"...sen kal , ben gideyim artýk anne.
secdeyi öp beni öpmek istediðin zaman olur mu anne,
ben senin ayaklarýnýn altýnda olurum
sen üzülme...
"cennet, annelerin ayaklarý altýndadýr..."
sen anne ,
sadece hakkýný helal et,
ben ,
ben iyiyim..."
-Kahraman Tazeoðlu-
***
Þehit haberlerini duyunca, izleyince medyadan inanýn çok üzülüyorum.
Çocuklarýmýzý dünyaya getiriyoruz, bin bir zahmetle büyütüyoruz.
Gece gündüzümüzü feda edip, çocuklarýmýzý hayatýn içine býrakýyoruz.
Bende anneyim. Benim de oðlum var.
Kolay mý bir oðul yetiþtirmek?
Bir çam aðacý dikiyorsunuz tam 15 sene sonra insan boyunu geçiyor.
Bir evlat yetiþtirmek iðneyle kuyu kazmak gibidir. Yýllarýmýzý sabýrla, dualarla geçirdik. Þimdiyse öyle bir korku sarýyor ki yüreklerimizi… Kelimeler kifayetsiz kalýr.
Gecemizi gündüzümüze katýk ederek büyüttüðümüz evlatlarýmýzý, bir gün kendi ellerimizle topraða vereceðimiz kâbusu çöküyor her ocaða.
Þimdi sorarým size:
Hangi anne ve baba bile bile oðlunu ölüme gönderir?
Hangi anne ve baba yüzlerini göstermeyen o sinsi içimizdeki hainlere, oðlunu emanet eder?
Dün bir þehit annesinin sözleriyle sarsýldým ve içim kýyýldý.
O anne ne diyordu, biliyor musunuz?
"Ben oðluma düþüp, yaralanacak diye bisiklet bile almamýþtým."
Þehit ve gazi aileleri meclisin kapýlarýnda tartaklanýrsa...
O kutsal madalyonlarý hiçe sayýlýp, BÝR DAKÝKA BÝLE dinlenmezlerse... Sayýlmazlarsa...
Ben kendi ülkemde nasýl yaþayacaðým?
Kime güveneceðiz?
Nasýl içim rahat oðlumu askere gönderebilirim?
Ve göðsümü gere gere "vatan sað olsun, oðlumun caný vatana feda olsun" diyebilirim???
Oðlumu, "caný sizin, kefeni benim" diye geçmiþte emperyalist köpeklere itaat eden, baþlarýna çuval geçirten subaylarýn, paþalarýn ellerine mi teslim edeceðim?
Düþman nerede ki?
Yoksa oðlum mu niþangâh?
Oðullarýmýz tanýyor mu düþmanlarýný?
Bizler hala uyuyoruz.
Ermeni dedik, Rum dedik, Bulgar ve Sýrp dedik. Ve yýllarca onlarý hep düþman bildik.
Meðerse asýl düþman ÝÇÝMÝZDEYMÝÞ, ÝÇÝMÝZDE...
Bir Ermeni kadar bile olamadýk. 1915 yýlýndaki sayýlarýný yükseltip, yüksekten attýlar, tuttular, laf üretip, meydanlara SOYKIRIM anýtlarýný bile dikip, dünyaya kafa tuttular.
Oysa 1912 yýlýnda bir Ermeni doktorun, Ýngilizlerle birlik olup, tam 15 bin Türk Askerini asitli havuzlarda öldürmüþlerdi. Ya biz ne yaptýk? Bir Osmanlý Paþasýnýn açtýðý davayý sumen altýna itip, tarihin sayfalarýnda unuttuk bu insanlýk vahþetini.
Bizler bugünleri de unutacaðýz.
Týpký daha önceki þehitlerimizi unuttuðumuz gibi…
Yazýk ki ne yazýk!
Yarýnlardan hiç umudum da yok ARTIK.
Çok üzülüyorum.
Tüm bu gerçeklerin karþýsýnda çaresizlik ipine asýlýp, kahroluyorum.
Elimden bir þey gelmiyor.
LANET OLSUN!
Demekten baþka...
Ha bir de aklýma gelmiþken ilave edeyim.
Artan þehitlerimizin anýsýna;
ASLINDA BÝZÝM DE SOYKIRIM ANITI DÝKMEMÝZ LAZIM.

Emine PÝÞÝREN/20.10.2011