Ýnsanýz hayatýmýzýn en zor ayrýlýklarýný hep özlem duymakla yaþarýz. Robot deðiliz ki kalbimiz de taþ olsun. Biz de ayný bedene sahip ve duygulara sahip insanýz. Kimi zaman sevdiðimiz, kimi zaman ailemiz, kimi zaman eþimiz hatta kimi zamansa yüzüne hasret kaldýðýmýz bir dost.



Ne zaman birine el sallamayý düþünseniz özlem gelir aklýnýzýn bir ucuna. Çünkü birilerine deðer vermeyi, el sallayacak birilerini bulmayý, sevmeyi ve sevilmeyi hatýrladýðýnýz da sonra fark edersiniz ki;



NE ZORMUÞ AÐLAMAMAK ÝÇÝN SÖZ VERDÝÐÝNÝZ KÝÞÝYE AÐLAYARAK BAKARKEN ELÝNLE ÝÞARET EDÝP;



“varýnca ararým” DEMEK.





Kavuþmak güzeldi de keþke ayrýlýklar olmasa diyordu yürekten sevenler. Ama her kavuþmanýn sonu bir ayrýlýktý zaten. Sonra ben de diðerleri gibi beklemeyi öðrendim, kavuþmayý, özlemeyi hatta özlem duymayý. Gelen gideni her ne kadar aratmasa da insan valizini toplayýp, kapýdan çýktýktan sonra anlýyor o duygu yüklü mesajý. ‘’Nereye gidiyorsun’’ diyemiyor. Sadece anlamak ile yetiniyor küçük yürekler.



Hayatýn diðer yüzünü her zaman olmasa da, alýþmadýðýnýz bir yer veya mekân size/bize acý gibi gelir. Tabi bir tarafýnýz özlem ile doluysa buradan ayrýlmak; elbet kavuþmaktý sevdiklerinize. Anladým ki insan aslýnda tam anlamýyla hiç kavuþmuyordu. Hep yarýmdý yüreðinin deli divane sevgisi. Hep biri olsa, diðeri yoktu sevdiklerinden. Ýþte o zaman duygular konuþuyordu; özleme dair ne varsa yüreðimiz de.




Artýk gönülden ve özlemden uzak bir yer de kalýnca; yüreðimin, sevgimin, hasretin deðerini anladým. ”Yaþamýn en güzel, en deðerli parçasýymýþ “ dedim ayrýlýklar. Meðer el sallamak ne de anlamlýymýþ, meðer birine kavuþmak ne de önemliymiþ. Meðer birine sýcak bir selam yollamak ne kadar güven dolu bir mesajmýþ. Tabi özlemler ve sevgiler olmasa; her ne kadar ayrýlýk insanI hüzünlendirse de gidilen yolun hiç bir önemi yoktur. Þimdi düþünüyorum da hayatýmý deðiþtiren bu anlamý yüklü özlemler; iyi ki el sallamýþým el sallayanlarla beraber, iyi ki yüreðim özlemle tanýþmýþ.





Ýnsanýz her ne kadar hatalarýmýz da olsa, küskünlüklerimiz de olsa hatta ve hatta dargýnlýklarýmýz da olsa yine de o her kim ise özleriz ve özlem duyarýz. Yaþamýnýzýn neresinde olursanýz olun; özlemleriniz asla bitmesin ve tükenmesin. Zihniniz de büyüttüðünüz anlamlý duygular asla yok olmasýn. Siz onlarý her daim özleyin her ne kadar kavuþamasanýz da asla üzülmeyin ve kendinize dert etmeyin. Bütün özlemlerin tek noktasý bir araya gelmektir. Siz de özlemleriniz ile büyüttüðünüz o mutluluk ve sevgi dolu yarýnlar için özlemlerinizi asla ertelemeyin. Göreceksiniz ki güzelliklerin ardýn da her zaman bir umut hatta ümit dolu güzellikler ve yarýnlar olduðunu her daim anýmsayýn. Teselli oluþunuz da bundan deðil mi? Önce kýymet bilmeyiz ya da bilemeyiz. Sonra her nedense onlar en kýymetlimiz oluveriyor ve asla hayatýmýzdan bir daha çýkmamasý için elimizden geleni yapýyoruz. Birilerinin sizi hatýrlamasý ve sizin de birilerini hatýrlamanýz ne büyük incelik ve ne büyük anlam yüklü bir duygu selidir. Ýnsanýn birilerini özlemesi hatta birilerinin de onu özlemesi ne kadar güzel bir duygu olduðunu kalbinize sorun. Siz yarýný asla ertelemeyin.




Þimdi kocaman özlem duyduðumuz ve hatýrýný soramadýðýmýz güzel dostluklara, güzel insanlara hatta güzel özel olan her ne varsa adý mutluluk, duygu, düþünce ve söylenmeyen onlarca söze karþý ‘’özledim’’.




Hayatýmýzýn kýsacýk zaman dilimin de; her þey sýðdýrdýk ve gelecek ile geçmiþ arasýnda bile bu zaman dilimine daha onlarca düþünce, sevgi, mutluluk ve adýný koyamadýðýmýz ayrýlýk özlemlerini bile hayatýmýzýn kýsacýk zaman diliminde yaþayacaðýz. Kendimize özgü ne varsa hafýzalarýmýz da yaþatacaðýz adýna özlem mi dersiniz yoksa güzelliðe dair umut mu? Belki de bu son kaçýnýlmaz; o zaman bize düþen özlemlerimiz, hayatýmýzýn önünü kesmeden yaþamýmýzýn

hakkýný vererek olsun mu?



''HEM DE SONUNA KADAR OLSUN.''




Mutlu olmak için ve kavuþmak için duyduðumuz hayat dolu ‘’özlemler’’ dilerim.


Sevgiyle Kalýn.




''Ender Tören''