Ýnsan yüreðine sevginin tomurcuðu bile düþse, kelama sýðmaz olur o coþku, sevdasýný büyütmek ister, sanýr ki ölümüne sevmek büyük sevmektir. hoþ sevgiden ölen insan olmuþ mudur oda ayrý bir konudur... Aslýnda kimse kimse icin ölmez, kimse kimseyi ölümüne sevmez, sensiz yaþayamam denilen kaç kiþi olmadan yaþamaya devam etmiþtir, yüreðinden büyük kelamlar eden kaç insan, yani yoktur ölüne sevmek... peki ya gercek sevenler vardýr elbet olacakta sessiz daðlar vardýr, sevdalarý sukutlarý kadar büyük daðlar...

Ölümüne deðil de ömürüne sevdalar vardýr.Biri gelir sessiz sedasýz sýzar tüm benliðinegülüþü bakýþý sesi derken aldýðýnýz nefes O oluverir .Hayata onun gözlerinden bakarsýnýz artýk o gülsün o sevsin o sevinsin o mutlu olsun ...ve illaki biri gidecekse ve kalanýn daha çok yanacaksa caný O gitsin...ve O gider sizi kendinde götürdüðünü bilmez çoðu vakit...

Zaman her yaraya ilaç deðilse de zamanla kabuk baðlar yaralar ve ilk günkü kadar acýtmaz ona dair hiç bir aný gidiþi de dahil...Hep hayatýnýzdadýr aslýnda hep bir köþesinde durur yüreðinizinen gizli karanlýk mahzenlerinlerinde ara ara gün yüzüne çýkar ve siz bu çýkýþlara dur diyemezsinizyanar canýnýz tabi ama bu acý bile bir tattýr ömrünüzde...

Ölümüne sevmek diye birþey yoktur.