Sýkýntý ve ihtiyaç içinde edilen duaya icabet eden Allah, kuluna þahdamarýndan yakýndýr. Rabb’i bu kadar yakýnken, insanýn bu kadar uzak olmasý ne büyük yanýlgýdýr. Nefsinin bencil tutkularýna takýldýðý oranda insan þeytana yakýn, Allah’tan ise o denli uzaktýr. “Ben” diyen kiþi zalimleþir, kendisine zulmeder, kendi elleriyle kendisini cezalandýrýr, mahveder ve ona kapýlar açýlmaz. Onlarýn “... kulaklarýnda bir aðýrlýk vardýr ve o (Kur’an), onlara karþý bir körlüktür. Ýþte onlara (sanki) uzak bir yerden seslenilir.” (Fussilet Suresi, 44)

Oysa insan Rabb’ini aþkla sevmek için gelir dünyaya. Allah’ýn rýzasýný yaþamaya, Allah’ýn ahlâkýyla ahlâklanmaya, Allah’a kul olmaya gelir.

Ruhundaki sevgiyi öldürmüþ insanýn o ölüyü diriltmesi, o sevgiyi açýða çýkarmasý gerekli. Allah aþkýný ve Allah korkusunu hissetmeli. Bu duygularý içi titreyerek yaþayan insan dünyanýn ve ahiretin tüm güzelliklerine kavuþur. Kalpten tam olarak Allah’a teslim olan insan, þeytanýn kontrolünden çýkar; artýk onu Rabb’i yönetir. Gönülden teslim olmak, sürekli derinliði, mutluluðu ve güzelliði yaþamaktýr…

Güzel söz söylendiðinde Allah’a yakýnlýk artar. Güzel söz söylemek mümine özeldir. Sözün güzel olanýný söyleyen insan Allah’ýn tecellisini üzerinde görür. O’nun güzel isimleri insanda ne kadar tecelli ederse, kiþi Rabb’ine o kadar yakýnlaþýr.

Ýnsan, Rabb’ini zikretmediði, O’ndan uzak olduðu an zayýf düþer. Kur’an’da, “Allah’ýn nuru”nun, isminin yüceltilmesine izin verdiði evlerde olduðu ifade edilir. Allah’ýn Kendisi’nin anýlmasýna izin vermesi çok önemlidir. O zaman Allah, Kendisi’ni zikreden kuluyla birliktedir.

Ýki kiþi konuþurken üçüncüsü Allah’týr, üç kiþi konuþurken dördüncüsü Allah’týr. O, sinelerin özündekini, gizlinin gizlisini bilir, her konuþulaný duyar, insanýn her anýný görür, içinden geçen her düþünceyi bilir. Uyanýkken, uyurken, yürürken, konuþurken, tek baþýna kaldýðýný zannettiði anda da Allah hep kulunun yanýndadýr.

Allah, teslim olsun diye kuluna hastalýk verir, bela verir. Bunlarýn tümü Allah’ýn lütfudur; Kendisi’ni hatýrlatýr. Ýmtihan zamanýnda hep Allah’ý hatýrlar insan, Rabb’ine yakýn olur.

Ölümcül hastalýða yakalanmýþ ruh haliyle Allah’a yakýn olmalý; kopmaz, sarsýlmaz bir baðla baðlanmalý. O zaman ne evin, ne arabanýn, ne de kariyerin önemi kalýr. Samimi insan için Allah’a kul olmaya engel, Allah’a yakýnlaþmaya da bir sýnýr yoktur.

Rabb’ine sýðýnan insan, hýzla akan nehirde akýntýya kapýlýp sürüklenmeyen bir yaprak gibidir. Ara sýra akýntýnýn þiddetinden sarsýlsa da, güçlüdür, sürüklenip gitmez. Allah ile kurduðu yakýn ve kesintisiz baðlantý, ahirette de onu kýyamet gününün korkusundan ve sonsuz azaptan kurtarmaya vesile olur.

Þeytanýn vesveselerine ve kýþkýrtmalarýna uyan ve Allah’ý anmayan kiþi ise þeytan nereye sürüklerse oraya gider. Bir nimet kaybý, eksiklik ya da zorlukla karþýlaþtýðýnda, bunun Allah’ýn imtihaný olduðunu düþünemez. Dünya hayatýndaki sayýsýz güzellik ve nimeti kendisi için yaratanýn Allah olduðundan ve ‘o gün’ kendisine ulaþan nimetlerin tümünden sorgulanacaðýndan gaflettedir. Oysa yakýn olmayý reddettiði Rabb’ine ‘tesbit edilmiþ günde’ kavuþacak, dünyada neye çaba harcadýðýný düþünüp-anlayacaktýr.

Onlar senin Rabbine sýra sýra sunulmuþlardýr. Andolsun, siz ilk defa yarattýðýmýz gibi bize gelmiþ oldunuz. Hayýr, bizim size bir kavuþma-zamaný tesbit etmediðimizi sanmýþtýnýz deðil mi? (Kehf Suresi, 48)