Dualarýmýz zorluk zamanlarýnda mý güçleniyor? Allah’a yalnýzca bir musibetle karþýlaþtýðýmýzda mý gönülden yöneliyoruz? Dularýmýz zorluk yaþarken mi hep daha samimi oluyor? Kolaylýk yaþarken Allah’ý daha mý az anýyor, daha mý az hatýrlýyoruz?..

Dua, ihtiyaç içindeki, güçsüz ve sonlu bir varlýk olan insanýn, hiçbir þeye ihtiyacý olmayan, sýnýrsýz ve sonsuz güce sahip Rabb’ine çaðrýda bulunmasý, yardým dilemesi ve tüm benliðiyle O’na yönelmesidir.


Dua, insanlarýn yalnýzca zor zamanlarda; korku duyduklarý ya da tehlikelerle karþý karþýya kaldýklarýnda hatýrladýklarý bir ibadet deðil, yaþamlarýnýn ayrýlmaz bir parçasý olmalýdýr. Ýnsan Rabb’i karþýsýndaki aczinin bilincinde olarak hem kolaylýkta, hem de zorlukta O’ndan yardým istemelidir.


Kur’an’da, "Sizin duanýz olmasaydý Rabbim size deðer verir miydi?.. (Furkan Suresi, 77) buyrulur. Ýnsan kulluðunun þuurunda olduðu sürece Allah Katýnda deðerlidir. Bu nedenle Allah’a gönülden yönelmek, yapýlan hatalar için O’na itirafta bulunmak ve yalnýzca O’ndan yardým dilemek gerekir. Bundan farklý bir davranýþ Allah’a karþý büyüklenmektir ki, bunun karþýlýðý sonsuz azap olabilir.


Yoðun koþuþturma, stres ve yaþanan sýkýntýlardan insaný feraha çýkaracak tek güç Allah’týr. Dua ederek Rabb’i ile baðlantý kuran insan, samimiyetle ettiði her duaya Allah’ýn icabet edeceðinin bilincinde olarak bu ibadeti yerine getirmelidir.


Duada samimiyet çok önemlidir. Kuþkusuz insan Rabb’inden istediði þeyi samimi olarak ister. Ancak gerçek anlamda samimi dua, zahirinde gerçekleþmesi imkansýz gibi olsa da, Allah’ýn sonsuz güç sahibi olduðuna kesin bilgiyle inanarak ve dualara icabet ettiðine kanaat getirerek istemektir. Ýnsan o zaman dünyevi bir þey istiyorsa; örneðin bir ev ise istediði, en güzel olanýný ister. Sonsuz ahireti için de Cennetteki en güzel köþke talip olur.


"Bence þöyle bir sonuç olur ama yine de dua edeyim; Allah belki kabul eder" diyerek sebeplere baðlý olarak dua etmek yanlýþtýr. (Rabb’imi tenzih eder, yüceltirim.) Allah, insanýn kendi öngörüsüyle olmasý imkansýz gibi görünen her þeyi sonsuz gücüyle yaratabilir. Allah sebeplerden münezzehtir ve yarattýðý hiçbir olay birbirine baðlý olmak zorunda deðildir. O, dilediðini dilediði gibi, dilerse sebepsiz yaratmaya gücü yetendir.


Kimi zaman insanlarýn "ben Allah’a çok dua ettim duamý kabul etmedi" dediklerini iþitiriz. (Rabb’imi tenzih eder, yüceltirim.) Oysa ibadet de kulluk da sürekli olmalýdýr. Ýnsan sabýrda, duada, þükürde, kýsacasý her ibadetinde "... O’na ibadette kararlý ol... (Meryem Suresi, 65) buyruðu gereði kararlýlýðýný korumalýdýr.

Diðer yandan, insan Kur’an’da da belirtildiði gibi hayra da þerre de dua eder. Kendisi için hayýrlý olaný bilemez; onun bilgisi Allah’a aittir. Ancak insan bilmeden þerre de dua etse, Rabb’i onun için en hayýrlý sonucu yaratýr.


Ya da ettiði dua kabul olunmuþtur ama kiþi sonucu belli bir zaman sonra görecektir. Allah zamandan münezzehtir; zamana baðlý olan bizleriz. Dua ettiðimiz zaman ile sonuca þahit olacaðýmýz zaman arasýndaki süreç, sabýr ve tevekkül sergileyeceðimiz süredir; onunla sýnanýrýz.


Ýnsan dua ederken, o duanýn kesinlikle kabul edileceðini düþünürse, isteði kabul görür. Peygamber’imiz(sav), "Allah bir kulun dua etmesine izin vermiþse, mutlaka kabulünü de murad etmiþtir." (Ebu Nuaym, Hýlye) buyurur. O halde insanýn dua ediyor olmasý duasýnýn kabul edileceði anlamýndadýr.


Dua gerçekte bizi kaderimizde olana doðru yönlendirir. Duayý ettiren, sonsuz öncede kaderimizi belirlemiþ olan Yüce Allah’týr.


Kur’an’da, “Alemlerin Rabbi olan Allah dilemedikçe siz dileyemezsiniz.” (Tekvir Suresi, 29) buyrulur. Allah’tan dileyebiliyor olmamýz, O’nun dilemiþ olduðunun iþaretidir. O dilememiþ olmasaydý biz aciz kullar da dileyemezdik.


... Þüphesiz benim Rabbim, yakýn olandýr, (dualarý) kabul edendir." (Hud Suresi, 61)