Yaþayanlar için umut her zaman vardýr. Umutsuzluk, ölüler içindir. [Theokritos]

Hangi yaþlý insana sorsanýz, yaþadýðý yýllarýn nasýl geçtiðini anlayamadýðýný söyler. Gerçekten de hayat göz açýp kapama süresi kadar. Benim için de ayný; yýllar hiçbir þey anlamadan geçip gitti. Gençliðimde ben de muhtemelen birçok insan gibi, yaþlanacaðýmý pek düþünmedim, hep kendimden çok uzak gördüm. Þimdi ise o çok uzak yýllarýn ne de çabuk gelip beni bulduðunu þaþkýnlýk içinde izliyorum.

"Yaþamýn süresince neler yaptýn, anlat" deseniz anlatacaklarým birkaç saatte biter sanýrým. Yaþlýlýk yüzünden unutmuþ deðilim; her þeyi hatýrlýyorum ancak ne kadar az þey yapmýþ olduðumu görüyorum. Onca yýl, ama iþte anýlarýn hepsi bu kadar; birkaç satýr.

Þimdi ise arkama dönüp baktýðýmda soruyorum; yaþamýmýn amacý neydi? Bugüne dek hiç sormadýðým bir soru; "bu kadar yýlý neden yaþadým?"

Ailem, çocuklarým, iþim; hep bunlar için ömrümü tükettim. Sonrasýnda ne olacaðýný ise aklýma bile getirmedim. Belki de ölümü ve sonrasýný düþünmeyerek sorumluluktan kurtulduðumu düþündüm ancak kendimi kandýrdým. Ölümü herþeyin sonu, her þeyin bitiþi olarak gördüm ama bu kez de yokluk düþüncesinden müthiþ korku duydum.

Dünya çok kýsa ve geçiciydi; o yüzden her anýn tadýný çýkarmaya, doya doya yaþamaya çalýþtým. Dünya hayatýnýn çekici ve geçici süslerine aldandým. Onlar karþýsýnda acze düþtüm. Anlamsýz saplantýlarla aklý balið olmayan çocuklar gibi "oynayýp oyalandým", onlara tutkuyla baðlandým. Hatta, "dünyada ne yaparsak kâr, Allah’ýn verdiði nimetlerin tadýný çýkaralým" gibi cahilce mantýkla, cahilce sözler bile söyledim.

Yýðýp biriktirdiklerime sahip olduðumu zannediyordum. Oysa biriktirdiklerim benim sahibim oldu, emrime verilenlerin emrinde yaþadým; þimdi anlýyorum.

En zenginler bile her þeyini dünyada býrakýp gidiyor. Arkasýndan koþturduðum her þey yok olacak. Peki bu yok olacak þeyleri nasýl amaç edindim?

Yaþamým süresince yaptýðým iyi iþleri hep, "desinler" ya da "demesinler" diye yaptým. Ýnsanlarýn gözünde bir yerlere gelebilmek, çevremden saygýnlýk kazanmak için yoðun uðraþ verdim.

Kimi zaman güzel iþler de yapmadým deðil. Dünyada iyi bir þeyler býrakmak için de gayret ettim. Ama þimdi anlýyorum ki, önemli olan dünyada býraktýklarým deðil, önden gönderdiklerim. Çok açýk ki deðer verdiðimiz her þey gerçekte ölümle birlikte anlamýný yitirecek deðersiz þeyler.

Altýnda yaþadýðým gaflet perdesi yüzünden dünya hayatýnýn amacýný deðil, dünya hayatýndan yalnýzca dýþta olanýný görebildim. Dünyanýn "ölümlü, fani, üç günlük" olduðunu yalnýzca dilimle söyledim. "Dünyaya bir kere gelinir" gibi sözlerim ise ahirete deðil, yine dünyaya yönelik mantýðýmýn ürünüydü. Samimiyet ve ciddiyetten uzak; kimi zaman espri konusu olan sözler. Öyle ya, dünya ölümlüyse yapýlacak planlar da dünyayý hakkýný vererek yaþamaya yönelik olmalýydý.

Oysa yapýlan planlarýn uygulanmasý ve amaçlarýn gerçekleþmesi kesin miydi? Kimi gerçekleþse bile insanýn doyumsuzluðunu artýrmýyor muydu? Sahip olunanla yetinmek yerine hep daha iyisine, daha güzeline ulaþma isteði, hep benden çaldýðýný ve asla tatmin olmayacaðýný bile bile nefsi beslemek deðil miydi? Ya sahip olunan dünyevi þeylerin, insanýn gözünün önünde eskimesi, yýpranmasý ve bozulmasýnýn verdiði acý?..

Dünyevi þeylerin ardýnda koþturmanýn bana hiçbir getirisi olmadýðýný, hayatým süresince bir kýsýrgöngü içerisinde yaþadýðýmý görüyorum. Asla yarar saðlamayacak konularda yýllarca çaba gösterirken, baþýma gelebilecek olasý felaketler için önlem alýp, en þiddetli afet için bile sýðýnaðýmý hazýrlarken, kaçýp sýðýnabileceðim tek bir güvenli yer dahi bulamayacaðým o günü nasýl da göz ardý etmiþ olduðumu anlýyorum.

Ölümün hiçbir þeyi kesip bitirmediðini aksine baþlangýç olduðunu artýk biliyorum. Dünyanýn bir imtihan mekaný olduðunu, Allah’a kulluk amacýyla bu mekanda bulunduðumu, baþýma gelen ve þans ya da tesadüf olduðunu düþündüðüm her þeyin, gerçekte imtihan amacýyla yaratýldýðýný, sýnandýðýmý...

Yaþamýn kýsa ve geçici, ölümün ise her an gelebilecek oluþu ve dünyaya bir kez gelmek; hayatýn asýl gerçekleri bunlarmýþ. Bugüne dek bu gerçeklerin bilincinde olmadan yaþadým. Bugün ise geçmiþimi gözden geçirip, yaþamýmý yeniden düzenliyorum. Binamýn temelini göçecek yarýn üzerinden alýp, Allah’ýn rýzasý üzerine yeniden inþa ediyorum. Bu kýsacýk hayat için, sonsuzluk feda edilebilir mi?..