Yerin altýndan gelen gürültüler. Soðuk. Büyük bir sarsýntý. Korku, endiþe. Karanlýk...

    Saniyelere yýllarýn sýðmasý mümkün müdür? Kýrk yýllýk bir ömrün, sadece on saniyede yaþanmasý? Önce bir gürültü gelir aþaðýdan. Sonra bir sarsýntý ve kýrk yýl yaþlanýr insan. Aklýn tozlu raflarýnda kalmýþ bir aný defteri açýlýr. Unuttuðumuz o insan gelir aklýmýza. Korku eþliðinde bir þeyler söyler ve on katlý bina, bizi de içine alarak yýkýlýr.

    Karanlýk...

    Kýrk yýl geçmiþ sanar insan, tam kýrk yýl. Yaþlanmýþ sayar kendini, ölümü hisseder ensesinde. Sonra bir ses:

   - Kimse yok mu? der.

    Karanlýkta güneþ açar bir an. Fidanlar filizlenir, aðaçlar çiçcek açar. Sese ses vermek istersin, dilin damaðýn kurumuþtur. Etrafýndaki beton yýðýnlarýna vurursun. Seni yuttuðu gibi sesleri de yutar beton. Aðaçlar yaprak döker. Didinirsin, çabalarsýn ve en sonunda:

   - Yardým edin! dersin.

    Taþlar kalkar üstünden, bir ýþýk süzülür oluktan içeri. Aðaçlar meyve verir. Bir el görürsün sonunda. Meyveler olgunlaþmýþtýr. Ve güneþi hissedersin alnýnda, çýkarýrlar seni. Büyük sevinç çýðlýklarý duyarsýn. Günler sonra kendine gelirsin. Dillerde hep ayný söz vardýr:

   - Kötü mühendisler, alçak müteahitler.

    Ölen onlarca insan vardýr. Sen buruk bir mutluluk yaþarsýn...