimizin olmasýný ben de çok istiyorum. Bana sorsan, þimdi en çok neyi istersin, diye: Cevabým bellidir. Ama seni kaybetmeyi de hiç istemiyorum. N’olur Sibel, doktorlarý dinleyelim.” Dedi. Dinlemedim. O bebeði doðuracaktým, Aydýn’a, bana bir hayat armaðan eden o adama, her ne pahasýna olursa olsun o çok istediði bebeði verecektim. Baþka hastanelere, doktorlara hatta yurtdýþýndakilere de gittik. Söylenenler birbirinin benzeri þeylerdi. Bebeði doðurabileceðimi, ama riskin fazla olduðunu söyleyen bir-iki doktorun dýþýndakiler kesinlikle karþý çýkýyorlardý. Kararým kesindi ve vazgeçmeye de hiç niyetim yoktu. Hamileliðim sýrasýnda Aydýn, bütün zamanýný benimle geçirmeye baþladý. Haftada, ayda bir kere birlikte olduðu arkadaþlarýný terk etti. Benim ýsrarým ile gittiðinde ise bu buluþmalarý çok kýsa tuttu. Doktorlarýn iddialarýnýn tam aksine çok rahat bir hamilelik dönemi geçirdim. Bunda psikolojik yapýmýn düzgün olmasýnýn ve inancýmýn rol oynadýðýný sanýyorum. Doðum da sorunsuz gerçekleþti.

-Geçmiþ olsun. Siz anlatýrken olmuþ bitmiþ bir olay olmasýna raðmen ben bile gerildim.

-Bir kýzýmýz dünyaya geldi. Güzel mi güzel, ufacýk bir bebekti. Benim ve Aydýn’ýn sevincini, mutluluðunu anlatamam. Sadece bizim deðil Aydýn’ýn kardeþi ve karýsý da mutluluktan uçuyorlardý. Onlar da kýzýmýzý kendi çocuklarý gibi benimsediler. Bir bahane uydurup sýk sýk bize gelmeye baþladýlar. Kýzým yurt dýþýnda okurken onlar ziyaretine benden fazla gittiler. O nedenle ölürsem gözüm arkada kalmayacak. Amcasý ve yengesi ona destek olacaklardýr. Zaten kýzým da þu anda hayatý tek baþýna devam ettirebilmek için gerekli olan donanýma sahip. Küçüklüðünden beri bu kýz, bize hiç sorun çýkarmadý. Hastalýklarý bile normalden kýsa sürdü. Babasý gibi para kazanmayý ve parayý idare etmeyi çok iyi bildi. Yüzü babasýna o kadar benziyor ki… Demek ki Aydýn gittikten sonra onu hatýrlamam, hasretimi dindirebilmem için kýzýmýzý bana býrakmýþtý…

**

Birbuçuk saate yakýn bir süre dýþarýda beklemem gerekti. Çünkü Sibel fenalaþtý. Hemþireye haber verdim; o da doktoru çaðýrdý. Doktor, beþ dakika dýþarýda beklememi rica etti. Çýktým. Ayrýntýya giremiyorum, hatýrlayacaksýnýz Sibel’e söz vermiþtim.

Dýþarýda dakikalar geçmek bilmedi. Hemþire ve doktorlarýn Sibel’in odasýna sýk sýk girip çýktýklarýný görüyordum. Beklememin sonuna doðru doktor ve hemþirelerin bana pek de iyi gözlerle bakmadýklarý gördüm. Kovulmam an meselesi olabilirdi. Tahminime göre içerde benim gönderilmemle ilgili bir tartýþma yaþanmýþ olmalýydý. “Hasmýn sitemini anlamamak, hasma sitemdir.” Düþüncesinden hareketle ben de doktor ve hemþireleri görmemezlikten gelmeyi bir çare olarak buldum. Nasýl bakarlarsa baksýnlar, ne düþünürlerse düþünsünler; umursamayacaktým.

Beþ dakika, oldu birbuçuk saat. Sabýrlý olmalý ve her þeye kendimi hazýrlamalýydým. Sonunda içeri davet edildim. Ben girince de doktor ve hemþireler odayý terk etti.

**

(Devam edecek)