Tanýmlayamadýðým bir hüzün çöreklendi yine içime..
Ruhumu kemiren, kalbimi sýkýþtýran, içimi ezen bir hüzün..
Hapsolmuþum gibi dört duvar arasýna, çaresiz..
Sonuçsuz ve amaçsýz bir çýrpýnýþ benimkisi,
Ne olduðu belirsiz..

Bir yerde ruhum yalnýzca,
Onu bulmami bekliyor aciz,
Ya gerimde ya önümde..

Öyle yabancý ki bu var oluþa,
Ya tükenir, ya ezilir, ya öldürülür..

Bir yer var ona ait, biliyorum.
Duyuyorum çaðýrýþlarýný sessizce,
Ulaþamýyorum, ki ulaþmayý da istemiyorum
Biliyorum ki fazla bu dünyaya,
Harcanmasýn ve kalsýn ait olduðu yerde,
Hüznünü býraksýn bana,
Ona sahip olamamamýn acýsýný..
Sesine bilerek kulak týkayýþýmýn isyanýný..
Ýçimde olmasýný dilediðimin var oluþunun basit mutluluðunu..
Onu bir an olsun hak edecek ve yaþatacak zamanýn geleceðini müjdelesin bana yalnýzca,
Yalnýzca insanca yaþayabileceðimizin habercisi olsun..

Ruhum, ya gerimde ya önümde kalsýn
Ama kalsýn ve hep yaþasýn,
Bir gün geri dönecekmiþcesine...