Sanki derin bir hastaydým
Makus talihim için gam içinde bir candým
Kalbin samimiyetiyle inandým, ruhumla yaþamak için kandým
Ne kadar ahmak olduðumu anladým, keþkelere sýðýnmayý ne sandým, aðladým


Tenhalarýn efradýda ardým
Her nefesten gizlediðim nazarlarla hicrandým
Suskun kalmak için sanki yaþardým, hüzün içinde hýçkýran farktým
Derd-i gamýmý kmseye anlatmadým, anlayamayacaklarý adýna korku yaþadým


Yýllar sel misali akýp gitti
Yadýmda sakladýðým ne varsa sanki hayalimdi
Ümit içinde nefeslendiðim bilmem ki ne kadar bilindi ve hissedildi
Sevmenin sessizliði içine çekti, deryanýn ahengine kattý, fýrtýnalar hiç duyulmadý


Sanki baþka bir alemdeydim
Ýçimi titreten için iradeden vazgeçen bir kederdim
Bir ömür ümit ile dirildim, ruhumu firkate salan nefesle irkildim
Asla bir rahatsýzlýk vermedim, gönlümün figaný hissedilsin diye umutla bekledim


Ne vakit bir saz dinlesem
Bestekarýn içten dile getirdiði meram ile yüzleþsem
Hasredemediðim melalimi kal etmeyi hiç korkmadan serdetsem
Her kadresinde beslediðim ümidi dile getirsem, gönlümün hýçkýrýðýný ayan etsem


Artýk vakit çok geç oldu
Gün kararmaya yüz tutup, gönlüme kilidini vurdu
Hicran ne kadar müthiþ bir olguydu, hüzün zerkeden bir oktu
Sanki nefesim durdu, gözyaþlarým kan oldu, içim ne hazin birþeklide burkuldu


Bir kimseye sözüm olmaz
Akidemin ahengi neden kalbimi ülfetiyle korumaz
Yeis sinemden çýkmaz, sabýr yakýp kavurmaz, kanaatin serinliðine katmaz
Aþkýn edebi ruhuma tesir edip susturmaz, firkatin suskun sancýsý içimden çýkmaz


Niye aðlamak istiyorum
Ummanýn kuþatan feysiyle yol alýp umutlanmýyorum
Taktir-i ilahiyi ne sanýyorum, nasibi niçin hakkýyla þehredemiyorum
Aklý ve izaný iradem için esir alýyorum, bahtýmýn nefeslerini hoyratça harcýyorum



Mustafa CÝLASUN