Perdelerin yarý aralýk kýsmýndan odanýn içine süzülüyordu sabahýn ilk ýþýklarý. Güneþ henüz yeni doðmuþ ve yine her günkü gibi tüm þehri ve yürekleri ýsýtmak için ta buralara, Yusuf’un odasýna kadar gelmiþti. Yusuf, yüzündeki bu ýlýklýðý hissetti önce; gözlerini açtý. Sabah olmuþtu. Bütün gece neredeyse birkaç saat ancak uyuyabilmiþti. Aklýna yarýn yapacaklarý, okulu, öðretmeni gelip duruyordu. Hemen yataðýndan kalktý, annesinin yanýna koþtu.
-     Anne… Anne… Hadi kalk, geç kaldýk, geç kaldýk.
Yusuf’un heyecaný Emine Haným’ý da telaþlandýrdý bir an için. Göz ucuyla saate baktý. Henüz yedi bile deðildi.
-     E oðlum daha çok erken.
-     Yarýn oldu anne, tamam ya iþte.
Emine Haným, Yusuf’un gözlerindeki heyecanýn büyüklüðünü fark etmiþti. Gülümsedi. Sarýldý oðluna.
-     Þimdi benim oðlum büyüdü de okula gidecek öyle mi? Keþke baban da görseydi bu günleri.
-     Sahi anne, o da görse çok sevinirdi deðil mi?
-     Hem de nasýl…
-     Ben de derslerimi çok çalýþýr, babamý hep sevindiririm o zaman.
Yusuf bu yýl ana sýnýfýna baþlayacaktý. Her gün evlerinin iki sokak arkasýndaki okula giden çocuklara bakýp imrenirdi. Þimdi artýk o da her gün okula gidecek, ödev yapacaktý; onun da öðretmeni, arkadaþlarý olacaktý. Hazýrlýklar günler öncesinden tamamlanmýþtý bile. Çantasý, kalemi, defterleri, boya kalemleri… Hepsini de kendisi tek tek seçmiþ, hazýrlamýþtý. Her þey bugün ve sonrasý içindi yani. Ýþte Yusuf’un dört gözle beklediði o zaman gelmiþti. Þimdi nasýl uyuyabilirdi? Gündüz olmuþtu, artýk öylece yatýlýr mýydý hiç? Kalktýlar birlikte. Emine Haným kahvaltý hazýrlarken Yusuf, çantasýný ve içindekileri kontrol ediyordu bir kez daha. Hepsi tamamdý iþte.
Kahvaltýlarýný yapýp hazýrlandýlar. Çantasýný sýrtýna taktý Yusuf. Dýþarý çýktýðýnda baþka öðrenciler de vardý etrafta. Sanki hepsini tanýyordu bugün. Herkes bir farklý görünüyordu gözüne. Esnaf yeni yeni kepenk kaldýrýyordu. Daha önce mahalleyi böyle sabah telaþýyla hiç görmediðini fark etti o an. Küçük adýmlarý, bilye oynadýðý sokaklarý adýmlarken artýk okullu olmanýn gururuyla selamlýyordu tanýdýklarý.
Okula yaklaþtýkça öðrenci yoðunluðu artýyordu yollarda. Yürüdüler. Ve iþte gelmiþlerdi. Onca zaman önünden geçtiði okulda, bazen imrendiði bazen kýskandýðý öðrencilerin arasýndaydý iþte artýk. Velisinin elinden tutmuþ, sýrtýnda çantasý onlarcasýndan biriydi artýk Yusuf…
Okulun büyük kapýsýndan girdiler. Her yer öðrenci doluydu. Aralarda onlardan daha yaþlýca kiþiler dolaþýyordu.
-     Bunlar kim anne? Öðretmenler mi?
Emine Haným baþýný sallýyordu ‘evet’ demek için. Aslýnda oðlu gibi o da heyecanlanmýþtý nedense. Kim bilir belki onun da aklýna okula baþladýðý ilk günler gelmiþti. Ya da Yusuf’un dünyasýnýn kahramanlarýyla tanýþacaklarý için heyecanlanmýþtý.
-     Anne bizim öðretmenimiz hangisi?

Emine Haným aslýnda tanýyordu oðlunun öðretmenini ancak söylemedi hemen. Bir an göz göze geldiler Yusuf’la…

-     Bak oðlum, burasý senin eðitim yuvan. Daha da büyümen, iyi þeyler öðrenmen için en uygun yer… Burda sorularýný artýk bana sormayacaksýn. Öðretmenine soracaksýn, arkadaþlarýnla paylaþacaksýn. Akþam da bana anlatacaksýn neler öðrendiðini. Böylece ben de öðrenmiþ olurum. Anlaþtýk mý?

-     Tamam anne. Ben zaten öðretmen olmak istiyorum ya çok iyi anlatýrým sana.

Emine Haným yanaklarýndan sýcacýk öptü yavrusunun. Sarýldýlar.

-     O zaman hadi bakalým,önce þuradaki öðretmenlere git sor bakalým ana sýnýfý öðretmeni, yani benim öðretmenim kim diye… Sonra da sýnýfýný buluruz.
Yusuf, bir iki adým atmýþtý ki arkasýný döndü. Önce annesine baktý, sonra karþýsýnda duran okula. Sonra da bahçede bekleþmekte olan öðrencilere… Hani tarifi imkansýz duygular olur ya hayatta. Yusuf da þimdi tam o duygularý yaþýyordu iþte. Heyecan, korku, merak, sevinç… Yüzündeki tebessüm hiç gitmiyordu ama. Mutluydu çünkü artýk o da kendi iþini kendi görecekti. Büyümüþtü ya, büyükler kendi iþlerini kendileri yapardý hep.

Okula iki minik dev ayak daha adým atmýþtý bugün. Kendisi küçük, yüreði okyanuslar kadar büyüklerin fikirleriyle dolup taþacaktý yine sýnýflar, koridorlar. Yusuf, adýmlarýný yeni okuluna ve hayatýna doðru atarken ardýnda mutluluktan ýslanmýþ bir anne çehresi býrakýyordu.


Yaþar Ç.Kaya