Gündüzün aþifteliði her an yüzünüze vurmakta, ve güneþ ýþýðý beni olduðumdan daha çirkin göstermekte ondandýr ki gecenin lütufkarlýðýna sýðýnmam. Týpký bir baykuþ, yarasa misali.
Ve bir yýlan olur gece, hýþýrtýlar içinde koynuma doðru süzülür. Soðukluðu bir ölümcesine üzerime yerleþir. Ýmgesiz ve berraktýr. Her þey olduðundan daha gerçeksi görünür. Bana yüzyýllarýn þiirini söyleyerek hameln'liler gibi ýslýðýyla peþine düþürür beni, bir gece türküsü mýrýldanarak takip ederim.
Gece yalnýzlýðýn baþrollerindendir. Duygular daha bi pasifleþir.Petrol siyahýnda kaybolan gözler gibi olur kalpler. Kara þirinler, mavi gargamel gibi.
Ýnsanlar zamaný kurcalar, daha fazla çalýþmak, boyun eðmek, yüz vurmak için. Güneþ rahmet buyurmuyor, aya sýðýnýyoruz.
Yalnýzlýk insanýn ulaþmak istediði en büyük deðer, her þeyinizi kaybettiðinizde ona varabiliyorsunuz.
Gece üzerine methiyeler düzerken içime bir ürpeti çöktü. Ýrkildim ve kulaðýmý jilet misali bir týslama yalayýp geçti. Boynuma doðru kavislenerek büyük üstad* dedi ki : " Öðüt vermek için çok toysun, fakat yazýlanlara inanmayacak kadar da zekisin. "