Gece gibi,
unutulmuþ ve yalnýzlýðýnýn sebebi hiç sorulmamýþ,
akýþý hissedilmemiþ yýllardýr.
çölün ve sessizliðin içinde:

'Hiç konuþmaz ölen toprak,
ayaklarým hiç yürümez,
ölümleri hep duyarým,
karanlýk caddelerdeki,
New York'ta, Paris'te, Londra'da...
yumruklarý hissederim,
...ve öfkeyi...

Bulutlara tekrar baktým,
Bir aðustos gecesinde
tekrar gördüm o güzelliði,
tekrar mutlu olabildim
ve sordum hepinize,
Bu suçlarý kim iþledi?
Ahh... Bedenlerde hýrs varmýþ,
umut varmýþ ruhlarda.
Yaþayýn ama unutmayýn,
Bu nefretle kararmýþ dünyada
Bahçelerde çiçek varken,
ölüm vardýr bu çöllerde,
Su gibi sýradan akar zaman.
Unutmayýn sessizliði,
Karanlýk onunla ýsýnýr,
Ilýk tatlýlýðýný verir bana
ve kucaðýnda avutur.