Bâb-ý Âli de gezmenin keyfine vardýkça,öðrenmeye olan hevesim gün geçtikçe artýyordu.Avare gezdiðim,zamaný hoyratça kullandýðým günlere,saatlere,anlara acýmaya baþladým. Eyvâhlarým,eyyâmlarým artýkça arttý!!.Otelde ki odam, artýk bana dar gelmiyordu.Eski yatak,komodin,gardrop daha bi sevimli gelmeye baþladý.Salça kutusunda bir solup,bir açýlan menekþelere daha bir özenle bakýyordum.Sevgiyle suluyordum onlarý...Hüseyin abi’nin "Hadi Bâb-ý Âli’ye gidiyoruz" cümlesinde ki iksiri anlatmam mümkün dahilinde deðil...

Hüseyin abiyle,akþamlarý ortalýk sakinleþince,beraber kitap okuyorduk...Yeni çýkmýþ dergilerde ki makaleleri yorumluyor,fikir teatisinde bulunuyorduk.Müthiþ bir keyif alýyordum.Dergide yazýsýný okuduðum kiþinin,kendimce yorumladýðým ama anlamadýðým taraflarýný þair ve yazarýna sorup,cevabýný almak…Bunlar okulda da çok iþime yarýyordu.Her sabah kavga ettiðim hocam,bende ki bu deðiþimi çözmeye çalýþýyordu.

Otelin dar ama, sýcacýk lobisi nelere þahit oluyordu anlatamam. Hüseyin abi’de güzel þiirler yazardý.Ama daha da önemlisi, tok sesiyle müthiþ güzel þiir okuyordu.Altmýþ sekiz kuþaðýnýn tüm temsilcileri gibi,okumuþ,entellektüel kiþiliðinin yanýnda etkili konuþma ve ikna kabiliyeti vardý.Her Bâb-ý Âli ziyaretimizde tanýþtýðýmýz kendince derya olan þair ve yazarlarýn her bir cümlesi,hal ve hareketi bana bir ders oluyordu...Mevlâna’nýn dediði gibi "Her gün onlarca öðretmenim olur benim..." sözünün sýrrý bu olsa gerek ...Hayatý artýk daha bir seviyordum...Öðrenme,yazma ve okumayý geciktirdiðim her an’ý zayi sayýyordum.Yine Mevlâna hazretlerinin dediði gibi; "Sevmek ne kadar güzel þey, lakin; düþünsenize sevmeyi yaratan Allah’ý, o ne kadar güzeldir deðil mi?" ***

Yine,kitap almak bahanesi altýnda ,kimleri görürüm hayaliyle gezerken...Ana! o da ne?

Nazým Hikmet,Peyami Safâ ve Necip Fazýl karþýdan geliyorlardý.Ayaklarýmýn baðý çözüldü.Üç, ulû çýnar…Necip Fazýl Üstadý dinlemiþ,etkili ses tonu,belagâtý ve akýcý anlatým kabiliyeti karþýsýnda büyülenmiþtim.Lâkin Uzun boyu, gri takým elbisesi ile Nazým Hikmet, yolun soluna doðru iyice yanaþarak durdu .Harâretli bir þekilde Necip Fazýl’a uzanarak; “Sana bu konuda katýlmýyorum mir’im” dedi. Peyami Safâ araya girerek ;”Dostlar, ikinizi de çok iyi anlýyorum. Ancak, bu böyle ulu orta konuþulacak mevzuu deðil.Akþama doðru, üniversiteden bir iki hocayý çaðýrýrým.Ortak karar vereceðimiz bir yere gideriz.Çay içer, sohbet eder tartýþýrýz.”

Acaba ne konuþulacaktý? Neleri tartýþacaklardý? Dünya görüþleri çok farklýydý…Yerine göre hakarete varan tartýþmalarý bile oluyormuþ…Necip Fazýl’da,Nazým Hikmet’te kendi görüþleri yüzünden müteaddit defalar hapse girmiþlerdi. Hüseyin abi, bir çok kez katýlmýþ bu toplantýlara hatta, otelin kahvaltý salonunda birkaç kez de kendisi aðýrlamýþ misafirlerini…Hemen aklýma bu üç çýnarý, otele davet etmek geldi.Hüseyin abi, memnun bile olurdu.Koþarak selam verdim.

“Selamunaleyküm, ey ulu çýnarlar!”

Üçü de þaþkýnlýkla bana doðru baktýlar. “Buyur genç” dedi ; Peyami Safâ…

“ Ýzniniz olmadan, konuþtuklarýnýza kulak misafiri oldum. Ben, Hüseyin Hilmi Çaba’nýn yakýnýyým. Hani þu, Haþim Otel var ya,oranýn sahibi…”

Necip Fazýl;

“Ha, þu bizim Hüseyin! Sen, nesi olursun?”

“Yakýnýyým,ayný zamanda o otelde kalýyorum.Edebiyat bölümü öðrencisiyim.” Üstad sözünü yineleyerek sordu;

“Gözüm, seni bir yerden ýsýrýyor ama”
Heyecaným, artýk doruk noktasýndaydý. Dizlerim, bedenimi taþýmakta ýsrar ediyor,zýngýr zýngýr titriyordu.Heyecanlý ve titrek bir sesle cevap verdim;
“Hak-lý-sý-nýz üstadým. Geçen gün, kitap tanýtýmýnýza Hüseyin abi’yle beraber katýldýk.Sohbetinizi sonuna kadar,ön sýralarda dinledik.”
Elini,yüzüne doðru götürerek baþýný salladý ve;
“Evvvet,þimdi oldu” dedi.
Yine, bütün cesaretimi toplayarak,ayaðýma kadar gelen bu fýrsatý ganimete çevirmeliydim.Aceleci ve heyecanlý bir þekilde önerimi sundum;

“ Ýzniniz olursa, bir önerim olacak sizlere.Bu akþam yapacaðýnýz toplantýyý, bizim otelde yapamaz mýsýnýz ?”
Nazým Hikmet; elini, omzuma uzatarak beni kendine doðru çekti. “Bu genci, kýracaðýma kafamý kýrarým” dedi. Kývýrcýk ve sarý saçlarýný taþýyan baþýný göstererek. Evet, dediler ve ayrýldýk.


Bir kuþ muydum?Hayaller aleminde mi yaþýyordum? Bedenim, niye bu kadar hafifti? Allah’ým, biri beni çimdiklese de kendime gelsem.Koþuyordum,durmadan koþuyordum.Otele gelmiþtim.Nefes nefese içeri girdim.

“Oðlum,bu ne hal?” dedi Hüseyin abi .”Kaç, kurt boðdun?” Aðzýmý bir türlü toparlayamýyorduk ki,cevap vereyim.Ellerim dizlerimde “Gelecekler,buraya gelecekler” dedim.

Hüseyin abi, iyice þaþýrmýþ ve biraz da korkmuþtu.
“Kimler gelecek,yoksa o pe…venkler, yine haraç almaya mý gelecek?” Yok,yok ! Necip Fazýl,Nazým Hikmet ve Peyami Safa buraya gelecekler.

Hüseyin abi,tok sesiyle adeta gürledi;
“Hadi caným sende!,doðru mu söylüyorsun?”
“Evet,hazýrlýk yapalým abi.Biraz, poaça,simit,bisküvi falan alalým olmaz mý?”
En az, benim kadar heyecanlanan Hüseyin abi…
”Al þu parayý,çabuk git o söylediklerini kap gel” Adile teyzeye baðýrdý.
“Adile haným,þu giriþi ve kahvaltý salonunu son bir kez kolaçan et ve öyle çýk “ dedi…

Beklenen an gelmiþti…


Selim ADIM
Devamý gelecek...