Sabahýn ilk ýþýklarý yükseliyor arþa, bomboþ sokaklar henüz... Yerleþik yaþantýlardan iz yok, omuzlarý yükten çökmüþ insanlar uykularýnýn son demlerinde þimdi, hayatýn baþlayacaðýnýn habercisi birkaç küçük iþaret ve sabahýn ilk ýþýklarý...

Bense durmuþ seyrediyorum bu karþý konulmaz düzeni, olacaklarý görüyorum... ta ki baþýmý kaldýrýp gökyüzüne bakana kadar,sabah serinliðini taþýyan rüzgar içimi ürpertene kadar.. Baktýðýmda görüyorum ki her þey, sýradanlaþan ve bildiðimizi sandýðýmýz her þey, karanlýkta güzel, ilk varoluþlarýnda.. En güzel aný ilk oluþunda saklý fakat herkesin gördüðü gözden bakýnca herþey ayný ve sýradan.. Benim karanlýðým gece olmamalý ama, gecede görürsem bunlarý uyandýðýmda unuturum belki.. Gördüklerimi unutmayacaðým yerim, karanlýðým, içimde aslý aydýnlýk görünüþü karanlýk olan yüreðim.. Çünkü týpký görünen karanlýðýn içinde parlayan yýldýzlar gibi onun da aslý..

Ve artýk deðiþtiriyorum baktýðým yeri ve kendi yýldýzýmý bulana kadar soruyorum kendime, gün ýþýdýðýnda bulmuþ olacaðýmý biliyorum ki o zaman alýþýlmýþlýklarýmda kaybolmayacaðýmý da...

En güzeli, doðduðu aný çünkü her þeyin ve yürek insanda tümünün aslýnýn barýndýðý yer..

Ýþte bu yüzden yüreðimizdeki ýþýðý bulduðumuz an, sýradanlýktan koptuðumuz an olacak..