Müminler Kur’an ahlakýndan uzaklaþmalarý için, yaþadýklarý toplumda inkarcýlardan maddi manevi baský ve eziyet görürler. Ýnsanlýk tarihi boyunca Allah’a çaðrýda bulunan samimi müminlere iftira atýlmasý Allah’ýn kanunudur.

Her dönem Müslümanlarýn karþýsýnda, doðru yoldan sapmýþ ve Allah’a isyan üzerine kurulmuþ bir yaþamý benimsemiþ kimseler bulunur. Kur’an’dan uzak yaþayan, adalet, doðruluk, dürüstlük, güvenilir olma gibi güzel ahlak özelliklerine sahip olmayan bu kiþiler, müminlerin imanýna haset eder, kendileri gibi sapmalarýný isterler. Onlara olmadýk suçlamalarda bulunur, iftiralar atar ve onlarýn zarar görmelerinden haz alýrlar.

Ýnkarcýlar, elçinin getirdiði gerçekler kendi dünyevi çýkarlarýyla çatýþtýðý için karþý koyar, türlü iddialarla onu karalamaya çalýþýrlar. Kiþisel çýkarlarýný dini teblið edebilmek için feda etmesi nedeniyle elçiye delilik iftirasý atarlar. Kur’an bu konuya þu ayetlerle açýklýk getirir:

Ya da kendi elçilerini tanýmadýlar mý ki, þimdi onu inkar ediyorlar? Yahut: "Onda bir delilik var" mý diyorlar? Hayýr, o, onlara hak ile gelmiþ bulunmaktadýr ve onlarýn çoðu hakký çirkin karþýlýyorlar. Eðer hak, onlarýn heva (istek ve tutku)larýna uyacak olsaydý hiç tartýþmasýz, gökler, yer ve bunlarýn içinde olan herkes (ve herþey) bozulmaya uðrardý. Hayýr, Biz onlara kendi þan ve þeref (zikir)lerini getirmiþ bulunuyoruz, fakat onlar kendi zikirlerinden yüz çeviriyorlar. (Müminun Suresi, 69-71)

Elçi onlara þan ve þeref getirmiþtir ancak onlar yüz çevirirler. Nedeni de kendi batýl ve yalana dayalý sistemlerinin çökme ihtimali nedeniyle duyduklarý endiþedir. Kendi güç ve iktidarlarýný yitirmemek için elçiyi yalancýlýkla suçlarlar:

Kavminin önde gelenlerinden inkar edenler dediler ki: "Gerçekte biz seni ’aklî bir yetersizlik’ içinde görüyoruz ve doðrusu biz senin yalancýlardan olduðunu sanýyoruz." (Araf Suresi, 66)

Toplumda, elçinin samimi ve hikmetli sözlerini dinleyen, Allah’a baðlýlýðýna ve güzel ahlakýna tanýk olan vicdanlý insanlar, elçiye tabi olurlar. Ýnkarcýlar, samimi müminlerin güçlü baðlýlýklarýný deðersiz göstermek ve diðer insanlarý uzak tutmak için, elçinin ikna yeteneðini kendilerince büyücülükle açýklarlar. Elçiye, çevresindeki insanlarýn beynini yýkadýðý, onlara büyü yaptýðý iftirasýný atarlar:

Ýçlerinden bir adama: "Ýnsanlarý uyar ve iman edenlere, muhakkak kendileri için Rableri Katýnda ’gerçek bir makam’ olduðunu müjde ver" diye vahyetmemiz, insanlara þaþýrtýcý mý geldi? Ýnkar edenler: “Gerçekten bu, açýkça bir büyücüdür" dediler. (Yunus Suresi, 2)

Mümin herþeyin sahibinin Allah olduðuna iman eder, bu gerçeðin bilinciyle kendisine benlik vermez; mütevazý ve Rabb’ine karþý boyun eðicidir. Ancak toplumda þýmarýk ve kendini beðenmiþ kiþiler sevilmediði için, inkarcýlar elçiyi þýmarýklýkla suçlarlar:

"Zikr (vahy) içimizden ona mý býrakýldý? Hayýr, o çok yalan söyleyen, kendini beðenmiþ bir þýmarýktýr." (Kamer Suresi, 25)

Ýnkarcýlar elçi ve müminlerle alay etmeye ve kendilerince onlarý küçük düþürmeye çalýþýrlar. Kur’an ayetlerinde haber verilen, Firavun’un Hz. Musa hakkýndaki seviyesiz üslubu, inkarcýlarýn müminlere karþý içlerinde besledikleri kinin göstergesidir.

Firavun, kendi kavmi içinde baðýrdý; dedi ki: "Ey kavmim, Mýsýr’ýn mülkü ve þu altýmda akmakta olan nehirler benim deðil mi? Yine de görmeyecek misiniz? "Yoksa ben, þundan daha hayýrlý deðil miyim ki o, aþaðý (sýnýftan) bir zavallý ve neredeyse (sözü) açýklamadan yoksun olan (biri)dir." (Zuhruf Suresi, 51-52)

Allah’ýn sevdiði kullarýna yapýlan her kötülük ve her çirkin söz, Allah Katýnda bir azap sebebi olur. Allah sonsuz adalet sahibidir. Ýftiracýlar tevbe etmedikleri ve vazgeçmedikleri sürece azaba derece derece yaklaþtýrýlýrlar. Ve derler ki:

"... Bize ne oluyor ki, kendilerini þerir (kötü)lerden saydýðýmýz adamlarý göremiyoruz." Biz onlarý bir alay konusu edinmiþtik; yoksa gözler mi onlardan kaydý?" Bu, cehennem halkýnýn birbiriyle çekiþmesi kesin bir gerçektir. (Sad Suresi, 62-64)

Ýnkarcýlar, elçileri, haktan uzaklaþtýrýp toplumda batýlý hakim kýlmaya çalýþan güvenilmez insanlar olarak göstermeye çalýþýrlar. Sapkýnlýklarýný din kýlýfý altýnda yaygýnlaþtýrdýklarý iftirasý atarlar:

"Kavminin önde gelenleri: "Gerçekte biz seni açýkça bir ’þaþýrmýþlýk ve sapmýþlýk’ içinde görüyoruz" dediler. O: "Ey kavmim, bende bir ’þaþýrmýþlýk ve sapmýþlýk’ yoktur; ama ben alemlerin Rabbinden bir elçiyim." dedi. (Araf Suresi, 60-61)

Elçiler, hýrsýzlýk ve zina gibi her toplumda çirkin görülen suçlarla itham edilir, çoðu zaman suçsuzluklarý bilinmesine raðmen iftiralar nedeniyle hapse atýlýrlar.

Sonra onlarda (Yusuf’un iffetine iliþkin) delilleri görmelerinin ardýndan, mutlaka onu belli bir vakte kadar zindana atmak (görüþü)aðýr bastý. (Yusuf Suresi, 35)

Ýnkarcýlar, Allah Katýndaki zorlu karþýlýðýný kendilerinden uzak gördükleri için kolaylýkla iftira atarlar. Ancak inkarcý için azap þiddetli olacaktýr. "Doðrusu, uydurulmuþ bir yalanla gelenler, sizin içinizden birlikte davranan bir topluluktur; siz onu kendiniz için bir þer saymayýn, aksine o sizin için bir hayýrdýr. Onlardan her bir kiþiye kazandýðý günahtan (bir ceza) vardýr. Onlardan (iftiranýn) büyüðünü yüklenene ise büyük bir azap vardýr. (Nur Suresi, 11) ayetiyle bildirildiði üzere, iftira mümin için bir hayýrdýr.

Bu olaylar, "Andolsun, mallarýnýzla ve canlarýnýzla imtihan edileceksiniz ve sizden önce kendilerine kitap verilenlerden ve þirk koþmakta olanlardan elbette çok eziyet verici (sözler) iþiteceksiniz. Eðer sabreder ve sakýnýrsanýz (bu) emirlere olan azimdendir. (Al- Ýmran Suresi, 186) ayetiyle dikkat çekildiði gibi, iftiraya uðrayan Müslüman’ýn imtihanýdýr. Ancak bu süreçte diðer Müslümanlar da imtihan olurlar. Müslümanlar olaylara akýlcý yaklaþmalý, Allah’ýn buyruðu gereði etraflýca araþtýrmalý. Eðer kesin kanýt yoksa, iþittiðini yaygýnlaþtýrmak bir yana, hayýrlý zanda bulunmalý ve söylentilere asla inanmamalýdýr.

Ýftiraya uðrayan müminin gösterdiði sabýr, tevekkül ve kararlýklýk, inkarcýlarýn küçük düþürme amaçlarýnýn tam aksine onu onu deðerli kýlar, derecesini artýrýr. Ýftirayý atan fasýklarý ise aþaðýlatýcý azaba yaklaþtýrýr.

Gerçek þu ki, Allah’a ve elçisine eziyet edenler; Allah, onlara dünyada ve ahirette lanet etmiþ ve onlar için aþaðýlatýcý bir azap hazýrlanmýþtýr. Mü’min erkeklere ve mü’min kadýnlara irtikab etmedikleri (bir suç) sebebiyle eziyet edenler ise, gerçekten bir iftira ve açýk bir günah yüklenmiþlerdir. (Ahzab Suresi, 57-58)

Müminler kendilerine atýlan iftiralarý Kur’an ayetlerinin birer tecellisi olarak görürler. Kendilerinden önce yaþayan müminlere isabet eden musibetlerle imtihan olmak ve en zor zamanlarýnda bile Allah’ýn yardýmýyla destekleyeceðini bilmek onlarýn þevklerini artýrýr.

Yoksa sizden önce gelip-geçenlerin hali baþýnýza gelmeden cennete gireceðinizi mi sandýnýz? Onlara öyle bir yoksulluk, öyle dayanýlmaz bir zorluk çattý ve öylesine sarsýldýlar ki, sonunda elçi, beraberindeki mü’minlerle; "Allah’ýn yardýmý ne zaman?" diyordu. Dikkat edin. Þüphesiz Allah’ýn yardýmý pek yakýndýr. (Bakara Suresi, 214)

Ýftira karþýlýksýz kalmaz. Atan iftirayý unutsa dahi Allah unutmaz. Ve hiçbir iftira, baský, alay ve saldýrý müminleri yýldýrmaz; onlarý Kur’an ahlakýný yaþamaktan ve yaþatmaya çalýþmaktan asla alýkoyamaz.