ne sitemim var sana ne de isyaným
sesimi sensizliðin arafýna sardým,
içi boþ mana denizlerime
koparýp inciklerimden, adýný kattým…
bilmediler gözlerimin deðdiði mahremi
zehri bakýþýna asýrlarca meftun daldým,
geçip gittim ömrümün en mümbit sevmelerinden,
ve kabul ettim silinmeyi, bir faninin zihninden…

karþýmda durur sýrrýna vurulduðum sorgular
içli bir ah ile heder ederim kendimi
eteðimde telaþýn nefesiyle koþarým bendime
kalu bela çizgisinden sonraya kalýr tüm yortular…
ve sýrtýma yük diye vurduðum çocukluðum
ah ne çok yoktum, yoktum da ne çoktum,
çektim perdelerini ve örttüm
isyanýn renklerini
incecik bir çizgide öylece kalakaldým
kirpiðimde örülmüþ ibriþimden gözyaþým,
kadere ilmek olmuþ incecik sýzýlarý
aparýp yüreðimden avuçladým,

kadim asýrlar kadar eski ve izbe
kavradýðým sanrýlarým var sen diye
bir ezber var ruhumun derin köþelerinde
hiçbir harfini tanýmam ve de kelimeleri
dudaðýmda duruþlarý hep iðreti
cümleler asi kokuþlu, sen bereketli,
beti benzi atmýþ heyulalar menfezinde
þaraba çevirdim keskin derdimi
acýlara zehir ettim dilimi
ve sonralarýmý yitirdiðim þu günde
kim takar sancýlar yumaðýna iplik olmuþ aklýmý
secdeye düþen yaprak gibi ahýmý…

içimden deþerek çýkardým zuhuru,
kýskývrak yakalanýp ayaklanan satýrlar
aðlayarak izler gözlerimin tortusunu
körpe bir seyir sonrasý kadar þaþkýnlýk dolu,
sana koþan sorular tüm cevaplarý yuttu,
yana yakýla aradýðým boþluðumu
çaldým yüreðinden ve de devþirdim sesinden
bir hatýra býraktým kenarýna ömrümün
bir atýþlýk kalbin son duruþu,
duyma sen kederlenme asi damarým
bir beyaz pervanedir ateþlere doðduðum
yürüdüðüm yollarý haramiler keser,
senden çaldýðým, gözlerime yürüyen bu mavi sefer,
doyamadým ve doyduramadým göðsümdeki ateþi
mimledim dudaðýmýn dehlizine bizi… ‘sustum’…

biliyorum,
kaçtýðým, kendimden sonrasýdýr
ve ilk kez hatýrladýðým sen yanýmdýr…


07.10.2011
Ýstanbul-Güneþli